Alle inzendingen over keerpunten

Wanneer komt er een keerpunt en vind ook ik het geluk Komt mijn hart nog tot rust en is mijn droom nog niet stuk? (Voor een goede Vriendin)…

op het keerpunt van een unieke wind klikte de stille romance goed. een weldadige dikke boom keek door het donker raam heen. op het nachtkastje scheen warm licht van het ogenblik. gevel en comfort riepen : rep je voor het elan, want met koele, korte golfslag komt de dagzijde in flessenpost aangespoeld met een nachtpauwoog.…

Het keerpunt, de wisseling van de wacht. Een hapering, een twijfeling in mij. Verschil van dag en nacht. De stroming gaat op het ritme van het tij. Perfectie is een dood evenwicht. Alleen pijn prikkelt, het foutje zet iets in gang. Zonder vlekken is alles een kale vlakte. Leve de imperfectie.…

Vanaf het eerste moment dat je me aan hebt geraakt wist ik dat het gebeuren zou die keuze was al snel gemaakt Het hoogtepunt met jou was een keerpunt in mijn leven nu is er geen weg meer terug kan alleen mezelf de schuld maar geven Ik geniet van elk moment wil het liefst steeds bij je zijn er is geen toekomst voor ons samen en dat doet…

Na wat ik deed en heb gedaan; na wat ik zou en moest voel ik mij op een keerpunt staan…

Verbogen uitzinnige onjuistheden Verwarrend bijeen gebracht Verlaten valse lippen Overtuigende woordenstroom Waarheid wederom verkracht Wulps bemint zij in overvloed Geeft zich gewillig over Judas in mij maakt gebruik Gif absorberend wat zij verwoordt Wetende de ziel vermoord Daar het keerpunt de steen gegooid Verminkte slinks met…

nog smeult het vuur en warmt de as van gisteren in rood uiteengereten ligt het oudjaar op de trottoirs verspreid heb de handen weer geschud zoenen vol beloften weg gegeven op misschien een keerpunt van mijn leven de bloem die jouw stem mij beloofde ik zag de kleuren bloeien in je ogen heb ik voorzichtig aangenomen ver na twaalf zijn…

een handvol schaduw en wat koele dronken ik zag je ogen op het strand luister naar wat zand en stenen je vertellen als je op excursie gaat tijdens je vervellen voel dan even aan de grond waar je op staat en gaat na al die eeuwen strijd kwam jij zomaar langs wandelen jouw vrijheid heb ik zo benijd want ik rots hier op een keerpunt…

Hier sta ik dan: entre deux mers midden in de draaikolk van het leven. Entre deux mers: de dode bloedeloze en de rode van het leven. Tussen de moedeloze en de eindeloze. Ecce mater. Mater nostra. Zie haar. Hunkeren naar het vuur, smeken om het water. Vliegen in het luchtledige. Bijten in het zand. Zie haar. Zie hen. Zie hun poriën van pijn…

Een weg van steen of staal, die op vaste tijden wordt bereden toont vele malen onderweg zijn aard als vluchtig wezen en stopt alleen waar men 't voertuig kan betreden dan wel verlaten, om je boodschap te gaan doen of, slechts een glimp te zien van hem of haar met wie je o zo graag een afspraak wenst te maken. Een halte kan ook heel persoonlijk…

Alles kwijt, huis en haard, eigenwaarde, zelfvertrouwen door schaamte en vernedering was ik helemaal uitgeteld, kreeg daarna een aneurysma waardoor het keerpunt kwam en bleek het de moeite waard m'n leven weer op te bouwen.…

rustig in de tunnels en op de brug op weg naar de heilige burcht zicht op het pad het licht ruimte vullen met levenskleuren ontwaak en houd wacht de spiraalvlam brand tot diep in de nacht overgang naar dag de dauw als instrument een trompet luid is de kreet ontwaak o luid ruis de dag is grauw maar zon komt toch wel weer een keer keerpunt…

Het is een keerpunt. Misschien was jij wel mijn eerste liefde. (titel: Pachelbel, Canon in D)…

wang tot wang voel ik verjonging die het beste uit mijn mens-zijn haalt en langs mijn lippen glijdt de spijt om alle tijd die zonder jou voorbij sloop slaap maar in de kom van mijn bestaan houden mijn handen je ten doop en samen gaan we deze weg waar ik onweer ver terzijde leg jouw kind zijn weet- en enkel zeg: mijn manneke, jouw keerpunt…

Ondertussen zit ik daar in een hoek gedauwd, terwijl ik eenzaam wegkwijnde, denkend aan jouw laatste woorden: voor de één een keerpunt, voor de ander het einde.…

Hoe hoog vliegt de naam van de moordenaar met faam in droeve vrede van het lied door alweer een bloedvergiet is het keerpunt weer bereikt hij die zich zonder wapens ijkt aan de aard van het bestaan zonder drang in stille waan zie de vogels vliegen hoog het kind houdt het niet droog plast verdrietig in zijn bed door zijn dromen uitgezet…

Verslingerd aan de oude rivier bij een keerpunt net buiten deze haven raakt men vanzelf verder terug.. op een bankje langs de kade bij het tikken van de touwen aan de masten, ademt de tijd als vanouds door, het bestaat nog.. een Hollands uurtje.…

Gijs ontmoet haar in 't café herkent haar als escort dame die avond dat Ajax de cup won zij herkent hèm niet ze ziet zich al als landvrouw op zijn statige boerderij geeft zich royaal maandenlang Gijs ploegt in de zevende hemel als ze over de toekomst begint komt 't keerpunt; hij veinst verdriet als haar geheim is onthuld schip strandt…

Ik heb dit over mezelf afgeroepen dit tere wachten op een teken van vervulling morgen, ergens de duizenden gaten die mijn hand zouden vullen de halve onthouding opdat het zoveelste moment naar meer zou smaken dan gewoon een keerpunt ik had de weg moeten opgaan zonder ooit om te kijken maar het trekt om naar dezelfde plekken terug…

poëzie laat zich niet sterven als de reis ten einde is schrijft in alle talen waar de dood te stil is om het te verbieden poëzie houdt niet op als het keerpunt eenzijdig het lichaam neemt, want de geest van een dichter is de jeugd die altijd blijft poëzie is de adem van de schrijvershand, het typt het zwart van inkt met gele stippen…

en de zon op zijn keerpunt.…

Waterland De spanning is te snijden, bij het keerpunt van getijden. De ontspanning lijkt bereikt, ons land strak ingedijkt.…

Een mens heeft negen poorten eindeloos veel ramen, vele soorten krijgt invloeden van buitenaf hij krijgt terug, wat hij eens gaf hoe mooier men van binnen is de reacties uit de wereld zijn niet mis het bewustzijn komt van binnen uit het leerproces is heel erg zwaar denk goed na, het keerpunt is reeds daar dat je niet weer op moeilijkheden…

de wilde bloemen geuren pronken in het zonnelicht weldadig is de eenzaamheid hier vind ik mijn eigen ik zo onvolmaakt, zo verwrongen gehavend door de jaren heen mijn lichaam piept en knarst de stilte vermenigvuldigt zich doet pijn aan opgelopen wonden die ik al te graag steeds weer lik aftakeling op het pad naar de eeuwigheid geen keerpunt…

“, schreeuwt hij naar de rillende nachtegaal die gekleed gaat in onmacht nu zijn geest donkert en troost jankend toekijkt waarbij het laatste uur zijn ogen sluit Intussen smeult de nacht voort als de koorts zich een keerpunt droomt en zij drie maal om de hete brei danst, huilend terwijl buiten de kerkklokken beieren in vol ornaat…

stralen Bereikt mij niet maar verkiest naar buiten te schijnen Dan klim ik klauwend met gescheurde nagels Omhoog in de nat bebloede gordijnen In mijn open hermetisch afgesloten winderige kamer Ben ik verkrampt en zonder inzicht Voel ik mij rillerig slijmerig versteend Zweet ik onderkoeld door zonlicht Zwarte flits vanuit het donker Keerpunt…

pak het, om te schieten, zei hij en dat we sterren worden, wij de dagen zijn als nachten donker want in rook ligt onze hinderlaag waarin ik langs de dakrand wacht, mijn handen rond kaliber zeven en nu de ochtend wakker knalt ben jij niet op het dak, ik ren met tangoslagen naar je loopgraaf elke straathoek is een keerpunt…

Het zijn de gouden muren van jouw hart het zijn de spelonken in jouw denken, waaraan ik géén aandacht meer wil schenken de creatie van jouw eigen leven heeft je vrijheid en verwachting gegeven van jongs af aan wist je je eigen weg te gaan wij dachten en wisten laat haar maar begaan toch is er een keerpunt gekomen waarvan wij nooit konden…

En omdat elke fantasie me steeds vertrouwder voorkomt, laat die me totaal vergeten dat ik meer dan een uur lang alleen zo’n honderd meter op en honderd meter af heb gelopen, met een totaal onbewust genomen keerpunt, op mijn reis van het ene naar het andere land.…

Haar sponzige huid breekt het licht In versnelde splinters Ik kan enkel het geblaat van haar bloed vermoeden Hoe ze langs woekerende algen scheert Akelig vredig De snuit is in haar romp gesmolten Ik zoek haar keerpunt Het ogenblik Dat ze buigt naar de klare diepte Dat ze zich uitrekt in het azuren veld Hoe ze een school laat zwenken na…