Alle inzendingen over lauw

ze komen weer jagen in loodzwaar grauw mijn lauwe dagen in giftig blauw dan voel ik genoegen in wervelende huivering en hoor ik lucht zwoegen tot die laatste zindering als een malse regenhoos draalt en strepen maakt zot gedraaid de windroos mijn glazen daken kraakt en het roestrode gruis mijn uitzicht bevuilt het kleffe bloemenpluis…

En op je nauwelijkse lippen ligt De oude dauwglans van je lauwe speeksel. Je siddert en uit trillingen bestaat Je naakte slaap. Bijna alsof je luistert Of aan mijn niemands mond een kus ontstaat En ik mijn adem in jou adem fluister.…

En sterk hield hij het lauw gevoel Ten onder, dat zijn hart bewoog. Hij zal de eerste stap niet doen. Zijn fierheid, ten begeerde zoen, Weigert het goede woord te spreken, Al zou zijn hunkrend hart ook breken. Maar toen hij zich vol stugheid wendde, Snikte hij zachtjes van ellende.…

Zoals ‘t leven, gevoed door zonlicht zich eonen geleden uit natte lauwe aarde wrikte zo ontworstelt de mens zich - aan de natuur en leidt zijn eigen evolutie; de nieuwe mens repareert genen, die de bron zijn van erfelijke ziektes.…

de radio had zijn vaste post op de vensterbank toegeeflijk speelde hij muziek zomers lang prat op zijn vaste plaats bij het raam het overslaand lawaai van de stad lauwe contouren van de avond toomden hem in tot een bron met kleine stem bleef hij melodieus aanzeuren tegen de nacht het steekspel van pieptonen alleen onderbroken door ruisend zoeken…

de vlinder verheugt zich op de eerste bloem een meisje hoopt dat hij haar hem nu eindelijk gaat geven – zijn eerste zoen alles komt weer tot leven sneeuwklokjes klingelen nog in de lauwe wind kondigen aan dat het voorjaar weer zo begint vogels oefenen hun gezangen en zie toch die koeien dolblij rondspringen in de verse wei de paardenbloem…

Het is als een wonder, Als in een wonderland, Op die lauwe, luie middag, Aan de waterkant.…

gist weekt in lauw water deeg rust en rijst op de schaal door een klam doek bedekt ik kneed de gladde bal die nog stijven moet jouw duim drukt een klonter boter in zijn hart nu ligt hij uitgespreid met meel bestoven kromgebogen maar gaaf schuift hij in de oven ingesmeerd met eigeel hij dampt nog wat na van rooster naar bord Naar…

kippen zonder koppen narazend kallend verstoren de ritmiek van de grijze massa wegdobberend op lauwe golven de hersens besmeurd wordt de grijze massa geelgroen gekleurd bloederig fladderend breken vergane woorden een stabiele geest ooit gelukkig geweest Koppen herzoeken hun kippen Vreemde vogels helpen Met kwakkende penselen Geelgroen…

De prille jaren vijftig leden buiten voelbaar onder de winterkou, de rode kolenkachel was nog amper lauw, maar de elektra-kaarsjes in de kerstboom deden hun best, de kleine jongen wreef zijn handen, maar bleef zich warmen aan hun zachte stille licht, zo af en toe kneep hij zijn ogen dicht, waardoor het nét leek of er echte kaarsjes brandden…

Dat loopse katers je huis markeren met bittere geuren een vieze lauwe lentebries door de veehouder verpest die zijn akkertje volgiet met gistende koeienmest dat mijn vriendin gekleed gaat in steeds minder kleren en vreemde kerels op straat haar flirtende blikken aansmeren Ach, ik kan niet wachten tot het inspiratierijke lentebegin en ik…

Wit gemarmerd in't azuren blauw, klinkt afgezaagd ook veel te lauw. Een gedicht moet zitten vol gevoel, in transparante eenvoud, dat is nu net wat ik bedoel.…

Zoals je hier nu bent Zo werkelijk ben jij mijn lief Ongetwijfeld verscheurd Vertwijfeld, beurs Lauw en murw Maar verwachtingsvol Naar je ik, naar binnen Luisteren in dichtheid, mist haast.…

Voor Rina Jongen piepen in hun hok Gemaakt van hout en liefde, Ouders vliegen zich suf Tussen nest en buiten - En ik geniet van de lome Schaduwen op het pas gemaaide gras In lauwe ochtendzon, geur van wilde kruiden En het allerliefste fluitenkruid, Lammeren die veilig drinken bij hun moeder Die dromerig van het ochtendleven geniet…

De gezanten van Athene in hun comfortabele rijtuigen demokratisch ontdaan van opsmuk zijn voornaam van onvermogen om een besluit te nemen, verdeeld door al de nuances van het verstand Ze zullen moeten wachten want we hebben nog geen nieuws van onze informanten We besprenkelen de geit met lauw water, ze bibbert niet dus de god zal niet…

En eer zij kon gedogen, Dat iemand die vertrad, Ving zij de lauwe traantjes, In een koel rozenblad. Ving zij de lauwe traantjes, Lauwe traantjes. Wat geef ik om mijn rozen, Of 't maaksel van mijn krans - Ik zal gaan maken paarlen, Van ongemene glans. Ik zal gaan maken paarlen, Maken paarlen.…

moet ik hier blijven Hoe lang zal ik ondergaan Dat dit het is Weer stoot ik mijn voet tegen De openstaande deur Waar er te veel van zijn In deze te kleine ruimte Ik kijk door het te lage raam Schuif voor de zoveelste keer Een stoel aan de kant om Er door te kunnen Ik vervloek deze vierkante meters Ik vervloek de boiler Onder de lauwe…

Kippen zonder koppen Narazend kallend Verstoren de ritmiek Van de grijze massa Wegdobberend op lauwe golven Met hersens besmeurd Wordt de grijze massa Geelgroen in ontbinding Bloederig fladderend Breken vervallen woorden Een stabiele geest Ooit gelukkig geweest Koppen zoeken hun kippen Vreemde vogels helpen Met kwakkende penselen…

hun geluid zetten zij een elektrische maaltijd voor en voeren het beginsels met de kleine lepel van hun stem in hun rauw maar licht gestegen hoofd breken warme eieren hun ogen sluiten in genot en openen zich geel en lauw dan bijten zij in zoete inborst zure levens, zoutpilaren tot de gave meeuwen die de kust bevolken niet langer…

met zakken vol zorgen, ik laat ze wassen wanneer ik slaap, drogen in het licht van de maan, ademen Er kabbelt water in het donker van de kloof tussen de bergen hier en daar vuurvliegjes die willen seksen, ze dansen voor me uit naar de baai het water is nog warm zoals toen ik kind was met mama in bad haar zachte lichaam de zoete lauwe…

wat als je uit principe een vluchteling de hand moet reiken maar ach het zijn er zoveel maar wat als principes gaan smaken naar slappe lauwe thee zonder suiker of oploskoffie van Nescafé wat als je principes te gemakkelijk opzij schuift en de schijn opwerpt en te gemakkelijk wegwuift wat als je principes uit de kast haalt of terug…

. _______________________________ FLETSE OGEN Vandaag bestelde ik een iets te Groene Linkse Arbeidzame Amsterdammer Maar 't was niet nodig, Dilan werd steeds lammer Geslagen, liever zei ze niks: lauw loene Ze oogde flets en aangedaan, vermoeid ...waarschijnlijk iets te veel met geert gestoeid...…

Zijn lendenen smeulden in de vrieskou De koelcel van december Moeder pookte het vuur op In een knetterend licht van zuchten Zwom het kikkervisje naar de overkant Brak door het membraan Versmolt tot vrucht Een klompje van chromosomen en strengen Een keten waarop mijn erfenis te lezen staat Het woekert in dat lauw, rond bad In de prille…

“Kom maar” vulde ik gretig in Maar de wens verfde de droom In gebroken wit, ik tuimelde er midden in Een fata morgana, een pop van chroom Die ik nu nog schandelijk, schadelijk bemin Zo leg ik gulzige woorden op jouw tong Kom maar, nader, blijf Het was toen het bloed kolkte en zong Het was bluf toen ik zei Ik lust je rauw en lauw, mijn moordwijf…

Hij was ook graag iets anders dan ’t afgietsel van opgekookte jeugd, maar amper lauw. Hij kleedt zich graag in iets te jonge kleren, Gebruikt een sterk parfum, en veel te veel, staat dichtbij, maar behoort niet tot de heren.…

roept zo één met wat vandaag mij leven doet nog nimmer was de harmonie in voorjaarstonen beter hoorbaar door lente zo gespitst op dat wat leven is waar mussen kwetteren om mijn oudbakken brood en vinkjes snel hun nesten vlechten de meesjes 't hoogste lied inzetten zelfs achtergrondgeluiden vertrouwd het stuk complementeren door lauwe…

Rutte zag na 13 jaar wegkijken Na 13 jaar plooien strijken Ravage na de ramp in de Schammenkamp “War-on-Drugs” is een leugen Een zoethoudertje voor hen die braaf werken en leven die pareltjes kansen geven Een “War” is bruut, niet humaan Geen massage in lauw sop Wie gepakt wordt, gaat er aan De lijken stapelen zich op Dealers direct…

De witte kokosmelk sijpelt en voedt de gulzige lippen die te lang wachtten op de lauwe omarmende flauw smekende vloeistof om bevrijding weggestoken in de eigen opgetrokken kooi.…

Door lange halen van een gewimperde zon, zodat ijstijden dooien in lauw strijklicht. Patronen tekenen zich af in isobaren als lijnen van gelijkenis. Zonder eigen aard, om anoniem de ware hemel te schragen. Thuiskoffers, gedragen in eigen kring op de vlakte van nabijheid.…

Voel de lauwe midzomerbries Om mijn gespannen kaken Hoor vogels van allerlei pluimage Kwinkeleren dat het een aard heeft - Ik die zie met mijn gevoel, Lees met mijn oren en vingers, Diepgevoelde sensaties Die binnenkomen door mijn neus, Pannenkoek met spek, kaas en appelkaneel Die lonkend op mij wacht, Leef maximaal in het hier en…