Alle inzendingen over leef-tijd

waar de nacht de ochtend raakt en de middag de avond naakt daar strijdt de tijd naar een nieuwe morgen…

waar waren we gebleven o ja,dit leven nemen geven leven even alles willen zien proeven ruiken tussen kannen en alle kruiken lachen huil´n zweven o ja leven de tijd tikt door voor iedereen met ze allen of toch alleen waren we gebleven o ja,dit leven verbrand alle schepen achter mij omwille van de vrijheid haec libertatis ergo omdat…

op grens van leven en dood roest het leven in nostalgie vrede slaapt in vergane tijd levenslijnen langs de dood wisseltijd neemt beslag in huivering van verlangen het leven geveld in splijting van uren waarin de opstanding boven alles uitgaat…

eerst komt de tijd alles voor de eerste keer een eeuw van onzekerheid wind waait wolken heen en weer dan een huis vol armen en benen de tijd van geen tijd luchten wisselen en wenen leven blijft verrassen je denkt ik heb het door maar alweer is het me een paar stappen voor onverwacht gul getracteerd in de wieg een nieuw wicht in…

verborgen in een zacht, borrelend aquarium - men hoort noch ziet het - maak je in wachttijd trage wentelingen het verloop van de tijd neemt je mee naar het ongekende licht en een aanzwellende kakofonie je oerschreeuw - bitterzoet - is de geworpen steen die het water tot leven wekt en zie: de dag is verstreken het verloop van de tijd…

hoe is de tussenstand, vroeg zij toen hij de kamer binnensloop om tussentijds te innen ik weet dat je verloren hebt sprak hij, als ik de keren tel dat je het lopen liet verlies genomen hebt of teruggegaan naar af zoals ik zie niet tot het uiterste je best gedaan of opgekomen bent voor wat je dierbaar was ik vind je dus een loser maar…

over de grenzen van de tijd…

Kijken naar de nieuw geboren morgen kijken naar vooruitgang met zo weinig mogelijke zorgen Een onmogelijke opgave gaaf geslepen door de tand des tijds Naakt staat men daar maar lach lach lach nar naar de sterren boven ons allemaal de lucht is leeg de lucht is kaal Schrijf maar u eigen verhaal een jaar zo maar als gisteren nooit…

is nog niet komt nog wel als je dan nog leeft…

stoppen met schijnen in het eindloze duister Stoppen de knoppen met tikken takken uitbloeien rozen verdorren door de tand des tijds Maar laat het hart nog voorlopig volop bonken de paukenslag van ons hart haar ogen lonken en de tijd staat voor voor heel even stil…

het zit er al langer aan te komen de dagen worden korter gelukkig blijven de uren zestig minuten van zestig seconden duren blijft het licht als ik wakker ben en donker als ik slaap enfin, dat denk ik toch, slapend weet ik het niet de biologische klok tikt verder zonder onderbreken trekt zich niets aan van uur of tijd heeft eigen telling…

Een kinderhand op een oude vloer. Het jeugdig paar dat stiekem danst, wordt betrapt door een jonge vlegel terwijl ochtendlicht op tegels glanst. Littekens door krassen van stoelen. Het marmer versleten en grauw. Hij zal het nog lang moeten voelen, het drukke geren, zo hard en zo rauw. Al zullen ze hem nog jaren vertrappen, een gedachte…

(hommage aan Kees Stip) Een wasbeer las in Krommenie René Descartes' filosofie: "Ik dacht", dacht hij, "en dus ik was, maar wat was was voor was was was?" Zo liep hij bij 't filosoferen de godganse dag te is-beren.…

poort tot ongekende visie als spiegel vermomd als glas geschapen uit gesmolten toversteen met zilver beplakt in gouden lijst omhuld met ornamenten gekruld zie ik het beeld van een man die ik niet plaatsen kan uit de spiegel getreden mijn geest overreden mijn lichaam vertreden denk ik in mijn droom mijn vader of zijn zoon wie…

Tijd is zo'n kostbaar gegeven, die moeten we intens beleven. Geen enkele tijd komt ooit weer terug, Tijd gaat altijd veel te vlug. Als je terugkijkt op je leven Kan je tijd wel terug beleven. Genieten of een traantje laten, die tijd van toen heeft ons verlaten. Hoeveel tijd er voor ons ligt, daarop heeft de mens geen zicht.…

, totdat de tijd mij losrukt uit mijn eeuwige bestaan vergeten is slechts schone schijn slechts tijd is wat wordt stukgemaakt tijd is wat alles verbreekt hoe hardt men ook bidt of smeekt men ontkomt niet aan de wil van de tijd…

je hebt iets aards zoals je daar ligt daar ademt en dampt je wasemt het leven zoals zoet zompig veenmos het wegtikken van tijd houdt me uit mijn slaap ik stap uit ons bed loop peinzend in rondjes staar door het open raam krijg het oneindig koud ik kruip terug bij je…

later wacht je tot ik niet meer kan huilen en mijn tranen droog wacht je tot ik weer kan lachen en me niet meer zal verschuilen wacht je tot ik weer torenhoog van de daken wil gillen dat ik je zo graag zou willen liefhebben wacht je tot ik door zal hebben dat het moment is gekomen niet meer hoef te schromen om van jou te houden…

wij lagen precies op die grens tussen noord en zuid LVGDVNVN hier en nu nu bestaat niet de taal is dood gegaan in een ander universum zijn wij geen aard wezen beweeg maar op het ritme dans maar door de tijd geeft geen gehoor.…

Tijd heb ik niet gewonnen en niet verloren terwijl de uren duren en de dagen kruipen vliegen de jaren mijn tijd heb ik gelukkig goed besteed ik heb namelijk alle tijd voor jou…

Brokstukken van tijd, bottende knoppen, zaaigoed van ademende sterren. Weerschijn van toekomst, streling van bekentenissen bekleed met woorden. Tijd vergelijkt zich in versgeaarde wegen, er is niets dan tijd.…

neem nog een stuk cake, ontwaar tussentijds zodat dit waarnemen heet vandaag verjaart de dag zonder datum als uren zonder wijzer het begin van geschiedenis markeert het moment dat voortduurt zonder duur en spreken afgebroken zinnen over volmaaktheid van het woord dat wacht…

het sein waarmee de trein zich in beweging zet om naar het eindpunt door te rijden helaas dat teken ken ik niet maar des te dichterbij te meer het knellen voelt het is de tijd die neemt terwijl hij blijft…

als de wijzers van de klok achteruitgaan slik jij jouw woorden in, wordt mijn blik weer vrolijk en lijkt het net alsof er niets gebeurd is…

hoe vreemd voelt soms de tijd die aan zichzelf verstrijkt als in het vliegtuig achter verre wolken de nieuwe dag zonder een nacht of omgekeerd in het ongewisse tel ik het uit til ik hem hoopvol over minne dagen…

vechtend tegen de tijd die er geen minuut minder om geeft haast ik me om in te halen wat verloren bleek en kwam bedrogen uit…

ik pleng mijn tranen hier voor u en de uwen voorschot op de dood eens zijn wij gelijken ook al bent u het daar niet eens mee inmiddels heb ik de klok een uur verschoven…

De tijd staat niet stil wanneer ik dat wil al ren ik voor mijn leven alles haalt mij steeds weer in en wat ik onderweg verloor kan niemand mij meer geven wat heeft het nog voor zin dat jachten en dat jagen er zijn soms van die dagen daar spring ik midden-in dan stopt de tijd voor even ontstaat er een begin het leven echt beleven dat is…

Over een uur, dan kom ik je halen Gaan we verdwalen in oude verhalen En laten we ons in nieuwe verhalen bijbetalen Kunnen we weer opnieuw ademhalen. Over een uur, dan pas.…

Leeg is nu het strand, de zee schreeuwt eb De tijd die stond niet stil en zacht fluister ik: O tijd! Wat heb je ons aangedaan! Ik geef je mijn bezit, ik schenk je alles wat ik heb! Maar geef mij dat stukje terug, van jong en ook van pril en ik laat haar nooit meer gaan.…