Alle inzendingen over kolk

Hoezee, vakantie in het Zeeuwse land, de regen gutst gezellig uit de wolken, ‘k zie ‘t water geinig langs ons tentje kolken en zing een vrolijk lied van zon en strand. Daar loopt mijn vrouw, ik krijg een déjà vu: Kortjakje, Onder moeders paraplu.…

ooit trok een oerwolk samen tot een bal van gas, een hete ster die drijft in de kolk van de melkweg zij blaast feller met de jaren tot zij haar pit verbrandt zwellend tot een rode reus die al haar wentellichamen oplikt en laag na laag verdampt wat rest is een witte dwerg de nagloed van een sintel…

gedachten vlokken jagen zonder het serene wit haken tot obstakels hoge duinen waar geen uitweg is warrelwinden kolken draaien horendol de geest op hol in uitgeraasd herneemt de rust vermoeid haar stilte strakke orde en geen vlokken meer het witte laken doet zo zeer…

Over land en zee Wind houdt ons niet tegen Ik vlieg met je mee Door storm en door regen Door een gordijn van zachte wolken Druk ik je tegen me aan We zien de golven onder ons kolken En raken de punt van de maan Een droom die in mij zat Jij die mij suste "Ik wou dat ik echt vleugels had" Ik leg mijn hoofd te ruste…

Mijn lippen zijn gezwollen, Mijn bloedt kolk door mijn lijf, De wereld om me heen vergeten, Alsof ik op wolkjes drijf. Het voelt als een sprookje, Samen zij aan zij, En ik mag er in geloven, Want je hartje behoort aan mij!…

Hoor de wind langs de bladeren kolken En misschien is de wind wel mijn adem, misschien is mijn adem wel jouw bloed.…

zo voel ik mij verloren soms gelijk een schip in storm vechtend stoer de kop geheven kolken vrezend hoog tè hoog voor het begrip dat niet meer reiken wil naar niets ik wacht en zie… diep herrijst en explodeert tot nevel angst omhult met achting vult water wast mijn leven…

de tijd lijkt tot staan gekomen ze houdt haar adem in ver weg ligt het verleden als een brok oud zeer vastgezogen in haar gemoed ze koestert de stilte het nieuwe seizoen laat stormen razen en rivieren kolken brokstukken schieten los niet meer tegen te houden de eindeloze stilte voorbij…

Helderblauw verdronken water mag ik met je mee in het diepste van mijn zinnen over de zwoele zwijgende zee stromen wij samen door kolken verborgen geheimen die ons meenemen in gedachten stromen uit donkere nachten de weg die wij banen, weg uit droomloze paden uit de bodem van de diepte de spiegeling voorbij…

Stormwolken kolken de lucht vogels op de vlucht wieken van vleugels op de wind kijk omhoog aardekind en zie wat je van waarde vindt zwart de nacht duister een oor te luister in kracht en onmacht rood de lichtende mond van de ochtendstond als herfst haar goud ontvouwt en het lentekind rouwt om het groen van toen…

Nu kolken m'n aders, verlangend en heet, lichamelijke verraders mat-glanzend liefdeszweet. Hoe moet ik me beschermen? Dwaas, droom ik nog steeds dat, wanneer hij me laat kermen na mijn lijf, het niet mijn hart is dat breekt.…

Als zij vooruitgaan maken zij een dubbelspoor van kleine kolken, en boegwater als de verticale doorsnee van een pannendak, negentig graden omgeklapt. ------------------------------------------------------ Dit gedicht zal verschijnen in de eerstvolgende bundel van L.Th. Lehmann, bij Uitgeverij De Bezige Bij…

Eerst een teen, dan een been voorzichtig, er zijn muistromingen en kolken, half in de warme zee half tussen de groene wolken…

ik zou de hemel willen pellen binnenstebuiten keren zien in smaragdgroene ogen van ongewisse goden verborgen in hierna gewichtloos wentelen langs waaiers licht, mijn hoofd in wolkenstof, handen dopen in kraterwater, macht en ontij vernevelen draaiend kolken naar een schoongeveegd later oh, als ik dat zou kunnen was ik vast…

Somber hangen wolken zwaar en kil en winden kolken door straten verlaten en stil. Huilen door kale kruinen als lugubere muziek van vals gestemde bazuinen zonder klank, zonder ritmiek. En donker zijn de nachten zie geen sterren, zie geen maan ‘t is alsof spoken wachten tot de klok twaalf zal slaan.…

Maar soms voel ik dat er verontwaardiging begint te kolken, als er misbruik wordt gemaakt van macht Door eigen verrijking manipulatie, geweld of oneerlijkheid. Ten koste van andermans pijn eigen zakken vullen. In het groot, als ook in het klein.…

Ver beneden me kolken de golven, draaien en razen de rotsen. Mijn oren suizen, de nacht wordt grijs. Met het matglazen schild van de dageraad op mijn rug trotseer ik de snijdende koude, ik balanceer op de rand van het jaar en wend me naar het noorden.…

Hij wist de waarheid uit; de onrust die zijn geweten drukt hij, de verlater van zijn geest terwijl de zoveelste metafoor z’n bloed laat kolken traant de schrijver in het vuur van zijn onbegrepen verlangen.…

het doet mijn verwachten verzachten in een fluwelen droom, zwevend door alles heen, zonder enige rem het is mijn hart dat verrukt is op geluk achter de wolken aanraakbaar, zo dichtbij voor mij en voelt als een roepend baken, alhoewel, ik voel 'n opkomend kolken doch daar roept de dag naar mij weg ben je en ik, ongevraagd, vrij…

Als flarden vormen woorden zinnen vormen gevoel die in haar kolken Alleen de zwarte nacht die haar kent en de echte gevoelens verbergen Als schepen in de nacht…

Stilte in de straat stilte plakt op de muur op de glimmende steentjes in de stoel met de kussens op de marmeren tafel onder de autobanden zelfs stil is de vochtige volle maan de spaken van de fiets de druppel in de kolk de dichte jalouzieën de stilte geurt in geel en groen de stilte zoemt de stilte suist de stilte houdt de adem in…

Door de kolken. Door de stroomversnellingen. Dondersteenwaarts. ------------------------------------------- Uit: 'Wolkenjagen', 1997.…

soms uren, soms dagenlang wacht ik om de stilte te bereiken en al die tijd schuiven wolken over mijn vingers naar de zoutmond van de zee ik tracht haar woorden te begrijpen hoe ze kruipen en kolken over mijn lichaam stormen tot bedaren willen brengen maanstromend, innerlijk…

vergeet je niet mijn vel te schrijven de inktsteen neemt mij hard mijlen verder weg plas ik door waadbaar diep spraakwater op het kruispunt van twee kolken die elkaar de das om doen, 'Kijk, zie die dassen zwemmen!'…

nog erger dan het sterven is bij leven verlatenheid erven en chaos je zuigt in een kolk waar de ziel likt aan een scherpe dolk *dans le paradis du coeur* het touw naar de hemel lijkt gebroken de opperherder is, onaangekondigd, ondergedoken ik hoef niemand te vertellen hoe mensen mensen pellen *dans le paradis du coeur…

Hij trekt zich terug - ik nader op de oever twee kleine kolken mompelen waar hij stond, een brasem hapt naar adem op de grond. --------------------------------------- uit: 'De vrouw en de trommel', 1987.…

Ik geniet als ik geheel onbewust van mijn wazige koers afwijk verbannen is de onzekere rust als ik een seconde vooruitkijk Meegezogen in een kolk van verlangen links en rechts wordt de druk opgevoerd als door levende decoratie gevangen terwijl de gewillige passie loert Vastgeklemd tussen het onzichtbare niet langer mijn vrijheid die telt…

Het is even zo Dat ik me laat gaan Inzien dat het overwicht Zich met mij heeft verstaan Dagen met enkel regen Of bezwaarde wolken De aanwezigheid ervaren Van uitzichtloze wegen Waar ongerijmde gevoelens kolken Die mijn geest niet verklaren Het zou moeten zijn Als dat ik word gedragen In de door mij gevoelde Onderscheidende…

Ze dragen dolle kervel in hun haren, ze kolken beneden je stuur. Flarden komen op als een steigerend ros. In de verte zie je dat boven in de mist een luikje opengaat. Een mensje eruit staart. Het nog even zwaait. -------------------------- uit: 'Hoi feest', 2012.…

Vocht en damp dalen neer Plots lopen wij door wolken Voorbij de tijd van wanen ’t Was mooi, maar doet zeer Vlaag en nat, ze kolken Druppels wissen tranen Als de storm is uitgeraasd, hangt in dat ene straaltje zon een laatste druppel aan een twijg Een parel blauw of is het goud?…