Alle inzendingen over kluit

Geen kerstboom te zien, En toch lopen hier allemaal Mensen voorbij met een kluit In hun handen geklemd - Langs de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hier onder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen in vertrouwen gezegd; Maar net zo min als de huizen In hun luxe wijk verkoopbaar…

In een zwarte woeste wereld waar wolken blijvend samenwoekeren de bodem zompig kluiten blubbert wacht ik op dat herlicht moment waar tussen duistere dagen een spleet van zon zal vallen zo schrijden doet de wereld tot glimp van nieuw begin.…

Geen kerstboom te zien, En toch lopen hier allemaal Mensen voorbij met een kluit In hun handen geklemd - Langs de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hieronder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen in vertrouwen gezegd; Maar net zo min als de huizen In hun luxe woonwijk verkoopbaar…

Ze haalt voor zich de tijden in Die minder over rozen gaan ze kijkt er anders tegenaan omdat ze vecht dus overwint Haar inzicht is een allerlei van krachten uit geputte wil te warmen liever dan het kil te hebben in zelf medelij Een neergang staat zij zich niet toe dan trekt ze `t liefst de hele kluit met wee en moed de wortels uit ze…

Winterlichtfeest naar verluidt Maar ik vind het niet kloppen Zwavelstokjes in sloppen Kunstsneeuw op winkelruit Winterlichtfeest naar verluidt Massaal slaan we aan ’t shoppen Moslims en Christenen stoppen Glitters in dennen met kluit Eenzaamheid, droefenis Overgeërfde tranen Iets met een krib en een stal Heel de geschiedenis Van het…

. ------------------------------------------------- Lance Armstrong moet nu achteraf niet klagen, Al jarenlang belazert hij de kluit En hangt hij de vermoorde onschuld uit, Maar om nou zó het noodlot uit te dagen…. Die codenaam die hij aan epo gaf…. Niet één vertelling liep bij Poe goed af !…

Ik kan zo genieten van een eitje niet die verre buurman hoor das een onvervalste boerenlul hij is er altijd als de kippen bij hij heet Jan Hen die kippenneuker zegt de boerin: zij kan het weten ze heeft ‘m eens in ’t hok betrapt dat ‘ie er één zijn strot doorbeet zijn tengels durven niet te slachten waar hij Janchien haar uit de kluit…

Ik laat mijn eigen hart even uit dolend in de nacht over straat mijn gevoel belazert de kluit alsof alles goed met mij gaat Mijn wereld is in mist verdwaald de controle is weer eens volledig zoek spanning gaat door het oog van de naald ik zie het verleden op bijna elke hoek Eigenlijk verlang ik naar mijn bed maar verdriet laat zich goed…

Ze huppelen door die nette laan Waar mensen met een vette baan Tevreden wonen op een kluit. Ze springen rond door buurmans hof. Joechei, joechei, ’t is in de mei! Geharkte aarde, dát wil groeien. De buren, in hun oudste klof Hebben geen dag meer onkruidvrij Terwijl die plantjes heerlijk stoeien.…

Zij zullen vooralsnog de grond beslaan maar ooit met kluit en al ten onder gaan.…

We liepen op modderige paden, vertelden over liefdes, kinderen en hun daden en gleden door een dikke blubberige klei kluiten bleven plakken als een loden brij We zagen medewandelaars en praatten, vroegen welke kant, ze waren vrolijk zoals wij en groetten terwijl wij voort, ik me verdiepend in een woord De late zon tussen de wolken…

donker dwaalden schaduwbomen op de van licht vergeven kale plaats hier bleef de wind achterwege er was voor jonge aanplant geen schaduwkant zomerse hitte droogden jonge loten uit kaal barstte in de grond de zwarte kluit waar nachts de plek leek uitgestorven loerden ogen uit de rand van het bos naar prooi mooi zichtbaar…

‘op een verjaardag’ over kluiten aarde waadden we het zwarte water tegemoet als tere insecten onze klauwen om het blote zwerk geslagen geboeid zongen we luider dan het kikkergeboefte in het vingergewas je brandde een lusachtig teken in het vuile sop we stegen op en streken neer langs versgesneden lis je droeg je verjaardag op aan…

Twintig meter van de wereld lijkt de oneindig verre zon Zelfs ondergaand verblindt ze me Zoals jij dat heel goed kon Ik hoor kraaien krassen Bomen zachtjes fluisteren Stemmen een balkon lager Ik wil er niet naar luisteren Ik zie een auto parkeren Mensjes stappen uit Anonieme mini buren Ik heb een hele kluit Ik weet dat je beneden woont…

Twintig meter van de wereld lijkt de oneindig verre zon Zelfs ondergaand verblindt ze me Zoals jij dat heel goed kon Ik hoor kraaien krassen Bomen zachtjes fluisteren Stemmen een balkon lager Ik wil er niet naar luisteren Ik zie een auto parkeren Mensjes stappen uit Anonieme mini buren Ik heb een hele kluit Ik weet dat…

Afgeplat wentelt de bol om de as In een ring van puin, steen, stof Miljarden hemellijfjes Volgen de baan De kosmische wet In een samenhang tussen verte en vaart Door een massieve kluit aangezogen (Omgekeerd evenredig met het kwadraat) Zwier- en zwaartekracht houden elkaar in toom Dan scheurt een reuzekruimel los De maan die te dicht nadert…

Don Juan Hij belazerde de kluit Maar trekt nu wel een rare snuit Want bij zijn bruidje heeft hij het verbruid Bij haar hoeft hij niet meer te komen; Als Don Juan verschoot hij al zijn kruit…

ongeduldige bloemen ziet bij zijn werk zwarte miertjes krioelend uit de grond schieten met eitjes en poppen vluchten een nieuw veilig verblijf zoeken onder elke aardkorrel betreurt die tere mijngangen waar een knusse stad school bloeiend door fijne nijverheid drukke kraam- en voedingskamers in warm zegenrijk duister gooit helende kluiten…

De trotse paarden trekken het glimmend ijzer door den grond en doen met kluiten, mals en rond, de akker zich bedekken. Eén man staat aan de ploeg en één ziet, dat het recht gaan zal, en beiden hebben zij aan al hun aandacht niet genoeg. Dan komt het tot een draaien, de wijde zee van klei weer in. De paarden houden even in.…

naar ongebreidelde celdeling de rook komt inmiddels uit mijn oren de betutteling voorbij vraag ik me af waarom mijn verslaving steeds duurder wordt regeren is profiteren van zwakke mensen we blijven toch wel auto rijden we pakken toch wel een drankje en we roken er toch wel op los politiek verdient een stempel pas op, we belazeren de kluit…

besluit inzake het hanteren van tarieven ontken ik de correctheid van uw grieven de aanslag klopt tot op de laatste duit dus stop met het gemekker en gemuit wij zijn geen bende harteloze dieven en traag, geachte klager, bent u zelf wij zijn er niet om burgers te gerieven daar kom ik hierbij openlijk voor uit en volgens mij belazert u de kluit…

gevoelloos als steen ze gaan mij voorbij het bestaan komt in vergeten niet meer langszij ik heb de troost van herinnering van hoe het vroeger allemaal ging nog is er het ambivalente van kleinschalige geborgenheid maar de empathie zijn we kwijt toch laait het vuur nog af en toe als de wind met liefde waait natuur lente uit de kluiten…

dat is toch zo'n effectief dier maar als je 'm vergroot dan wordt het z'n dood een reuzenmier werkt voor geen zier het mierenontwerp is gericht op marges van lengt' en gewicht want wordt-ie te zwaar dan speelt-ie niets klaar hij geeft het vlug op, want hij zwicht hetzelfde geldt voor het getal van mieren en mensen vooral teveel op een kluit…

eenvoudig snuiten die zo charmant de mensenneus ontspruiten ik vang ze in de hand, geniet de pracht soms komt er slechts een habbekrats naar buiten maar is er sprake van een karrenvracht die zich ontworstelt met een woeste kracht dan vallen trots en jubel niet te stuiten het puntje van de tong streelt daarna zacht de gladde massa en de harde kluiten…

het is weer ochtend de ploeg staat er nog fris blinkend met hier en daar aarde als mazelen op haar blad donkere kluiten voorspellen een melig tierende oogst aan rijp koren en mals graan de boer kan weer voorgaan in de hoogmis van zijn land zijn geloof doet niet onder voor het gemopper op de regen niet altijd de zegen waarop een man als…

De grote zomerdag staat open En bouwt zijn weelde over de aarde, Het malse moes lacht in de gaarde Bij 't sappig groen, met dauw bedropen; Het ruiselt in de weke hagen, Het gonzelt in de bloesemstruiken, het tintelt in de groene pruiken Der berken bij de zoete vlagen; De kool brandt op de peerse kluiten, De blonde brem bloeit welig tegen…

Donker ligt het groen te derven in de zwarte stilte van kluiten klei. Ik kruip onder dekens van dagen die niet meer te verteren zijn.…

Bezadigde kluiten voelen zich zwaar, worden door natte koelte sterkend gekust, verzorgen teer leven, dat in hen rust, hoopvol uitziet naar de wintertovenaar. Verstild wandelt bezwerende daadkracht door het kleffe zwart, schept met wonderhanden luchtig kruim voor de maandenlange nacht.…

ligt de polder weer open, gekapt door tijd, en stalen ploeg, wat in het verleden lag, in staal naar boven joeg, en aan de oppervlakte, vers besneden, verslapt de aandacht, wanneer de uitgebeende huid, zich openlegt in arbeid, mechanisch voorbereid, vervalt de aarde tot rust van eerbaarheid, in lange voren tot magere kluit…

Veelal Bal buiten spel Tijd is illusie Kernfusie Van onmacht Mix met krachten Bevruchting Vanuit Iets Geboorte van atomen Geen vlucht Geen ontkomen Aan het lot Veelal Toegekend aan God Doch Gelijk de Knal Komt ‘t nergens vandaan Verdwijnt al Als ’n stervende zwaan In Niets Ego is de val Als ware het Vanuit barensnood Uit de kluit…