Alle inzendingen over korten

het korte licht van donkere dagen lijkt in lange nachten te vervagen hoe somber ook de terugblik is om twaalf uur proosten jij en ik dan zullen vuren nieuwjaar laaien licht weer langere dagen draaien en in aarde zal de groei beginnen voorjaarsdromen bloeien diep van binnen…

verdwijnen in mezelf gisteren waren jouw zinnen nog de regen vandaag spreken je woorden zon, de polder leerde je lopen en het Wad bracht jou het tij waar de ganzen snavelen aan je geur de tred van wat komen gaat is het oedeem waar ik van hou, je borsten aan mijn navel leren mijn zinnen schrijven en ik zie jou verschijning in een rood maar kort…

Verdriet dat zo Ongrijpbaar is Maar wel degelijk Aanwezig in wat Mijn gedachtenwereld is Altijd op de loer Ook als de glimlach Dreigt door te breken Kom ik tranen te kort Om het je uit te leggen ' k Leg een arm om je heen Waarmee ik hetzelfde wil zeggen…

In vergetelheid raakt de daad, iedere daad die men begaat. In duisternis of zonneschijn. Alles wat men doet of laat gaat vaak gepaard met ongebreideld verlangen. Bang en vol twijfel of met juist een dosis vertrouwen wil men iets opbouwen, gericht op iets dat men voor ogen heeft. Zo wordt het leven doorleefd met vele wensen, terwijl…

door de bocht te ver gezocht was jij wel echt blond…

je was hier als kind geweest om te zoeken naar een schat naar sporen in de grond, krassen in lak jouw adem uit mijn allerziel de grond van het bodemloze verdwenen, uiteen gewaaierd, voorgoed nu schampt grondmist ijle lucht iets dat lijkt op versmolten letters geboren uit verdampte aarde; kom terug…

In de goede jaren Had hij het best Naar zijn zin gehad, Een mooie man Met prachtig postuur, Met de jaren verloor Hij zijn ideale lengte, Kromp met iedere tegenslag Minstens een centimeter - Met het eind in zicht Zie ik wat er nog Van hem over is - Een iel mannetje, Kort van stuk, Met op zijn rug Een bochel van verdriet…

Het werd een week om nooit meer te vergeten Ze vlogen naar de zon en weer terug Het was een fout, beseften ze al vlug Zoals ze op tv zelf lieten weten Toch vreemd dat wij nog altijd niet vernamen Waarom twee dochters pas veel later kwamen…

Het is even drijven naar rustig vaarwater toch is het slapeloos woelen onder warm knellende lakens van flanel hoe dubbelzinnig zijn de door mij opgewekte droombeelden van volksverhuizingen uit een leeglopende wereld de Griekse oppergod Zeus getransformeerd als mensenmassa heeft zijn wellustig oog laat vallen op weg naar het betoverende…

Ach, hoe ik het vandaag ook formuleer Het kerngevoel valt haast niet weer te geven Al is dit schema nauw met mij verweven Zes regels zijn te weinig deze keer Ik zal niets af gaan zwakken of verheffen Ik dank u en ik hoop u weer te treffen…

iemand overzag een schaduw in plotseling besef, helder zo duidelijk dat woorden onnodig waren, alles werd denkbaar overbodig, zonder overtuiging alleen tastbaar door blindheid verbaasd door non-woorden maar niet genoeg om te blijven binnen de kring van elk zwijgen, dit moet de stilte zijn, zo dacht iemand snijlijnen van verveling…

Want is je rok te kort je baan is heen, En ook de knielaars zit de baas niet lekker. O stadsbestuur hoepel toch even op. `k Verkies het vrouwenbeen boven een doekje om je kop.…

Straks gaan ze m’n pensioentje nóg meer korten Het moet niet gekker worden in Den Haag De pot zit vol maar toch moet het omlaag Met dank aan Jetta Klijnsma en consorten Ik pak mijn diesel en scheur uit protest in korte broek en laarzen door Nieuw-West…

mijn geluk stijgt naarmate ik het deel met anderen en ontbrekende buren ontstijgt één dag alle hokjesdagen het strand onbezet vliegen meeuwen laag in de kern van de zaak maar terzijde…

Vanavond schrijf ik een gedicht ik weet nog niet waar het over gaat misschien over jou en mij misschien ook niet daarom laat ik het hierbij en kom morgen terug.…

kort gesprek kom binnen pas op je hoofd de afhangende goot de losse dakpannen de lange brandnetels ik kan vallen ik ben al oud voer strijd tegen de tijd ondanks mijn bladders mijn scheuren mijn verrotte hoeken houd ik het hangen wel vol kom binnen schuif de pen, pas op de tanden van de tijd kunnen gevaarlijk zijn geniet van de…

de wind bladert vluchtig door het magazine en stopt prompt op pagina 118 wat ik hier lees tart elke beschrijving dus zwijg ik maar…

De oude dame is zenuwachtig Stel haar op haar gemak een korte vraag omschrijf uw leven in een woord VERTROUWEN, klinkt het resoluut altijd heb ik vertrouwen gehad eigenlijk is dat nooit beschaamd door liefde te schenken werd ik vertrouwd het vreemde was, dat ik liefde terugkreeg van andere mensen dan ik verwachtte zelfs uit onverwachte…

in gezichtverlies ik weet dat korte koppie veel te lief…

pas nu kort voor tijd ontdek ik met verbazing het charisma van poëzie een dichteres die ik hoogacht en bewonder opende mijn ogen die ik eerdaags net als zij onlangs voorgoed sluit daarom benut ik nu zoveel mogelijk de mij nog gegunde tijd er is opeens nog veel te doen…

Hibbing is zo'n nergens maandenlang begrensd door kou die alles stillegt en de straat aan beide kanten laat verdwijnen in sneeuw Het verzet en de dromen van de tieners bevriezen Ze houden hun kleren aan in bed en moeten het doen met ijsbloemen op het raam De buren wonen te dichtbij om vrienden te zijn Oma houdt ze in de gaten boodschappen…

Een veel te korte nacht... Wie heeft destijds het zomeruur bedacht? Wie zorgt ervoor dat wij als arme schapen alweer een uurtje minder mogen slapen? Wie hoort er onze droeve jammerklacht?…

Nu praten de politici vol vuur, Om volgend jaar het knallen te verbieden, Hun pijlen richten zij op al die lieden, Die ronduit asociaal zijn na 12 uur. Maar juich maar niet te vroeg, o mens en dier, Dit zeggen zij alleen maar voor de sier.…

Van Oldenbarnevelt verloor het leven, Aansluitend op diens allerlaatste vraag Die door de formulering “Maak het kort” De moeder aller galgenhumor wordt.…

“Dat is Toscaanse wijs, Toscaanse eer”, In kort bestek komt het dus daarop neer.…

planeet waarin ze met heldere ogen de randen van het leven registreert in haar voltrekt zich de trage kleine tijd haar ogen reizen naar de dwaze wegen die ze ging van alle winters ter wereld is deze dieper dan de stilte hij vindt zijn hart in de dood een ijle toon van weemoed fluistert hoe het gras de sneeuw omhoog tilt een korte…

Haar leeggezogen pen trilt in haar hand uit haar woorden kermt het lijden van al het kwade in het land.…

(tanka) vier klavertjes vier samen op een rij geluk het ligt klaar voor mij een koe grazend in de wei het geluk is weer voorbij * * ach geluk is een soms zo moeilijk begrip om te zien en als je het ziet en meent dat het voor het oprapen ligt, wordt het toch weer net voor je neus weggekaapt…

ik heb er aan getrokken om me voorbij hem te slepen en nu is hij dan eindelijk verleden – weer geweest in de langste was je mogelijk het bangste voor dat nooit eindigende donkere lichtarme beest en nu dan nog enkele nachtjes slapen en we vieren dat we het hebben overleefd met het bemoedigende lichtfeest velen vieren dat het kerst…

als nu van vandaag zonder centje pijn want die status quo vindt iedereen wel fijn pas als het rustig wordt komen onze portretten weer tot leven gaan van hand tot hand worden misverstanden recht gezet is er spijt om gebrek aan tijd die spreekt uit gezichten wel is er hoop dat alles toch nog beter wordt alleen de tijd is nog zo kort…