Alle inzendingen over kantel-zinnen

kantelen door cantilenen En schallend luid weerklinkende klaroenen...…

Kantelend in de sterke rover wil ik jagen door het glinsterende land.…

Dit is de dag der kanteling. Het wit is nog voor even. De koude bijt niet meer. Het ijs begint te kraken. De wind ruimt naar het zuiden. De zilverreiger is weer zichtbaar. Schapen grazen het gras weer bloot. De voederplank blijft leeg. Sporen smelten weg. De winter stopt ermee. De lente dringt zich op.…

Wachtvelden sterrenlicht kantelen de aarde. Oeroud ruisen vult de nacht met dit weten: er is geen weg terug, de verten die ons daar tegenstaan willen in ons geboren worden.…

Hij graaft graaft met beide handen Geen schep noch schop voor handen Mijn goede raad zou hier en nu ......verzanden Hij graaft zich kuil en kanalen dijk en wering Langzamerhand bouwt hij zijn kasteel Met toren en kanteel hij slotbewoner.…

Getjilp terug, verdekt in kantelen van struiken, burcht van heggenmussen, intussen het rood gespeld als licht signaal op borst en graf van menig roodborst, het brood niet uit de hand wil eten, verdwijnt het in de schemer van de dood en uit het zicht.…

het mes van december doet het jaar kantelen meedogenloos als de chirurg die aan het front een amputatie verricht straks komen we langzaam bij uit de narcose van weerzin met een gevoel van leemte dat weldra zal worden gevuld met een flink portie onrust…

Nee mam Ik ga niet Slaan maar steken De vierkanten Bovenop Scherp haaks afsnijden Kantelen Pappen en nathouden De gracht Diep uitgraven Zorgen Voor genoeg water En om die rotjongen Van de overkant Die al zo vaak Mijn droomkasteel Vertrapte…

Totdat ik wolken droom En ik de regen niet meer hoor De dag bijna voorbij geraasd Totdat niets meer weet En gisteren rond was Zoals de maan van laatst De nacht verglijdt onhoorbaar haast De Poolster maakt een kanteling Om morgen…

verlangen het perpetuum mobile rusteloos draaiend traag kantelend houdt het zichzelf tegen het licht wat wil het in welke naam dan ook hunkert het naar waarachtigheid zoekt het als water naar het laagste punt verlangens hebben veel om het lijf soms vaker zijn ze de kleren van de keizer…

Maak een beeld, schep wat licht en een vlak. Dan een huis, naast een dijk, laag, onder korenblauwe luchten. Het is etenstijd, onverbiddelijk heden. Het volk trekt over de velden. Honger vindt de kliek opgeschept. Genoeg voor picknickdagen, maar te karig voor de velden van verschroeiend licht en stugge aren. Een oerbeeld van de eenvoud…

en altijd is er de angst voor de wakken in het ijs de zuigende kracht van het drijfzand het verdwalen zonder kompas de diepe put van het verdriet het kantelend woord op de weegschaal de stormen zonder bakens het verliezen van de tijd het breken van de ogen het loslaten van het leven het verdwijnen in het niets de eindeloosheid…

vlieg langs hoge toppen door de lichte lucht zonder vleugels in gedachtevlucht op de offerbank van dood en leven wordt zonder lijden goed en kwaad gescheiden ik kantel en keer terug naar mijn fysieke entiteit die op zijn rug ontwakend weer pure schoonheid ademt…

de vele vormen van gemis zijn de grillige scherven op ongebaande paden leidend langs kantelende beelden van onvermijdelijke verliezen schrijf met woedend hart scherp alle zintuigen aan open onwillige vensters niets blijft onbeschreven het is bijna tijd…

Toen er een hand uit de kast stak, niet opdringerig, eerder bijna verlegen, traag kantelend in het bleke licht, nam ik een stoel en moest even gaan zitten. Ik overdacht het bestaan, het ritme ervan, de pitloze weekte, en besloot de hand niet weg te slaan.…

In mijn perceptie van de goede wil promoveert de degenmeester tot zwaardenmaker tengevolge van de voortvarendheid van de zin des levens al het zuivere is een puur platonische begrip zonder de metselwerken die als kantelen kunnen worden beschouwd zelfs als ik me ridder is het harnas waarin ik schuil slechts mijn eigen huid en zijn…

in het angstaanjagende nu staat de radeloze moeder aan gesloten poorten in haar wanhopig wachten omhelst ze verbeten het ongewisse rekt ze de tijd verder en verder uit schuift ze het noodlot voor zich uit tot het kantelende ogenblik waarop niets meer hetzelfde is zwijgend torst ze de droefheid van het leven met zich mee trekt ze zich…

DODIJNENDOM Tussen verschoning en overjas de gepoederde hoop, de dracht, de klokkende buik, de lebbige lach. Achter de hand. Psalmen en gesnik. Er is een pak voor ieder leven. Plunje. Boel. Paradekleed. Ieder is gelijk de ander andersom in hem gekleed. Rokend. Leppend of onthoudend. De mens is zijn bef, zijn lus, zijn trens, zijn pat…

Ik ben nog lang geen dichter, dat ambieer `k ook niet `k probeer slechts in zinnen te vatten wat me deugd doet en verdriet. Ik ben nog lang geen musicus al bespeel ik een instrument `k laat ware meesterwerken over aan diegenen met het echte talent.…

Al die mooie woorden ik wil ze allemaal vergeten want langzaamaan zijn die zinnen allemaal versleten.…

Dans met mij, laat mij leven intens voelen en beleven glans mijn ogen smelt mijn lippen ik wil aan jouw lichaam nippen Vrij met mij bespeel mijn zinnen leer mij weer opnieuw beminnen proef mijn geur, voel mijn huid adem mijn naam, schreeuw het uit verwarm ons beiden met verlangen laat jouw liefde mijn lichaam vangen laat mij zweven, vervul…

Klankkleur van klinkers gesproken zinnen verdichten vezels vol vervoering gevangen verlamming Snaren trillen warme draden rood, blauw en geel versmelten tot zwart hoe diep en duister kunnen zinnen zweven…

Nog nooit zo’n zin gehad in verruiming der zinnen, de piraat in mij gooit zijn haak uit en vist vette kluiven, gooit nieuwe woorden over tong en smaakbarrières en is nergens zo appetijtelijk als hier: op dit maagdelijk wit papier.…

Zwijgend pakt zij de letters in, schuift het laatste teken achter de punt naar binnen, het vraagteken valt, maar ze stapt er blind overheen taal laat zij achter in mooie zinnen, waren ze echter zinvol geweest, dan had het alfabet niet gebraakt op de regels van dat uitgelezen onderwerp, daar waar het gezegde zwijgt, spreekt het lijdend…

ik waan mij in een zin syllaben voor en na mijzelf ertussenin ik ben in alle woorden mirakels aaneengeregen wanneer woorden wonderen worden zullen zinnen zielen zien…

ik stuur je stil wat kleine woordjes stop ze zachtjes in een envelop verzend het richting zand en strand daar vang jij ze misschien wel op waar schelpen ooit mijn voeten kusten de dag geluidloos overging in de nacht ik verdriet verloor en niet kon berusten in wat mij de duisternis ooit bracht zonsopgang bracht plots nieuw licht…

Ik teken lijnen in verleden raak het heden even aan wil jou voelen met mijn zinnen zo maar even naast je staan wil de wegen weer bewandelen met steentjes liefde en tederheid zonder kuilen en obstakels na intens beleefde strijd niet de handen in de zakken gebald tot vuisten vol verdriet naar royaal geopende armen met een samen…

Toen ik in de verte ook nog eens ´Un bel di´ van Puccini hoorde waren al mijn zinnen ècht begoocheld!…

De zinnen moeten mij vervoeren maar dat onbekend gebied mij verklanken een nieuw lied scheppend een verbaasd ontroeren. Verbeelding zorgt voor macht ontsluit tot nu gesloten ramen de letters juist bijeen gebracht voegen gevoel en beeld tezamen tot een onweerstaanbare kracht geschreven om aan te gehoorzamen.…

woorden vallen mij in en uit mijn hoofd rijen zij zich aaneen tot zinvolle zinnen of zinrijke onzin…