Alle inzendingen over libelle

Glinstergolven over het wateroppervlak Libellen zonnend op een steen Zonlicht stelt het lichaam op z’n gemak Een wolkengroep langzaam verdween Groene uiterwaarden omgeven de rivier Visdiefjes groeten elkander Je kreeg zelfs het ijsvogeltje in het vizier Het is of het leven hier meandert Je wandelt mee met deinende golven Genietend van een…

steeds niet wennen, tijd gaat te vluchtig, vermijd dat ik blijf hangen, aan dit getij, te luchtig, onvoltooid, dragen kinderen hun zomerzon, getooid met gekleurde linten, geschetst in aquarellen van alle vragen, waarin ze de lasten moeten dragen, al de kleine mensen op de spitse tenen, stelen dansend het ongemaaide gras, verschenen libellen…

Het water schuift soms rimpelend voort, stoeit dan met blazend zonlicht: een luchtige dans, waarbij de liefde der libellen opbloeit.…

~Het was een tongzoen~ wist je te vertellen ~dat hoorde als je iemand aardig vond, dan ging je met je tong in elkaars mond en deed je ’t goed, dan voelde je libellen.~ Vandaag zag ik je weer en dacht aan toen: Zo’n zoen zou ik graag over willen doen.…

Er is een horizon vol zwaartekracht gestorven in geruchten uit een droomland alsof er een boot met een vergeten ziel door het warme zand van de woestijn vaart alle emoties zijn weer als die van een kind een geest danst rond kwetsbare schoonheid maten komen zij aan zij, eenzame wolven verliefde libellen zweven in die ratio tussen weifelende…

omgeven Je kunt er je dag wel slijten Wandelend over een venig pad Waar in de heide menig Roodborsttapuit zat Je hebt er naar Kraanvogels gekeken En naar berken die door hoge waterstand bezweken Adders zonnend op een zandig reliëf De Slangenarend die het beseft Witte pluizen in het veen Een hagedis die tussen een heide-pol verscheen Libellen…

tussen de waterdruppels staan Een waterval vol jeugdigheid Blinkende zonnestralen over haar huid verspreid Hij zag haar staan in een kleurende regenboog Waar haar schoonheid voortbewoog Waternevels sprankelend over haar huid Genietend van een paradijsvogel die naar haar fluit Kabbelend blijft het water stromen Liefde in een mens gekomen Libellen…

Er is een horizon vol zwaartekracht in geruchten uit een dromenland alsof er een zeilschip met een vergeten ziel vaart door het warme zand van de woestijn Alle emoties zijn weer als die van een kind een geest danst rond fragiele schoonheid maatjes komen zij aan zij, eenzame wolven verliefde libellen zweven in die verhouding tussen wankelende…

verzetten je mind resetten moet je opletten: vanaf Sellingen zit je op het fietspad Groot Koolwitje neem het voetpad rechts vlak vòòr de Vossenweg er staan paaltjes met een wit-gele en een witte kop even verderop een bankje aan een plas het vredigste bosven dat er ooit was alles wat stress gaf valt van je af je komt weer tot leven libellen…

een strakke blik laten schijnen mijn gedachten beperken zich tot een en een is drie dat u mij nu zult verachten is iets dat ik thans niet zie mijn beeld van u is ook vrij saai u bent een oen zo duidelijk, kant en klaar nee , mijnerzijds, heden, geen enkel gedraai daarbij bent u een van die vrouwen die van de privé of libelle…

Uzès, juni 2002 Daar over die muren heen, Waar de avond niet meer naar vervulling hoeft te reiken, Daar bevinden zich de zielen Van alle kikkers die met inkt getekend zijn, Van de libellen die hun licht verspreiden alsof het niet ophoudt, En van díe vissen die nauwelijks zichtbaar zijn. Zij hebben daar vrede.…

scherp geurt de aarde, geeft diepste geheimen prijs langs het spoor van mollen, die rul en kruidig hun sterke sporen trekken, door de malse, verse grond verdord eikenblad ontmoet nu een vroege kastanje, de gazige libelle tekent silhouetten, gevleugeld als papier is zij, ze fluistert de wind blauwglanzend ijs versmelt de pool, gletsjers…

De glossy met minister van Landbouw Gerda Verburg in de hoofdrol wordt woensdag en donderdag in een oplage van 830.000 exemplaren meegestuurd met vrouwenbladen als Margriet, Libelle en Flair.…

Zo af en toe hoor ik een karekiet en ‘s zomers zie ik de libellen zweven. De karpers gaan in ’t voorjaar flink tekeer, als de natuur hen roept om te gaan rijen. Ook stekelbaarsjes zijn dan in de weer, met heel vakkundig aan hun nest te breien.…

Nog klein gaf deze rivier me grote ogen vertelde lispelend, murmelend, kabbelend, schuimend, zingend, bruisend, bulderend: Ik stroomde al toen jij nog een protocel was Baart mijn water zeilende elegantie Doorschijnend flikkerend als libellen Mijn oevers geven ook kost en inwoon aan oud geboren lome schildpadden Achteraf blijven we verweesd…

Als kinderen kransen strooien in de augustus-zon, getooid met universele linten, geschetst in aquarellen van lavendel, in onbelaste onschuld zullen dragen als de kleinste danseressen op de spitzen, stelen dansend madelieven uit het vers gemaaide gras, speelsheid met libellen delen op een geaard gazon, gedragen op kristallen vleugels…

nergens staat tijd zo stil dan in een leeg een eindigend gebouw op een kier staan vastgeroest de stalen deuren als bevelen zij reizigers onbehuisd het uitbeveiligde onthevene gegruizelde raamloze binnen te gaan niets sluiten ze nog af wie daar binnen staat voelt zich buiten de wind wervelt bladeren in een hoek droge takken en dode libellen in…

Daartussen, teer en teder stond trots een zwanebloem libellen streken neder verstrengeld in een zoen Insecten zongen zoemend hun vleugels schreven faam geen taal of teken noemend ontstond er toch een naam Nu wilde ik wat dichter bij het wonderlijk tafereel plots werd het licht veel lichter het geheim viel mij ten deel Alleen nog maar…

tussen nep en echt alles nooit krom is en niet recht optimaal op naar een eigen verhaal middelpunt in u eigen universum een reden om je bij neer te leggen stil op je rug in het gras een zwaluw in de lucht die slaapt en droomt in zijn vlucht vlucht weg van alles en iedereen onder de bomen langs het water mijn teken komt veel later rebel libelle…

Buiten meandert de rivier ver gebleven van de stad, laat z’n stem tot mij klinken, neemt geruisloos het slib van de gedachten mee als libellen geruisloos op een berkenblad in de waan en ongestilde hoop naar de benedenloop zonder ervan te drinken.…

Ik pieker over de zin van het leven ik heb mijn levensadem verloren in het piekeren over de dood de tuin is mij lief met alle liederlijke planten lieftallige madeliefjes en honingdauw in de zomer waar de libellen van proeven mijn man is te jong gestorven en liet mij achter als weduwe maar ik voel me geen spin door mijn gerimpelde onderkin…

In de avond lagen we op nog warme tegels, keken naar parende libellen. De geur van kamperfoelie drukte ons plat tegen de hemel. Orion prikte de nacht in onze vingers. We werden moe. Ongewild vielen we in bloei. ----------------------------------------------- uit: 'Alle zeeën zijn geduldig', 2015.…

landschap kleurt weerspiegeld in een gouden meer dat kabbelt in de milde wind vergeet ik voor heel even alles wat er om mij heen gebeurt gevangen door de schoonheid die mijn ogen en mijn hart verblindt een onverstoorde witte zwaan die statig door het water glijdt een schichtig hert dat aarzelend zijn dorst probeert te laven een paarsblauwe libelle…

waar niet alleen vlinders welkom zijn boven bloemen vol geuren en kleuren, waar muggen zich vrij mogen spiegelen boven tuinvijvers, waar blauwe libellen roze verhaaltjes vertellen tegen niet gekooide kooien.…

toverfluit wordt zelden meer bespeeld wat slagen op versleten trommelvellen mijn rijmpjes zijn inmiddels als azijn Geen olijkheid van dartele gazellen versiert in Balladines het refrein ’t is als een stier die zich kapot verveelt of krappe schoenen die tot blaren knellen mijn rijmpjes zijn inmiddels als azijn Maar af en toe zweven er toch libellen…

Libellen vliegen langs de leliebladen. Een reiger staat te spieden op één poot. Een visser slaat verstild zijn dobber gade en wacht. Zijn strooien hoed is breedgerand. Zacht wiegend ligt zijn roeiboot in het water. De hengel houdt hij losjes in zijn hand. Een vis duikt happend op en vormt een krater.…

ik vermijd dat ik hang aan een onvoltooide tijd, waar meisjes onbetaalbare kransen halen uit de lentezon, getooid met gekleurde linten, geschetste aquarellen van hun vragen, waarin schuld en schande is ontlast,toch zullen dragen, de kleine danseressen op de spitzen, stelen dansend madelieven uit gemaaide gras, delen speelsheid met libellen…

ik zag je op mijn pad naar benee mooie steen ik neem je mee in de broekzak van mijn reis meer dan 50 tinten grijs en prachtig van mij zacht en warm ben jij je duwt me, draagt me naar het zonnige dal duikgewicht in mijn vrije val ik tors je mee op mijn pad omhoog de lichtheid zoals libelle vloog lijkt nu bevroren in de kou meer dan 50 tinten…

Dan kan ons polderland zich als een libelle verheffen boven deze nare natte droom. Zo zien we in al die lelijke molens toch nog enig heil. Zij verheffen ons mooie Nederland tot boven Amsterdams peil. Al komt het water dan nog zo hoog, houden wij de voetjes lekker droog.…

Kijk daar gaan een kievit en libellen beide met dartel dansende lijven, samen schrijven we hemelliedjes verwonderlijk vederlicht.…