Netgedichten

netgedicht (nr. 54.816):

Sint Jansteen

In heel mijn leven kwam ik er één keer
dat was genoeg, toen wist ik het meteen;
want zoals jij bent, zijn ze er echt niet meer:
‘k Verloor mijn hart op slag in Sint Jansteen.

Ik zag je lopen door het boerenland,
de Zeeuwse klei in klonten aan je klompen;
je had een Lakenvelder aan de hand
en zong zo lief ~van-simpe-sampe-sompe~.

Mijn hart sloeg over en vloog toen in brand,
dus heb ik je naar Mokum meegenomen.
Naar Zeeland bleek een veel te sterke band:
Uit heimwee liet je vele tranen stromen.

Totdat je schielijk uit mijn bed verdween
en nu weer koeien melkt in Sint Jansteen.