Netgedichten

netgedicht (nr. 3.936):

de witte merrie

hij stapt het ronde pad waartoe besloten is
tot diepe groeven af wat denken kan gaat dolen
hij is patroon en tredend paard en koldermolen
die malend wat nog heugt versmalt tot puur gemis

straalt door het trillend stof een gulden baan van licht
of drijft geleidelijk een merriegeur naar binnen
dan raakt hij eindelijk na maanden weer bij zinnen
en hinnikt hij bekoord door wat verschilt van plicht

eens zal de witte merrie lichtend voor hem staan
en hij zal rillen van geluk en op haar teken
woest en fier door riemen en door ruiten breken
ja over de savanne galopperen gaan

hij brak ook uit hij had de kolder in de kop
en droomt nu kreupel in gareel weer van galop

------------------------------------------------------------
zonneleen 13, donderdag 13 december 2001
weblog: www.abelstaring.tk