Alle inzendingen over last

Begin je wooncarrière onder de brug en als je last krijgt van je rug kruip je voor een poos in een kartonnen doos Want in dit land van melk en honing zoek je vergeefs naar een woning Brazilië kan ik aanbevelen Ook daar lig je op straat Maar met aangename temperaturen kan dat minder kwaad…

Zij droeg een krans van paarse bloemen met namen die smartelijk te noemen waarom had men haar die zware last gegeven en werd zij door een gang van duisternis gedreven. Paarse bloemen die zonder zonlicht bloeien maar in onmacht en verdriet gaan groeien paarse bloemen zijn wanhoop en geen zegen ze groeien alleen langs passiewegen.…

Vrolijk zal hij die zware last gedogen. Willen de kleine knieën ineen zakken? Nee, het kereltje heeft moedige ogen, die alle moeite en gevaar inpakken.…

Om te zuchten en te zweten in dit leven, alle lasten te verdragen zoals de hond zijn vlooien duldt? een kreng van een schoonmoeder, een onopvoedbaar kind een bully van een baas een vrouw die je niet meer aanbidt? Is het niet beter om er tussenuit te knijpen, nu het nog kan? Een Samsonite is gauw gevuld.…

En juist gezien, van ver uit het heelal, Oefnen die beiden 't zelfde ambacht uit: Die slaven slepen last van schip naar wal, De anderen van stilte naar geluid. In ritmen zoeken beiden de verlichting Van de onbewegelijk te zware last: De koelie viel, die stilstaand dit gewicht ving, En gek werd men van woorden stilstaand vast.…

‘t Is zomerweer, ik word steeds depressiever. Men praat te luid, men maait alweer het gras. Ik ruik van barbecues het giftig gas. De atmosfeer wordt radio-actiever. Ik zit verschanst met al mijn ramen dicht. ’t Blijft ’s avonds wel al weer wat korter licht..…

Meneer Trawant uw leven is voltooid Alleen en oud sleurt u zich door de dagen U kunt er zelf helaas niet meer om vragen Schiet mij maar lek, zei u toch altijd...ooit? En de familie wil ook graag wat erven Zullen we nu dan maar gezellig sterven?…

Een kleed er over; een zwarte kast - Voor vader is dat een lichte last. Hij weet wel dat ze terug kan komen. Anderen zeggen: het zijn maar dromen, Het zijn maar schaduwen tegen 't behang. - De mensen zijn dom.…

juichend bevrijdt de zilte wind het water van z'n zware last strijdbaar gras omarmt het nieuwe land, beschermt en houdt het vast verdreven uit de hoge rotsen, verrezen uit de getijdenstroom groeit de parel in het ondiepe duister waar de zon de strandglans doet ontwaken uit z'n droom zo hervindt het woelig zand 'n nieuwe bergplaats, 'n haven…

Het spijt me als ik stoor maar mijn last is niet te dragen. U ziet toch hoe ik worstel door de uren van de dag. Ik heb een klein verzoekje Heer als ik het vragen mag. Geef mij Heer, deze nacht een keertje vrij. Ontneem mijn angsten heel eventjes van mij. Heer wilt U alstublieft een beetje voor me zorgen?…

Gebroken loopt zij door de straten kijkt heel angstig om zich heen voelt de eenzaamheid, het haten is van binnen koud als steen nog voelt zij harde mokerslagen blauwe plekken tekenden haar huid kan zij die loodzware last wel dragen onhoorbaar gilt, nee krijt ze het uit moeizaam gaan haar beide benen slepen het gekneusde lichaam mee ineengekropen…

zij twijfelt tussen naderen en wijken een bal in een boog rond een bal af en toe wat zee opzwepend in een schaduwspel schijnt ze net iets anders dan gisteren zij heeft last van dwarse grillen opduikend bij zonsondergang een sikkel in het westen die zwelt van week tot week meer en meer een bol gelaat keer op keer lost ze op een bruistablet…

Ze voorziet vele objecten van koffie, thee en chocola goeie of slechte bestaan in dit verband dan ook niet, ze zet simpelweg voor blank bruin, hoofddoek of kale kop, dat kostbare bruine vocht, en een ding is zeker ze zien d’r graag komen, waar dan ook, is een graag geziene gast discrimineren nee, daarvan heeft deze dame geen last.…

Discrimineren nee, daarvan heeft deze dame geen last.…

Geen zorgen geen lusten geen lasten of behoefte om te betasten Vergif in kleur en naamrijk varia het geestdodend gif anti-depressivia Populair zijn Prozac en Remmeron schooltje gepekelde haringen in beton Gelijk snoekbaars glazen ogen verdoofd word de maatschappij van geest beroofd Iedereen in lijn op een lopende band ongelijken…

Niemand heeft meer last van mij!…

relatie mis vraag ik mij af waarom het zo interessant is Ze houden hun handen niet thuis komen afspraken niet na brengen geweld in je huis zijn niets waarvoor ik sta vreemdgaan, getrouwd zijn of je bestelen bindingsangst, psychische bagage of in de kast gevoelens opkroppen of het niet met je willen delen en zo zijn je alleen maar tot last…

die jaren Los geslagen al die tijd Met alle winden meegevaren Grote stukken weg of kwijt Langzaamaan gaat het nu beter Zachtjes tekent zich herstel Droom ik terug naar ons verleden Als ik even met haar bel Haar stem hoor en het liefst wil huilen Dit niet doe daar dat niet past Ik wil niet achter fouten schuilen Ben haar liever niet tot last…

Elk buigt zijn rug onder het zware kruis Van vlammen, een last van vuur, - het lijkt of heel De wereld brandend draait, - de zon ziet scheel En kookt het gulzig zweet op 't heet fornuis. Kon ik die zon aan bei mijn borsten drukken En drinken van haar licht, dat ik in dagen Van duisternis de mensen zou verrukken!…

Die niet alleen boeten maar ook lasten van schouders tillen. Samen, als een rots in de branding, onbreekbare familiebanden in hun harten gekerfd. Waar verleden in heden leeft. Krijgt de jongste visser traditioneel de oudste naam…

We hebben allemaal wel eens last van ons “ik” “Ik” het eerst en dan pas de ander Zo hoort het niet te zijn onder elkander En toch maken we ons om een ander niet zo dik. Bij Jezus is het anders, Hij maakte zich klein Om ons groot en rijk te maken Hij zal over ons blijven waken En wil ons verlossen van angst en pijn.…

Ik was niet boos, moest lachen daarentegen, want ik wist, hij had door zijn beroep, toentertijd veel last van hersenroos gekregen Net als die deerne die me eens uitnodigde voor een gedicht, ik bleef er zeven weken slapen Ze sliep het liefst met mijn object nog in haar mond omdat ze dat, zoals ze zei, zo vertrouwenwekkend vond en ze zo…

Vergeet het voor- en nadeel niet Lachen en verdriet liggen zo vlak naast elkaar Wikken en wegen met kilo’s vooruitzichten zware lasten voor op je schouders waar uw draagkracht het niet aan kan. Belangrijke vragen, waar geen antwoord op komt. Net een zwarte hemel zonder sterren. Bedachtzaam zijn want tegenslag ligt op de loer.…

Bijna pijnlijk, hoe het was Om maar nooit meer te vergeten Dat zonder licht, geen schaduw was Terwijl ik dans hier met die schaduw Van mijn vroegere bestaan Zonder kleur gevoel of reden Is het tijd om weg te gaan Daar waar enkel duister is Ontbreekt alleen nog het contrast Misschien is dat de plek te zoeken Sterft daar eindelijk mijn last…

Er staat 'n man wat schuchter aan de kant hij kijk nieuwsgierig door de coulissen naar een hemels paradijselijk podium waarop vele kunsten worden vertoond Ontdaan van alle aardse lasten voelt hij vrij zich stukje bij beetje, stapje voor stapje voor het voetlicht te treden en te zeggen "Dat kan beter, mijn naam is van Vlerken Ik ben regisseur…

Het lichaam, mijn vlees zag ik, ervoer ik als enorme last... ál die hete zomerdagen dat ik zag te studeren en maar gewoon, bloot met slip over boek en pen gebogen zat. Het paste niet bij me: heel die naam, of het hoofd, de expressie de geest met aanhangsel mijn lastig lichaam.…

sinds een paar weken heb ik last van mieren in de keuken overdag zie je ze nauwelijks, maar 's avonds zo rond een uur of half tien komen ze uit hun hoeken en gaten dribbelen over ijskast en tafel klimmen in lege flessen en glazen en krioelen rond plekjes waar een druppel limonade of een lik jam is gemorst soms, als ik thee zetten ga,…

Kom, is mijn last, ach, groot! Mijn kindren wachten u.…

Hij had nog steeds last van een droge keel en pakte nog een pils op het terras. De dame zei vol afschuw ~O, wat veel, zes pils in nog geen uur dat u dat kan, ik krijg niet eens twee Spaatjes door mijn keel~ ~Twee Spaatjes . . . 't zou mijn dood zijn~ sprak de man.…

O kind, hoe zacht zijn nu de grijze dagen, Hoe zoet van vrede en rijpe droom vervuld, Hoe licht is 't nu verlangens last te dragen, Nu steeds het zeker weten ons omhult Dat ge eens, als antwoord op mijn huivrend vragen, Naast mij 't nabij geluk beschreien zult.…