148 resultaten.
Ze heten berg
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 299 Ze liggen er
zo verleidelijk
zo aantrekkelijk
zo bekoorlijk bij
loop of rijd
er maar eens op
koppig
een en al
kasseien
je rijdt er
je banden op kapot
zweten zwijgen
op je tanden bijten
wilgen langs de weg
binnenweg
holleweg
kijk eens
daarboven is de hemel
je bent al
ongeveer
halfweg…
Oogopslag
gedicht
3.0 met 11 stemmen 6.421 En precies
ditzelfde landschap zal zich tonen
wanneer mensheid als een dun maar
koppig laagje overmoed van de
eeuwigheid is afgeschraapt. Maar
om door wie te worden bekeken.
---------------------------------
uit: 'Onder de bomen', 1994.…
IK WAS NOOIT IN JUBBEGA
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 218 ik was nooit in Jubbega
zelfs niet in Beesterzwaag
het is mij net iets te ver
en wellicht te traag
het is sowieso de vraag
wat de streek me doet
ook al zit koppigheid
mij wel in het bloed
Noorderlingen hebben altijd
iets met ijs en sneeuw
mij is alles onder nul
dikwijls al te veel
dus wat zal ik zoeken
ginds in dat kille oord
ik…
Vanavond hoorde ik
gedicht
3.0 met 17 stemmen 8.428 Toen ik later
naar buiten keek
klom een ronde
witgloeiende schijf
boven de daken uit
en ik betrapte me
op dezelfde koppigheid
waarmee ik andere
gedeukte illusies
in ere houd.
-------------------------------------
uit: 'De rots van Gibraltar', 1969.…
Het verbroken verbond
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 61 Het gaat niet meer
de relatie onderhouden
onmacht verwondt het hart
de liefde verstomd
door online afwijzing
echt contact ongewenst
Angst, projectie en koppigheid
staat tussen hen in
verdwaald in emoties
op een eenrichtingsweg
Liever ontlopen dan voelen
wat de aangedane pijn
van emotionele schade
het lichaam vertellen wil…
Olijfgeheugen
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 973 Jij, vlijmscherp uitgelijnd
op giftig azuur, koppig
en verstard vormenspel,
amalgaam van molm,
versteende stof en zilver,
schenk mij van je vruchten
de bitterste,
opdat ik herinneren zou
hoe de strijd gestreden werd,
paarden waren er, weet ik nog,
besmeurd met bloed en slijk.…
Beperkte geest
hartenkreet
4.0 met 15 stemmen 2.310 Beperkte geest
Vol eigen trots
IJdel in woorden
Je maakt dat ik kots
Simpele ziel
Koppig en leeg
Je verdiend zoveel minder
Dan dat wat je kreeg
Ik verwerp het respect
En minacht jouw zijn
En geef je terug
De ruzie en pijn
Je noemt mij naïef
Dat mag je annexeren
Dat was ik ook zeker
Door jou te respecteren…
boos
hartenkreet
3.0 met 26 stemmen 4.070 Wees niet zo koppig
doe niet zo bokkig
blijf nooit te lang kwaad
soms weet je niet eens meer waar het om gaat
slik die boosheid toch in
je wordt chagrijnig, dat heeft toch geen zin
schud elkaar weer de hand
gebruik samen je gezond verstand
tover een glimlach op je snoet
dan weet je: het zit wel weer goed.…
Aan het klavier
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 666 In zulke uren knopt ze
open, koppig en ongenaakbaar. Gezeten
op de kruk is het alsof haar een huivering
door de leden voert. Dan spelen
haar vingers vuur, en met een suizeling
van tonen wordt het vertrek gevuld -
Zo kan haar lichaam bezig zijn, nog jong
met wiegende borsten.…
Het laatste woord
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 175 Met mijn kop al in de strop
houd ik koppig vol
en koester ik vertrouwen.
Ik haal nu heel diep adem.
Mijn laatste woord is: "Hoop!"
Want hoop doet leven.…
Morgen houdt nog meer van jou
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 125 Hoe gaat vandaag jou
bandietjemijn
Wat staat vandaag jou
weer prachtig
piraatje
Ik vier jouw grollen
ik vier jou
en jij jubelt in mij mee
Deze dag staat jou
mooier dan wie ook
Vandaag houdt oneindig veel veel van jou
Morgen houdt nog meer van jou
Als de paradox van het heelal
nu al oneindig groot
en desondanks koppig groeiend…
Krakende tak
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 715 Rasperig en taai klinkt zijn
eentonige zang,
koppig ook, doch vooral toch
heimelijk bang.
Nog een zomer misschien,
en dan slechts één winter lang.
(Vrij naar Herman Hesse)…
Koning winter
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 213 Moeizaam rijd ik auto
de zon zit zeer laag
vreemd denk ik
wat men zo vereert
verwenst men
dan ook weer
zelfs een zonnebril
baat hier niet
de zon ketst heel
heel koppig
ik rijd door een plantage
peren links
appelen rechts
kaal en leeg
je kijkt er
zo doorheen
het is wintertijd
het is wandelweer
ik zet mijn hoed op
deze keer…
Herfstgloed
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 650 koppig lang hadden de bomen
hun zomerse groen vastgehouden
maar slechts twee nachten vorst
hebben nu de vreugdevuren
van de herfst weer aangestoken
bladeren gloeien oranje
goudgeel en bloedrood op
een valse belofte van warmte
op deze koude najaarsdag
de zon doet nog een waterige
poging het licht wat te verlengen
en verspreidt een gulden…
Aftakeling
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 487 Koppig bonkend tegen de kaai en
van alles wat draaien
kan ontdaan.
We worden weggesleept. Een korte reis
over het IJ brengt ons voorbij
de laatste kranen, naar mannen
met roest in hun baarden.
Zij tekenen met krijt de zwakke
plekken. Ik zal het aan mijn ingewanden
merken dat straks de romp vol zit
met metalen vlekken.…
Dan toch
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 90 ik raak de plassen
het ijsvlies scheurt
in waanzinnige vibraties
van fantasie en illusies
het laatste koppige wintervuur
uiteindelijk toch gebroken
ijzig wit neigt
naar kleurig golvend licht
stilte wordt gebroken
in luidruchtig vogelgekwetter
het immer groene gras
krokuskleurig opgefleurd
aarzelend hul ik mij
in geuren noordenwind…
De verleiding
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 1.452 De ochtend ligt hongerend op het veld
met de schrik van krijsende kraaien
wolken als opgeklopt draaien weg
Zuidwaarts koppig en eigenzinnig
een dwingende toon
Kom mee!!
Reis verder!!…
vernieuwde glorie
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 1.589 op witte zeilen
het waait op Westkapelle
als hij zijn armen rond haar middel legt
valt er geen zeester te betrappen
Ze zegt dat ze de geur niet meer herkent
en dat het licht verandert is hij schopt
een steentje weg draait om zijn as
Ze droomt haar kind weer op de pier
met gepenkoppen in zijn hand
het laatste zandkasteel drijft af
in koppig…
zonder titel
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 242 het hoofd dwingt
met koppig geduld
tot concentratie
het zwart strijkt knarsend neer
bruusk dient oud zich aan
het verlangen gaat altijd weer stromen
er is geen geduldige tijd
de spanning groeit en haast zich
kleuren dringen zich op
het gaat vanzelf
de rode draad spreekt
over het tragisch lot van goed en kwaad
gehoorzaam aan…
De drempel voorbij
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 1.022 mond prevelen moet
schouders hangen, dàt doe je goed
in mijn handen druk je fleurig je stempel
Ik sluit de deur met goed fatsoen
en druk mijn neus dan in je schuld
waar het mijn woede met leegte vult, immers
de bloemen konden er ook niets aan doen
Ik ben je niet direct vergeten
het is zoals het bloemen altijd vergaat
wat na een week nog koppig…
DE SPEELTUIN
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 399 Hier zijn veel kinderen duizelig
hebben rondtollende ogen
magen die zwellend duwen
angst voor wat snel beweegt
maar
spelen hardnekkig door
want de heersende lust
uitdaging te tarten
bij fijn én griezelig vermaak
dwingt tot koppig ondernemen
meer dan 't eigen ik vermag
op dit kleine stuk grond
geeft het grut
vitamine-zonnestralen
mest…
Mijn vierde kleinkind
hartenkreet
3.0 met 8 stemmen 1.321 Mijn hart kan de pijn haast niet verdragen
En loopt over van de waarom-vragen
Ik weet er is er maar één die deze koppigheid kan doorbreken
En die blijft al jaren zijn kop in het zand steken
Daarom zal ik je nooit mogen leren kennen
Nooit zal ik je als oma mogen verwennen
Niet knuffelen, niet samen spelen
Geen geheimpjes samen mogen delen…
Ons hout
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 159 Ons houden van is hout geworden
verschoten door het leven
vervolgens is het koppig en ruw
met onrust ingewreven
Ons houden van is hout geworden
zilt van de oneindige traan
het haalde het zoete uit datgene
wat eenmaal was ontstaan
Ons houden van is hout geworden
verweerd door het verleden
geblakerde nerven relateren aan
hoe vurig het…
Uitgevaren
gedicht
3.0 met 21 stemmen 36.195 Zijn schip trotseert koppige golven
die hem schuimbekkend vervoeren
naar gapende muilen die verbolgen
hun helse zwavelnev’len boeren
uit een vloed van tijd gedolven
wiens stromen wurgend snoeren
om van het ebben lucht te kolven
tot eeuwig gittering gaat floeren
doelbewust wendt hij de steven
koerst naar de kille bondgenoot
willig volle…
terug naar de navel
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 205 de zachtheid van het verre water
aangelengd met koppige, rode wijn
geplengd op harde, droge grond
geur van hars uit houten vaten
van Delphi naar beneden kijken
ertsschepen liggen roestig voor anker
aan de horizon springt een dolfijn
vangt het laatste licht van de dag
hier kan ik jong blijven met jou
zelfs vandaag met grotere pijn
dan verlangen…
Aangenaam
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 178 waar warmte zich mengt
met geur en smaak
daar voelt het als thuis
schaduw draagt het licht
tilt het de morgen in
de dag maakt een start
schrijft weer verhalen
over het levende dorp
naar de daverende stad
-
de fiets staat klaar
nog een borstelstreek
door het koppige haar
ik peddel langs
een verpozende beuk
rood vlamt zijn…
Moederwezen.
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 272 We houden
onze hoofden koppig, kijken star en hullen ons in wierook.
In onze handen klemmen we de draagbaar. Zo hard hielden we
nooit , was iets ons meer. Geslagen verdragen we de leegte.
Wij zijn geboren om mannen te zijn. Onze naam met zachte hand
gegrift, met trots. We rechten onze ruggen : wij zijn zonen,
moederwezen.…
Bewegen
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 104 Let goed op om haar te zien
haar te horen: de minimale taal
En al wat koppig ongeschreven
ongezegd verder leeft achter muren
Drijvend op weg naar de dood
denkt men: daar zal de haven wel zijn
De taal drenkeling klemt zich wenend
aan wat ramptoeristen vast
Altijd in de hoge vlucht van hoop
om betekenis te scheppen
Zij graaft voor…
van mijn hart
hartenkreet
3.0 met 11 stemmen 1.900 Kon ik jou nou maar vertellen,
al was het maar door even op te bellen
Kon ik nou eindelijk dat koppige laten varen
En stoppen met uit het raam te staren
Laten voelen hoe het nu eigenlijk is
gewoon duidelijk maken dat ik je mis
Kon ik jou nou maar overtuigen
dat we om de beurt wel eens zullen moeten buigen
En dat zelfs dat uiteindelijk wel…
Voorjaarsmoeheid
netgedicht
1.0 met 18 stemmen 1.202 hem belooft te geven
als de nachtvorst is vervlogen
Ik kijk dromend naar de boom en zucht
weer komt er een nieuw voorjaar aan
waarvan ik vraag hoe die zal vergaan
omdat mijn winter er niet voor vlucht
Te lang heeft de kou mij in zijn macht
ik ben vergeten hoe hem te bestrijden
leg moe mijn hoofd berustend neer
maar veer dan toch met koppig…