Alle inzendingen over litteken

hoe het me beroert Ooit toverden onze ogen hetzelfde paradijs, lang vergaan speelden elkaars lippen als één vertogen naar het enig heilig woord gebogen van liefde en bestaan Zo lang geleden de plaats vergeten waar wij zoenend het geheim overschreden Als de wind plots opsteekt of een druilerige avond valt ontsteekt telkens nog het litteken…

Ik zie in mijn gezicht het jouwe Ik loop op de benen die jij me gaf Ik voel elke steen, elke scherf met mijn voeten En elk litteken blijft gegrift in mijn hart Ik zie jouw gezicht soms in de spiegel Je kijkt me dan indringend aan En ik stel jou de vraag soms Wat heb ik ooit fout gedaan ?…

maar het is gedaan het is voorbij zo jong bij ons vandaan Wij moeten afscheid van jou nemen niet van wie je was en wat je deed altijd zullen we aan je denken in ons lief en leed De tranen die ik nu heb zijn mijn tranen van verdriet ik laat mijn tranen gaan mijn vriend tranen omdat ik je niet meer ziet Tijd zal wonden helen maar het litteken…

Een jaar later, nog steeds een wond,nog lang geen litteken…

Samen vlieg ik nu met jou de kustlijn als scheids tussen gevangen en vrij De kamers onzer harten samengesmolten tot de absoluut grootste Het litteken op mijn ziel fluctueert grootte in verweesde omschakeling van hebben, naar houden van Goed genoeg nu, ken ik jou beslist de mooiste blootste Hoog en karakteristiek boven klif op pad…

Een litteken op een hagelwitte huid Schrammen nog zichtbaar Pijn, zo duidelijk aanwezig Over het sprankelend blauw Een grauwe grijze dauw Zwart, ook in jouw bezit Zo contrasterend met het vuur, Het felle rood van passie Weerkaatst Weerspiegelt niet in sprankelend blauw Slechts een paarse stip vaag zichtbaar in de mist De vuurzee raakt het…

Het bloed droogt langzaam op Een donkerrode streep Niet meer diep, nog steeds even pijnlijk Weer een litteken erbij Rood genezend vlees Littekenweefsel, maar daaronder Rood bloed Wat als....…

meertakkig als een bliksemstorm wijl uit de snede braakselbloed en etter opfonteinen proeft mijn tong het koperzoete bloed van stukgebeten lippen, een ongewilde traan valt op de tafel gezuiverd van het slijm der rotting en ingekapseld sterven is er nu plaats en tijd om te genezen en vind ik boeddha en mezelf en word ik vis het litteken…

Van binnenuit onthaard geopend en gesloten rondom mijn navel, de kern van de schoonheid van het lichaam en de parel in mijn litteken Koester mij, koester mij laat mij voelen en voelen dat jij er bent, jij er bent Het is niet mijn huid die ik week in bad, het zijn mijn spieren en mijn ziel, warm en soepel moeten ze zijn om mijzelf mijzelf…

." Ik durfde niet te kijken naar dat kindeke van mij maar voor het raam, nog in mijn bed keek hij met kraaloogjes naar mij door zijn schedeltje werd hij gevoed met moedermelk van mij hij kreeg infectie van die naald een gat in zijn hoofd er bij Het litteken wat hij overhield herinnert mij er aan dat dit kind een wonder is Ik ben nog…

Ik zit vast in een gevangenis van pijn een plaats gevoed door angst en verdriet waar het goede verdreven is, een braakliggend terrein alleen in mijn hoofd heerst de stilte nog niet Onhoorbare kreten galmen eindeloos na de zon vervaagt, kleuren verbleken rondom is de diepte, overal waar ik ga de herinnering is mijn eeuwig litteken Gezocht en…

Nog steeds dat litteken tussen de kaken, niets dat geneest. Nog steeds geen krakende trap naar beneden. De vrouw slaapt, de man ontleedt het weerbericht. Hij vindt haar, boven een plas, ijs op het gezicht. ---------------------------- uit: 'Zwijghout', 2000.…

wij hebben een liefde een liefde met littekens soms scheld je heel mijn huid vol als het heethoofd dat je bent dan was ik toch nog zo op mijn hoede voor het moment dat je woede wordt aangewend maar je kookt er bijna van mijn arm en hand verbrand…

een schuimkraag op de lippen Zijn jeukende hand is de zweep ontwend Wringt in zijn broekzak De voering door ringen gescheurd Een duifgrijze mist zwelt Omzwachteld me in wijde slierten Schuift over prikkeldraad Ik blijf, sidderend, wenend In de aardkorst geschroefd De beul toont zijn striemen Bewijzen van een oud gevecht Ik zie het litteken…

Ze zullen komen - en op die dag zal een oude zweer, een litteken dat nooit is geheeld, weer opengaan. Op die dag zullen de tranen over onze wangen stromen als we hen omarmen: onze broeders en zusters. En eindelijk herenigd zullen we als vanouds als Gods kinderen weer wandelen en spelen, omstraald door hemels Licht.…

het is niet dat je niet eerlijk tegen me was, je hebt me gewaarschuwd, maar ik voelde de afstand in je zoen zopas je lach lijkt wel geschilderd op je gezicht zichtbaar voor iedereen geef me mijn hart terug, misschien kan het nog helen mogelijk kom ik ooit terug om je het litteken te tonen ik hield van je, van je ijdelheid en je gracieuze…

Ik ga je laten gaan Ik ga mijn liefde voor jouw verbannen Je hebt mij een litteken gegeven Maar is het litteken voor jou of mij groter? Ik ga weer verder met mijn toekomst plannen. Waag niet weer een zelfmoordpoging Stop met mij te chanteren en manipuleren Het zal mij niet meer raken Ik wil niet meer gevoelig zijn voor jouw acteren.…

Toch schijnt de wenkbrauw niet meer dan een litteken, de slapen in hun weekdierenbestaan: één duimafdruk volstaat. Ik, de met spinrag bedekte? Kleefdraad, een web van ijzertaal, wij beminnen in woorden van glas. Het gas is zand plus hitte. En jij noemt je Vulcanus? Een huidschil dekt de ogbal toe, alles verliest zijn vorm.…

de pijn als er een hemel is wil ik daar dan nu zijn want het leek of jij je leven leed als een kaars in harde wind ook brandend in de regen maar iedereen was blind ik zal je dragen door die droom heen langs heuvels met groener gras met het licht dat warmer schijnt dan je hart ooit was allemaal voorbij ik mis jouw bluesy lach het litteken…

wat kan het je schelen dat hij gepromoveerd is op oorsmeer een detail om in een pubquiz punten mee te scoren alsof die vraag ooit zou worden gesteld waarom zou je willen weten dat hij in een koets met zwarte paarden en een witte koningspoedel naast zich naar huis reed- het litteken van een duel over de hele lengte van zijn gelaat laten…

walm van ranzig zweet zuilen stutten de gevels met een krullend blad bekroond gieren staan vleugel aan vleugel te reikhalzen naar het aas dat nog wemelt als wormen in de gasbel in de blaas van een karkas 2 de slaaf glipt uit de schaduw uit een kooi in de onderaardse gang zijn kromzwaard flonkert in de schemer het gekarteld litteken…

Afdichters maken korte metten. Met knagende herinneringen. Uit een onvoltooid verleden. Vol schuldgevoel en spijt. Opgelucht opnieuw beginnen. Met een schone lei. Bevrijd en onbelast. Onze ware ziel beminnen. Een afdicht heelt een open wond. Afdichten schrijven is zeer gezond.…

Uitgestald achter beduimeld glas In een muffe zaal Waar ik gluur naar hun trilling Jouw vingers kruipen als kevers Onder mijn broekspijpen Verhit in eigen zweet Gesmolten in de tropen Het kriebelt Als een bange vlinder In de kom van mijn hand Jouw bekken is een donzig dal Als je kantelt in het linnen Om jouw navel te verbergen Het enige litteken…

linker en rechter hand zijn genageld aan deze wereld, aan dit kruis, heeft men geen vingers meer om rozen te kransen op de deining van pulserend bloed Het gebed is verworden tot een geasfalteerde weg, waar tanks een processie rijden voor een of andere duistere Demon waar kinderen (om)gedoopt worden tot kanonnenvlees De Aarde is als een litteken…

Het doet zo’n pijn dat litteken achterblijft in haar maar op een dag komt er hersteltijd waarin ze het verdriet loslaat en een plaatsje zal geven om nooit meer te vergeten Want hoe breek- en kwetsbaar ze wel kan zijn, zij zal me nimmer in de steek laten.…

Het doet zo’n pijn dat litteken achterblijft in haar maar op een dag komt er hersteltijd waarin ze het verdriet loslaat en een plaatsje zal geven om nooit meer te vergeten Want hoe breek- en kwetsbaar ze wel kan zijn, zij zal me nimmer in de steek laten.…

frunnikend haar vingertjes bevoelen dagelijks het fabelland. open ter blik wipt het neusje vrij en voluit, de lippen uiten het haar omringende en niets drukt haar pret. de adem warmt zich aan betterfood koeken, het haarfluweel wrijft op het silan-hemd elsève-crème open. mevrouwen zien beaat hun dochter schrijden in prinsessentred. bikkelhandige…

Stik: niemendal heeft het litteken weer aangeklikt. Op. Weg. Haar lichaam leunt, haar tong krioelt. Het weigeren strandt in een gesloten bar waar een Duitse zeeman haar de baren geeft die het bevaren kan. Wolvin van de SS.…

De liefde die ik bij haar vond, is nu een litteken,een diepe wond. Maar het vertrouwen dat zij mij heeft gegeven, maakt dat ik nu doorga met mijn leven. En al ben ik haar in dit leven dan echt kwijt, haar herinneringen en liefde leven, in mij voort voor altijd.....…

Als kind ging ik er naar de kleuterschool, in de pauze stootte iemand per ongeluk een hark in mijn kop, het litteken is nog zichtbaar boven mijn linkeroog. De wond in mijn hart ook, dat mijn vriendje niet eens binnen mocht komen want alles was zo keurig netjes in de pastorie.…