Alle inzendingen over klomp

De steen der wijzen is een dode klomp. Een hart van goud dat sterft, wordt weer orgaan dat in het lichaam klokt, slokt, blind en lomp. De hemel is een dunne laag bestaan in ’t leeg heelal dat ons is aangedaan. De groene nijd bevrijdt met nijpend zuur de winst uit onze lijven en elk uur verschrijft men vast tot data in metaal.…

Jij voelt op je klompen aan hoe mijn stemming is zo'n dag jij laat me in mijn waarde zodat ik even mezelf zijn mag.…

Klavier akkoorden klinken herkenning van de melodie en ritme dat herhaalt hier danst men vrij vertaald de rapsodie Brabande men zoekt naar elkaars handen en vormen saam een kring Maroesjka leer mij dansen op schoenen en op klompen de passen en patronen het grenzeloos vermaak zeg mij hoe dat de dans ontstaat stappen stampen klepperen…

Het is meer iets van op klompen lopen, knarsen op het grint. Wie dit vindt zal niet mee kunnen komen met lome en oude symbolen: de bleke maan voor 't bleke lief is eerder week dan apocrief. Meer dan op 't volkje dat betreurt en klankrijk zeurt als grond tussen gelieven splijt hou ik het op wat bijt, en wel om 't hardst.…

Crème de Cacao tot hete bliksem zou amalgameren een soort pepiet maar dan in riffels ik had het nog niet verzonnen of het was al begonnen vrouwen wonden op ze wilden zonder stop een werkelijkheid die men steeds moest repasseren ----------------------------- oorspronkelijke betekenissen: pepiet: vakterm, voor klomp…

klokken klepelen speels lichte tonen van de zomer, lome winden dragen ze de oogst voorbij de gele tooi van hooi kleurt nu het groen van malse lenteweiden met oppers op een rij kraaien vliegen op boeren rechten traag de ruggen, stugge koppen weten van de tijd van eten klompen uit als de boerinnen komen een dankwoord aan de Heer…

hij tekent vogels, knipt ze uit ziet ze vliegen over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren…

onverharde paden zonder hek of enige tralie ga ik op zoek geen Dwingelderveld noch een andere laagte zal mij weerhouden om te zweven tussen stilte en de woorden die, in mij, diep dansen ach, deze tijd, deze heide schone tijd niets maakt hier de vogels oud of het kind dat regendruppels vangt met open hand en de zee hoort in zijn klompen…

hij tekent vogels, knipt ze uit ziet ze vliegen over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren…

Geboren uit een boerenkool getrokken uit de klei zie ik ze aardappels rooien die roestige ijzeren mannen op gebarsten houten klompen met een kenau achter het fornuis als ze dampend worsten eten schildert een man met een oor hun geweten achter een ezel in het land van de blinde koning genieten de meiden van vette aal staat de dorpsgek…

Het strekt en het strijkt, en Hoe dieper het duikt Hoe lomper het lijkt Hoe dikker gebuikt Het stribbelt en strevelt, En eer gij het ziet Daar kruipt het en krevelt In 't roerende riet Maak maar gedruis, en Stamp maar één keer Het zit in zijn kluis, en Toont zich niet meer ------------------------- puiteke - kikkertje kloef - klomp…

Voortaan staan er geen ongeschuurde eiken klompen in de gang. De laarzen gaan hoog gepoetst op de plank naast de halflage bergschoenen. Rijpe bloedblaren barsten in het afvoerputje van het gebladderde spoelhok. De loonslaaf ploegt blootsvoets de tuin, spoelt de warme aarde van zich af. Hij zeult het smeulend goud de trap omhoog.…

detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk en als het maar waar was, en je het zag als je begreep dat het geen vorm en geen naam had Dan kwam het pas los en werd aarde Dan lag er pas goud op het water Dan brak pas glinster de klomp…

Klompen klossen op de klinkers. Kijk, scheldt de wachter tot zijn God, hier valt geen strijd te winnen. Harder dan hard is de steen, onwrikbaar blijft de sluis. Doggen jagen ieder die mij tart. Zeven vromen stierven in mijn huis. Mijn goud ligt onder de haard, mijn hart is U toegewijd. Mijn vrouw is weg, zonen en dochters mijden mij.…

Allegaren van ontuig komen ontuchtig bloedspillen Omdat ze een Gouden Horde herwerken willen Alle perken te buiten gaand en caustisch Ledigen ze oereeuwig in het onvulbaar Faustisch vat Aan onze klompen voelen we de goesting in de harem Hostiele hellebaarden zo verwoestend als wat Vellen op ons smulpapend kruisvaren Fossiele Turkooise kromzwaarden…

zij was het korenblonde meisje met sproeten als een sterrennacht op klompen langs het smalle pad de lange weg naar het oude dorp de hemel kraakt, de stilte kruipt Duitse ulanen op hoge paarden als moe geplaagde horzels in hun Grooten Oorlog, slaan de avond blauw, het volk huilt, het dorp brandt, de onschuld sterft, de nacht likt het zwartgeblakerde…

Uit 'Op klompen', 2001…

een geweldig paar het kopje en schoteltje vijftig jaar samen de kamerplanten ze verlangen naar buiten voor altijd binnen olifant van steen uit een klomp klei geboren met grote oren vrouw uit Afrika denkt vaak aan haar droeve reis uit hout gesneden meisje met duiven droomt al jaren voor zich uit in de vensterbank gordijnen hangen…

molenstenen schuim gespaand ratelend de drooglopende houten tanden, niet zonder enig bezwaarlijk gevaar De stroom hopeloos fonkelend vloeibaar plat voorbij glijdend voedend ons allen die aanbidden en persoonlijke offers aanlengen onwetend over de zon is echt God gebeden De brug hooggelegen en bedakt piepend betreden met lomp gesneden klompen…

Dat al mijn werk stuk sloeg op rotsen Waarna ik brak en in de golven gleed Tezamen met het paard dat ik bereed Gelijk Beyaart verdronk ook dat in klotsen Mien telde zeventien fictieve jaren En nam het woord zonder enige schroom Ze was het alter ego van Hans Klomp Het wicht wou enkel in Fontaine staren Haar schepper bleek een schurk…

In welk een oorverdovend tempo de wereld verandert bij alle bla bla komt in beeld in oude buurten gericht op zee uit Amsterdam-West Zo ligt het Stenen Hoofd thans kaal geslagen half afgehakt met getrokken klinkers voor ontmoetingen groen in het IJ Ik liep door de Nova Zembla die is dusdanig aangepakt dat je op je klompen aanvoelt hier…

Het is er teveel aan, soms het onzegbare (met klompen aan de vingers) hoe de jonge veulens alles liggen op te hopen in het verslijten op heuvels van morgen en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb ergens hier waart het in alledaagse gestaltes het herkennen in de vlakte van de poëzie hoe het trekt aan het panorama (het zich tot vleugels…

Ik zag je lopen door het boerenland, de Zeeuwse klei in klonten aan je klompen; je had een Lakenvelder aan de hand en zong zo lief ~van-simpe-sampe-sompe~. Mijn hart sloeg over en vloog toen in brand, dus heb ik je naar Mokum meegenomen. Naar Zeeland bleek een veel te sterke band: Uit heimwee liet je vele tranen stromen.…

Liep je op je tenen of met je klompen door de porseleinkast? Vooral eigenlijk steeds die afweging, ratio versus gevoel. Nog zijn er vele wegen en even zoveel keuzes die mij maken tot wie ik uiteindelijk word. En ook al wordt een boek gesloten, nog blijven de meningen verdeeld.…

kippen hoorde ik de stilte achter dijk zo vast de klei en slijk zo dicht hier achter geen mens voorbij, alleen de stem uit 't boek dat 'k las mijn eigen stem en foto's van bollenvelden hier vlakbij ik apte ze naar hem en toen ik iets terug, toen aarde 't wad in mij, 'k leek vastgeklonken, museumschuur, waar bedstee kooktoestel en klompen…

In 't laand van Bartje het mien waige staon 't was ain mooie tied vergeleken bie nou, wie knikkerden in't zaand hinkelden op straode want zagst mor of en tou ain auto laangs gaon, luipen op klompen in de snei zwommen veur 't huus in daip summers waren waarm en lei.…

Het was een boerendorp Toen ik hier kwam wonen Klompen en overalls en wangen met rode konen De melkboer en de slager kwamen nog aan de deur En ook de warme bakker Met zijn opgewekt humeur Op straat werd gegroet Want je kende iedereen Dat oude dorp had iets Daar kon je niet omheen Nu zoveel jaren later Is het een flinke stad En moet…

Aalst Anno 1893 klompen en klossen kletterden in de filatures langs de rivier waar werkopzieners jakkerden op kind’ren en verkafferden bij 't bonkende weefklavier politiekers, textielbaronnen, zonder kennis van Vlaamse taal, verlieten zich op bronnen, op pastoors en volksspionnen, schatplichtig aan 't kapitaal hardvochtige conservatieven…

onder de rabarber rood werden we van kroten en oranje van wortelcaroteen we braken komkommers open en meloenen slurpten we leeg miss blanche lachte lief naar roy rogers in het nachthutje achter in de komkommerhof en daar haalde grote neef uit zijn colbert de kronkelende slang van mozes vader wandelde in de avondwind op ongeverfde klompen…

In Spanje is mij te warm In België is mij te Belgisch Kinderen spelen op de weide Vragen doen zij zo vaak Over waar zijn de gele klompen gebleven De zon gloeiend Maar toch koud Waar ben je nou? 4 seizoenen één land en dat is Nederland…