Alle inzendingen over kreupel

zal ik gaan met diepe vreugde en trompetgeschal ik zal gaan Als jij roept zal ik gaan mijn werk mijn eten en mijn handen zal ik laten staan als jij roept zal ik gaan Als jij roept in de morgen in de middag in de avond in mijn dromen in mijn waken als jij roept zal ik gaan Ik zal gaan al breken ze mijn benen al moet ik kreupel…

het wicht van Brechtje zoog zich aan haar borsten, de kaakjes geklemd rond rode tepels, stalen de ogen ongetemd het licht van valse vorsten die in blinde woede het gepeupel door het hengstenpad joegen kreupel geslagen braakte Krelis zijn gif op het ritme van de roede de lucht verdonkeremaande zwarte raven op hun onheilsvlucht terwijl…

(alles behalve) je bent - kreupel - in je denken ik hoor het je al zeggen ik val nu eenmaal op donker ha, alsof we dat als een compliment zouden zien…

Die kreupele eend is mijn goeroe, want hij doet mij beseffen, dat onvolmaaktheid levenslustig en waarachtig tekeer kan gaan, dat zogenaamd abnormalen en onschuldig gehandicapten even veel waard zijn dan de gave en dominante eenden, die zich onterecht beter wanen, ook al ogen ze onberispelijker en gaat het hen schijnbaar meer voor de wind…

Mijn kreupele hart zoekt een stok om van verveling naar de zee te gaan ( mijn voorvaderen hadden meer te doen, Spanjaarden of Engelsen de pan inhakken ) om wrakhout te worden, drijvende, dat is mooi hoor als je dan aanspoelt op een puffende blote-borsten-dag zonder dat iemand weet dat jij een vermomde, opgewonden voyeur bent.…

de Via Veneto in Rome langs Hotel Excelsior omgeven door dames en heren in dure, elegante kleren Op de zorgvuldig geplaveide trottoirs opgemaakte jonge vrouwen met achter muren geheimen en platvloerse raadsels over hoe rijk te worden en dus oud tevreden met weinig te zijn medicijn en eenzaamheid ontdekken als de kreupele…

Hoe groot is de kans op panisch kalm een rolstoel door de straten sturen, kwijlend op een trommel slaan, op kreupel, gek, of half zo oud. Hoeveel vingers steek ik op? Je maakt een kind om te vergaan. Ik was er zelfs soms liever niet geweest. Maar dan, wie weet wie later naar de sterren springt, de redeloze aarde redt.…

ik bedevaart in vol vertrouwen wierook gaat mijn handen vouwen zag je beeld op sokkel staan hoorde gaan van kreupelen en blinden zij die oeverloos geen weg meer konden vinden je mantelt blauw met in je ogen sterrenblinken bent voor hen de liefdevolle vrouw je kathedraalt te lourd brandschildert licht van al je goede werken in vele…

onbekende god gewend gevraagd of hij het aardse lijden kent en of hij dat wellicht wat kon verzachten de sterrenbeelden aan het firmament aanhoorden zwijgzaam alle klachten weerkaatsten glansrijk mijn gedachten en gunden me geen hemels sacrament ik zocht gezelschap, hief het glas en lachte heb legioenen engelen bekend na afloop zwierf ik kreupel…

Mijn protégé bezat een scherpe geest Ze ijsde van het klooster met zijn nonnen Zij in habijt, in plaats van in japonnen Nee, dat zou eeuwig zonde zijn geweest Ze had geen geld, familie, was verweesd Ik heb me op een oplossing bezonnen Ik, kreupele, heb haar voor mij gewonnen Ik nam haar mee naar elk gegeven feest Ze heeft Madame de Monteban…

En als ik zing dan klinkt het vals en rot nee met mijn stem ben ik niet al te vaardig ook wat ik zeg komt kreupel uit mijn strot maar af en toe ben ik toch ook wel aardig?…

Rauwe stad met lange muur alsof de tijd heeft stilgestaan Op mijn hoede in Taroudant Irritant als je geld wordt gerold er met geiten wordt gesold op de zondagse soek Het vuil in straten en op pleinen opgehoopt en rondgewaaid Taroudant laat zich ruiken in geuren laat zich horen in stilzwijgen laat zich zien in blikken van de kreupelen,…

ik heb genoemd, vraagstukken die vervagen een zonderling in eenzaamheid rake stappen in elke windrichting het incasseren zonder strijd wie danst mij als ik zoek achter klagende uitingen, de esdoorn vergeet te lieven de kreupele zijn veters strikken, van me houdt al was ik een kind groot in getal gezocht naar iets wat ik nooit kon…

Een herder in de uitgestrekte heide Hij overdenkt al z’n stille tijden De hond is hem eindeloos trouw Samen worstelend door de kou Oog hebbend voor het heidebeheer De dynamiek waarop hij zich oriënteert Grasmozaïeken onderscheiden In droge en de nattere tijden Zijn tochten langs de nederzettingen van weleer Een kreupel beest wordt geobserveerd…

Wervelwind weent door zilveren zand Treuzelend zeilt de avond voorbij De dood, kreupele wurger Suipt hoestend naar de schaduwkant Richt zich op in de mistige wei Blank en schuchter is de vlucht van de maan In de akelige stilte van een zeebodem In de vrede van een waan Zuigen de vangarmen aan mijn wrak Ik los een weerbarstige traan Zwarte…

grijze vloed Langs haar papieren gezicht In trage stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel herdenkend, maar vooral vervloekend De berg weerspiegelt de omvang van haar zorgen Het gevoel verlaten te zijn, niets meer voor morgen Ze staat langzaam op, “laat het dan zijn” Na een paar kreupele…

grijze vloed Langs haar papieren gezicht In trage stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel herdenkend, maar vooral vervloekend De berg weerspiegelt de omvang van haar zorgen Het gevoel verlaten te zijn, niets meer voor morgen Ze staat langzaam op, “laat het dan zijn” Na een paar kreupele…

Duizenden lijken, die de landen mesten, Tienduizenden die ziek en kreupel zijn, Veelhonderdduizend die in nood en pijn Hun dakloos dorp of platgebrande vesten Verlaten, 't zij beladen met de resten Van vroegre welvaart, of - nooddruftige trein - Met enkel 't lijf, rillend van 't koortsvenijn Waar vuil en honger de aadren mee verpesten, -…

geen vragen Die beginnen met waarom Het heeft geen zin te verklaren Vlammen, hitte, blaren Van oorzaak naar gevolg Van logica in reeksen Stapels kranten oude feiten Die verklaren waarom waarom Eenzaamheid en koude Het vallen uit haar open raam Tijd - ‘t jonge en ’t oude jaar De pijn, het lot, wederzijds genot Het bitter verder gaan en kreupel…

een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hans in het bruiloftorkest het is feest in de stad dat moet godverdomme gedanst het was er een klingen en dreunen van hard pauken hard posaunen daartussen hinkten en steunden de kreupele…

een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hens in het bruiloftsorkest het is feest in de stad dat moet godverdomme gedanst het was er een klingen en dreunen van hard pauken hard posaunen daartussen hinkten en steunden de kreupele…

Hij die verdooft met klank en zin Hij die de vorm in de verf zet Zijn volbloedig woord Sierlijk als een gulden snede Lomp als een neushoorn Vlijmend of kreupel of koket Versmelt in vers en sonnet Met een vermeend gemak De mist is zijn dekmantel Hij draagt het alfabet naar elders Ontkurkt het bewaard gedicht In een roes, een waas van…

Het gedicht is eenzaam de mens is eenzaam de gemeenschap het ordentlijk alfabet de marcherende wereld de kreupele waarheid die jankend neerligt en dagelijks door de leugen wordt ingehaald en getrakteerd op dorst ik val langzaam uit mijn gedichten zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt er komt geen goud bij te pas in zulke termen ben…

tijden rivieren stromen door een dijkdoorbroken land het werk gaat verder langs niet betaalde functies alleen de laster is iets dat blijvend blijft Er wordt vereerd met slijkbesmeurde werken er wordt beloofd met niet gedane daad er wordt gepraat met ongewassen handen alleen de laster is wat er blijvend blijft De reiger danst wat kreupel…

En het geluk vluchtte, een zieke kraai, zwart, kreupelig, verwaaid.…

raakt hij eindelijk na maanden weer bij zinnen en hinnikt hij bekoord door wat verschilt van plicht eens zal de witte merrie lichtend voor hem staan en hij zal rillen van geluk en op haar teken woest en fier door riemen en door ruiten breken ja over de savanne galopperen gaan hij brak ook uit hij had de kolder in de kop en droomt nu kreupel…

onder een gestippelde stolp van inkt stampt de ezel met een gebarsten hoef klampt de maagd zich aan zijn poot vast zinkt ze in een zee van stro en stroop Jozef slaat, zaagt, schaaft op een tapijt van krullen tot de kreupele stal er staat planken zonder frullen de os herkauwt met schuimvlokken op de lippen bij de eerste verbeten wee kauwt…

en soms zijn we helemaal niets Soms kunnen we de hele wereld aan Een gevoel dat we nergens aan kapot kunnen gaan Onoverwinnelijk in het leven Een goddelijke kracht aan ons gegeven Alles gaat goed in het leven En ineens ben je niets Een virus, ziekte een ongeluk je werk kwijt Of je hart gebroken En je kan ineens helemaal niks Zwak, kreupel…

ach, alles wat hij vindt is dit kreupele gedicht Jannie Roodhof-Pool…

Stemmig gebogen onder wind en weer, mild vertroebeld door het kreupele hout, was het in het jeugdig land van weleer qua heldere herinnering warm noch koud. De zon scheen in kleuren geel, goud en groen langs het schelmendecor van stad en land. De willoze rede met ongeschonden blazoen ging met ongebreideld geloof hand in hand.…