Alle inzendingen over koppigheid

hem belooft te geven als de nachtvorst is vervlogen Ik kijk dromend naar de boom en zucht weer komt er een nieuw voorjaar aan waarvan ik vraag hoe die zal vergaan omdat mijn winter er niet voor vlucht Te lang heeft de kou mij in zijn macht ik ben vergeten hoe hem te bestrijden leg moe mijn hoofd berustend neer maar veer dan toch met koppig…

een niet-begrijpen een koppig zwijgen je laat de pijn ontwaken en verft een landschap waarin ik alleen nog maar wil slapen je steelt mijn dagdromen onzichtbaar gevuld met een stamelend hopen maar met elke hartslag sterft mijn ademhalen in een zwellend wanhopen met één vingertop beroer je mijn koude lippen die koortsig tasten naar…

Zijn gezicht was het verhaal dat ik kende maar dat ik koppig zelf wilde schrijven. En wilde ontdekken om hem te kunnen geloven dat hij mijn gids en voorbeeld was en is gebleven. Met de woorden die we nog kunnen ruilen.…

Had ze toestemming moeten geven had ze koppig nee gezegd had ze alle buren heel gedreven alles tien keer uitgelegd?…

De passie in zijn ogen broeit bij het zien van haar bevalligheid hij raakt het frêle beeld niet kwijt dat koppig op zijn netvlies gloeit Haar bloeiende bestaan vervloeit als ‘n scherp mes ruw in leven snijdt en hij - van dwangmatigheid bevrijd - zucht dat d’r schoonheid hem zo boeit Hij laat de arme dagen lijden tot zij vermoeid het hoofdje…

over ruwe huid glijdt de hand, ontdaan van gevoel, naar nieuwe vragen een woord dat stuit op koppig verstand in een vieze poel van dode dagen zoeken naar licht in donker verlangen maar alles blijft koud en leven hoeft niet alweer een gedicht door ogen gevangen verre van eenvoud van knagend verdriet tijd om te laten wat weg…

Koppigheid volstaat. Ik kleed mij aan. Ik denk aan het belang van de gedachte, de verwezenlijking en het resultaat. Ik ben ontslagen van het langverwachte. Ik heb mij van een toekomstbeeld ontdaan. Een veelheid, mogelijk. Ik sta op straat. ---------------------------------- uit: 'Altijd commentaar', 1991.…

Kon ik het maar uitbannen: die domheid van een rund de koppigheid van een ezel de luiheid van een zwijn de schichtigheid van een wezel wat zou ik graag vrij van al die onhebbelijkheden zijn als het maar had gekund was ik maar zo werklustig als de mieren zo sterk als een beer zo listig als een vos dan kende ik geen problemen meer dan…

Al die geduldig opgeblonken minuskule houten kistjes met binnenin rantsoen voor onderweg en na miljoenen jaren koppig deze zelfde boodschap die aan aarde wordt bezorgd: het feilloze plan voor het bouwen van een rode beuk. ------------------------------------------ Uit: De Vlaamse Gids 1996/4.…

Cyperse kater koppigheid fier overeind, door mijn kop ruist water. Jacht naar vette buit ontwakende vleermuizen, dunt haar zoektocht uit. Geveilde nagels ruisende wolken haren, tijgers in gordijnen.…

ik wilde je wat golven geven pakte water uit de zee alleen het schuim bleef over handen deinden zachtjes mee ik keek verbaasd je lachte om mijn falen koppig ging ik door om toch die golven te gaan halen je hebt me toen de wind geleerd van stroming en getijden ik dacht niet echt verkeerd maar schoof de logica terzijde we golfden samen…

Mijn knaagtandjes bijtend in jouw oor zijn zagend aanwezig. Mijn zeur woekert door ook na je ontsnapping uit de lege kamer. De kopjes rammelen van vergane glorie vol oude barsten van slecht gelijmde scheuren. De kopspijkertjes timmeren langzaam met de botte bijl tot loze zekerheid. Het is lente dus de kleurtjes botten uit het…

De tramrails wijzen koppig naar het noorden en dat is dan ook alles wat zij doen. Die man zou het waarschijnlijk niet begrijpen, die man daar op de hoek, wat ik bedoel, wanneer ik plotseling zijn hand zou grijpen en zeggen zou, hoe eenzaam ik me voel. Ik ga naar huis.…

Maar in het binnenste wroet de kiem van rusteloze wensen naar onvoorziene resten van een vroeger leven, gedragen door mensen hun hoop getroffen met trefzekerheid, dezelfde koppigheid waarmee ik alle gedeukte illusies staande houden moet.…

op een dag vallen mythes om groeien dromen aan bomen hoewel ik beter zou moeten weten alleen koppigheid is bestand tegen gebeitelde argumenten die pijnlijk uit poriën zweten ik ontwijk de wroeging kies het luchtruim om vooral niet nabij te zijn en daarginds, zo ver in grootheid op de datumgrens van gisteren lijken alle zeeën klein…

hij beent schimmig op zijn laatst weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl…

Waar we ook waren, was er afstand, was er Nurkse koppigheid. Je schopte je oudste zoon, Waar je hem raken kon: enkels, kuiten, schenen. Meestal onder de tafel of in de kerk. Onzichtbare pijniging tot de soep sprak.…

Plezier in waar je gaat de kin gericht naar waarvoor je staat, katoenen jurk waarop alle klaprozen van de wereld bloeien, rugzak op de rug, wollen muts op het hoofd warmt tot aan de ogen, waarin al de koppige sterren als kolen gloeien, met onafzienbare tijd voor beide voeten, je schopt het niet weg, je loopt er triomfantelijk doorheen…

De zon zakt Stil in de zee En gedwee Ga ik mee Spiegeling In het water Helder, bijzonder Vogels koppig en uitgelaten De zon gaat onder!…

De zon zakt Stil in de zee En gedwee Ga ik mee Spiegeling In het water Helder, bijzonder Vogels koppig en uitgelaten De zon gaat onder!…

bijtend in het glas koppig en secuur, net zo ijverig als Doodsarm. Getekend door allerlei handen met de klank van gloeiende kreten – vliegt hij binnen door de spleten en verleidt mijn oog, Leidt mij daarheen waar de golven de hemelse dampen zoenen, De Maan fronst zuur haar voorhoofd, en in het water fonkelt iets, De Oceaan hijgt.…

tegendraadse in ‘het houden van’ dat soms moeilijk te dragen is het te dragen niet- en kunnen over- en geven toch gebonden wil ik zeggen, altijd hopend natuurlijk maar vooral van het zien-der-ogen liefhebben waarin overgedragen ontevredenheid slinkt die men tegenwoordig te snel te alledaags voelt daarom verblijf ik voorlopig in een koppig…

koppig lang hebben de statige bomen hun groene bladerdek vastgehouden alsof ze zelf een beetje sterven zouden wanneer hun dekmantel werd afgenomen zonnestralen verkleuren zonder schromen de blaad’ren naar een zachte geelgouden gloed die nog even kan worden behouden tot rijp de randen langzaam zal omzomen maar slechts na twee nachten vorst…

erudiete dichters slimme lieden, eminente stichters hadden wellicht nog nooit van mij gehoord ik gaf geen lezingen, ik las niet voor uit eigen werk op een gala-avond terwijl ik zo met hen de strijd aanbond, een strijd die ik dus überhaupt verloor ik ben niet top: ‘k sta niet op een shortlist Ik ben een beunhaas, domme neofiet toch blijf ‘k koppig…

blijmoedig hang je aan het hemeljuk: je wortelt in een murmelende stroom en in jou wiegt de allereerste boom je murmelt mee, er heerst denk jij geluk maar als de schellen van de ogen vallen en om ons heen het groot verwelken grijnst verschuilt de ziel zich binnen vestingwallen en laat zich daar haar droefheid welgevallen terwijl ze koppig…

HET BOLLEND VLAK Langs de horizontale lijn het bollend vlak de verticale gedachte gestrekte waarneming eindeloze rijen stramme leden bolle bolle helmen rode koppen koppig rood geurig golvend kleurend scharlaken dansend dooreen geelkoperen draden gesteelde dorst neêrbuigend in smachtend verlangen stroom der vergetelheid daar staan…

Koppig dus verbeten Echter volko- men, zeer terecht staan wij stil bij het leven Bewandelen de paden die wij moeten gaan hoewel wij soms best váák misschien geconfronteerd worden met pseu- do profeten…

dat ze van ons houdt is onwaarschijnlijk dat ze ons wil houden lijdt geen twijfel zo stevig trekt ze ons tegen zich aan dat gewrichten almaar harder gaan kraken en wij blijven wel koppig ontkennen dat ze met ons kan doen wat ze maar wil trachten vaak aan haar greep te ontsnappen maar langer dan een dag laat ze ons niet los op knieën dwingt…

zonlicht en je geuren lief ik zag je water vallen langs de breuken het zwart van de ravijnen donker diep golven moesten vaak een uitweg beuken als jouw rivier haar stroomgebied verliet je passie moest ik los van liefde weken was weggestopt in jaren jeugdverdriet te lang is alle onrust gladgestreken ik had je moeten houwen uit graniet je koppigheid…

Vechtstad, in heel de wereld staat, Voor goed en kwaad, Geen burcht van koppigheid opeen Als in uw oud stout steen. Eeuwen zijn meegeperst Door elke muur, door elk gewelf. Als ooit dit harde harte berst, Sterft vrijheid zelf. In Gent heb ik geleefd, In Gent heb ik geloofd.…