Alle inzendingen over loos

in mij huis je voor vast los van de valse schaamte was je tenslotte daar aarzelend, maar toch in bad en bed gekropen het vale kleed van netheid losgedaan en nu, na zo veel ongelukken weet ik je nog, daar waar ik droom, mijn hand ligt op de jouwe mijn adem lust jouw mond jij bent me niet ontkomen…

Is het oordeel Los te laten En daarmee de vrijheid Om te voelen Ontstaan? Wat moet ik Met een traan Als die valt In niets Dan een volgend lijden Of… Kan ik dan In liefde die pijn Uiteindelijk glansrijk Doorstaan. Laat ik maar gaan.…

Het mooiste geheim kon ik niet over praten er was al te veel pap wat je los moest laten maar de echo van een hartje wat ik toen zag kloppen ging met je mee bij het afscheid ik heb het in je pak gedaan rust jij maar zacht ik denk aan je daar in de eeuwigheid met een traan maar nee nu weer een lach pap want ik voel het nu schoppen…

met een verse pen schrijf ik dit lied streel de losse letters die ik naar je toe zweef kijk naar je donkere ogen of de sporen paden vormen soms is een woord genoeg om de nacht te troosten soms niet eens alle zinnen om een tel te koesteren al wat ik kan is hopen dat je het wel leest…

Je moet er niet te zwaar aan tillen je kunt het, maar moet dat ook willen dit is makkelijker gezegd als gedaan om je rugzak stukje bij beetje open te laten gaan ook al lucht dat enorm op en zet het je leven even op zijn kop probeer er in ieder geval over te praten dan kun je het verleden misschien los laten!…

ze waren zeldzaam kort vermoed ik nu de zorgeloze zomers te plotseling verschenen ze als mieren vliegend uit hun nest verbazend snel en met een felle schittering is het mijn falende herinnering die mij doet denken dat een onbekommerd leven te maken heeft met achteloos het laat me maar niet los sinds ik las over moeiteloos en liefde…

Als ik bij je was zei ik tegen je: doe mijn kleren uit maak mijn sieraden los, leg ze voorzichtig neer. Om je te helpen til ik een voet op, houd ik een arm omhoog; kleed mij langzaam uit, neem mijn schaduw af.…

poëzie wil ontplooiing het wil expansie het klampt vast in pientere puberschoenen in losse klanken raakt het niet uit de maat het verfrist zich in de muze van warme omarming in bronnen van droombeelden zo valt ze in de zachte schemering dalend achter de horizon iedere dag in verandering als een stroompje in beweging…

terwijl ik naar je kijk leg ik je neer in een bed van aarde is het tijd om je los te laten versieren we jouw graf met verse bloemen die de leegte vertolkt die jij achterlaat plots breekt de zon door alsof Hij zijn armen opent en je liefdevol welkom heet…

Pal in de wind wordt een vol hoofd even weer wat leger gedachten laten los Geef ze mee als prooi voor de jagende wind als weggeblazen pluisjes van een uitgebloeide bol Ze vliegen met de wolken naar ergens ver achter je waar ze uiteindelijk landen in het verleden…

Schouder aan schouder Staan boeken in de rij Om stof te verzamelen In los verband Om zich te bedekken Met oogluikend grauw Dat neerdaalt Uit aangeroerde ruimte Hand in hand Gaan titels aan de haal Met evenwicht En geduld Om zich te verzetten Tegen de tijd En vergetelheid Die nemen het nogal nauw…

Het wachten laat van zich genieten een nagalm van lange zomerse dagen zo licht aangekleed, dat men ze kan laten vallen, opnieuw tegemoet kan treden met een flair van alledaagse vanzelfsprekendheid, ik spot sproeten rond de zomer haren los in de wind, een warm beeld dat zijn weerslag vindt.…

gezichten zien bewegen in de wolkensferen in een geanimeerd gesprek, bizarre figuren in soaps paraderen als barbapapa in dat transformeren spiegel ik laat los dat oude lappendeken van vooroordelen en kritiseren laat nieuwe beelden toe met open geest om verfrist opnieuw te kunnen spelen…

het springt van de schommel af het kind een fractie van een tel in het luchtledige ze veegt de dagen bij elkaar de vrouw met de bezem over de uitgesleten straat de man schrikt van de donkere schaduw van de glorie zonder los te laten hoe kom je in beweging zonder te weten waarheen je gaat of je aan zult komen?…

Lachend of huilend Laat het los, geef alles een kans Voorzichtig een stapje naar jouw balans…

Ik was kwaad en boos, wat was er met me loos? Ik werd bang en wanhopig, zelfs als ik in bed lig. Al die emoties spelen een eigen rol, daarvan word ik soms helemaal dol.…

De westenwind rukt oude blaadjes los Het rad van tijd dwingt bomen tot ontgroenen Nóg staat de koude in de kinderschoenen Een hond speelt in z’n eentje bij het bos Nee, geen verveling voor het vensterglas Wel wou ’k dat ik nog één dag achttien was…

bedankt hoor Dilan, hulpje van de vos hij maakte graag gebruik van jouw gedraai het resultaat: wanstaltig en ‘niet fraai’ racisme wordt ‘gewoon’: ze gaan nu los toch gloort er hoop: mocht Geertje gaan regeren dan zal al gauw de wal zijn schip gaan keren…

ik schrijf liefde, pijn, verdriet maar zeg mij niet wanneer ik mij uiten mag de ene om de andere dag impulsief krijt ik wanneer ik blief ik dicht en verhaal wanneer ik daar naar taal leg mij geen restricties op ik heb geen verweer tegen uitgelezen leer het is beter dat ik stop…

de nacht een onschuldig anachronisme. Jurken van grijs, de lichte rouw, in mijn bed krioelt het van overgrootmoeders die haastige woorden nog happen, de zwanenhalzen in elkaar verstrengeld. Dit ochtendlicht een mes met benen heft, snijdt knopen van de rouw. Mijn hoofdkussen mompelt wat brokken Bach, mechanisch, maatstrepen van crêpepapier.…

Op de achterkant van het gelijk behangen met de mooiste patroonrol beklijft deze zolang het kleeft en de ondergrond het houdt!…

ik ben tot het metaal gegaan blazen lieten zuchten los bladders krulden zonder moeite op valse lagen zijn verdwenen geverfd met haat en nijd ik politoer weer langzaam kleur op wat de kern moet zijn staal de schone schijn weersta de zandstraal van kritieken nu en eindelijk zonder pijn ik geef niet meer om het publiekelijk juichen…

de versleten schoenzolen van drie straatjongens hun blote voeten half zichtbaar dik onder vuil en eelt leer, ijzer en mensenhuid verwikkeld in elkaar stank damp en duisternis tientallen soorten smog zwart als de nacht flessengroen eenvoudig grijs geelgroen als erwtensoep armoede in 1850 of 2019 laat nooit los…

koelte in legt op het groen tapijt heeft de zon overal netjes gevouwen broeken liggen wereldwijd in de zoom van één van haar broeken vermei ik mij wereldvreemd verheugd over dit inzicht in de garderobe van de zon zie ik hoe de beek klaterend haar blikkerende tanden wast waartussen de vissen als parasieten de restjes eten ik raap een paar losse…

Zo weinig als men wijn uit netelen kan drukken Zo weinig als de moor* kan bleken zijne huid, Zo weinig als de los* zijn vlekken wissen uit, Zo weinig als men mag* van dorens vijgen plukken, Zo weinig als een steen zich rechten* kan of bukken, Zo weinig als een trom vanzelf slaan geluid, Zo weinig zonder vocht opschieten kan het kruid, Zo weinig…

me zo goed en weet wat je doet je houdt me constant in de gaten kan me nooit echt loslaten laat me gaan en laat me vrij zijn laat me met rust en laat me blij zijn we waren ooit samen veel van plan had graag gewild, maar ging ten koste van mezelf en onze kinderen jij doet alles om te verhinderen dat we elk een andere weg in slaan laat me los…

Mooie, mooie orgelmuziek lekker en lang geïmproviseerd op een vast en vooral bekend thema maak me los maak alles los alles wat vast zit van kort en langer verleden laat mensen van voorbij weer voorbij komen Alles gaat schudden nergens meer schuilen niets meer verhullen tranen verraden huilen tranen van genot tranen van verdriet…

In de natuur, in een bos of park zonder gehark laten we los In een meer zwemmen zwanen zo smetteloos, statig als dame en heer Een paadje kronkelt als draadje tussen dicht en bebost met aan het einde een gaatje van licht.…

Een onheilspellend stil lag in ‘t land angstig kropen dieren in ‘t veilig hol ‘t Vagevuur bleek echter niet coulant alle aardbewoners betaalden hun tol Toen brak het grauwe gedonder los bliksemschichten leidden hun hel in Heel de wereld naderde ‘t total loss almaar meer bleek ‘t het eind begin Grauw gele lucht verlamde ‘t land sinistere…

Hou me vast, laat niet los alsjeblieft, even nog Hou de tijd tegen ze rent je bijna voorbij ik probeer het maar ze komt dichterbij hou de tijd tegen even lijkt het alsof ik win Ik hou de tijd tegen maar toch haalde ze jou in Ik kan en wil het niet geloven waarom nu en waarom jij?…