Alle inzendingen over lot

mensen zijn wij zelfvoldaan aanmatigend en eigenwijs bezeten door een grootheidswaan verdreven uit het paradijs op zoek naar wat zich nooit laat vinden verlokt door wat ons pad maar kruist objecten die het zicht verblinden de lust die in ons wezen huist zo plukken we de wrange vruchten en zijn voor nu helaas verplicht gedwee onder dit lot…

Ik voel mij veilig bij U mijn God Voor U wil ik een loflied zingen U blijft mij met liefde omringen En bent steeds begaan met mijn lot. Bij U ben ik veilig en geborgen U bent mijn toevluchtsoord Ik vertrouw op Uw woord En wil U loven, iedere morgen.…

Barmhartige zielen kennen het lot van diegenen die het minder hebben dan de delers van het maatschappelijk algemeen. Zij dragen de bouwstenen aan voor een beter leven dat een kans biedt door de ellende heen. Door de neerslachtigheid heen jaagt hen die andere werkelijkheid zorgen aan.…

Het lot kaalt; gaat zonder verenkleed. Als een aasgier boven een dorre woestijn bepaalt het een leven in een nieuw soort ongelukkig zijn. Wat de natuur eens gaf lijkt zo lang geleden. Een vluchtige blos in bloesem lijkt inmiddels overleden.…

Mogelijkheid, kans, geen toeval lot of god, maar de uitkomst van het zelflerende programma in onze hoofden, de besluiten lagen al in ons besloten als toekomst, onze weg Jij kwam de trap af bleef staan in de hal en keek me aan noemde onverwacht liefdevol mijn naam zei jij krijgt post van mij: de belofte…

je dacht dat dood hout was gevallen twijgt in soepel samenzijn die buigzaamheid is niet bevallen jij wortelde een nieuwe lente zomert al seizoenen lang jouw loten hebben zich vermeerderd gaan hun volwassen gang hij wette bijl en snoeide eindelijk de helft van zijn leven helaas wat over bleef was ook aan anderen niet weg te geven…

heel persoonlijk, man na man onderwerpen we met geweld de laatste vrouw aan ons recht in haar te dringen zoals zij en de andere vreemdelingen zich zes generaties lang in ons leven drongen, zo stoten wij nu onze dolken van haat in haar, ze is weerloos haar honden blijven stil liggen in hun bloed, ook zij moet zich schikken in haar lot…

toch klein moet ik leven met mijn hoofd hoog in de wind waar ik dat zoek om te overleven waar ik dat van m’n gading vind daar het bloed in d’aderen met moeite omhoog wordt gepompt zal ik mij rustig moeten weten nee niet moedig maar ook niet laf ben ik nooit van mijn zijn afgeweken gedraag ik me zoals ik me gedragen moet het is het lot…

we hebben van de zon genoten in erotiek de warmte gepeld de bruine huid zat als gegoten is later toch weer snel ontveld jij was mijn prijs uit vele loten ik heb de kansen niet geteld pech had al zijn kruit verschoten het toeval bleek op je gesteld je hebt me met je wolken toegedekt wilde geen mooi weer meer spelen je ware aard is stormend…

Mogelijkheid, kans, geen toeval lot of god, maar de uitkomst van het zelflerende programma in onze hoofden, de besluiten lagen al in ons besloten als toekomst, onze weg Jij kwam de trap af bleef staan in de hal en keek me aan noemde onverwacht liefdevol mijn naam zei jij krijgt post van mij: de belofte…

Maar later vormt zich blad na blad een pruikenbol aan nieuwe loten. De wilg treurt groen ontsproten als tevoren. “Im Prater blühn wieder die Bäume” zingt mijn hoofd. De spitse blaadjes babbelen herboren. De boomchirurg: hij zij geloofd. Gekandelaberd is een woord dat men spaarzaam hoort.…

gelegen trots het houvast verlies van al dat wat ik lief ‘ k zag madeliefjes boterbloem en zelfs de eerste parochianen die met bijbel en gebed mijn vroege ochtend waar ik smalend naar hen keek dan tóch in scène had gezet tersluiks verstond ik het heldere gezang dat ongestoord doch ongewis van lijden dat één ieder leert dat men het lot…

wat als ik … een stoel zou zijn zo’n doodgewone eetkamerstoel recht en stabiel met vier poten op de grond van stevig leer of onverslijtbare stof gemakkelijk verplaatsbaar en overal in- en neer te zetten niks geen wankelmoedigheid bereid om elke persoon of lot te dragen zonder protest en die zich gewillig onder de tafel zou laten…

Zoals Lucebert schreef poëzie is kinderspel wie de poëet is werpe de eerste steen werpt hij dubbel zes hij gaat meteen verstoten van alle aarden naar de gevangenis intens tot zijn verdriet Gooit hij ze niet of eenmaal in de bak de eerste keer wel ook bevrijding na een poos het heeft geen waarde alle poëzie is weerloos da's eigen aan…

Bij de brug onder de Tuin der Dichters zit ik te kauwen op de wereld zoals ze is Ik zie de mensen gaan jong, moe of roekeloos de beschermheilige tartend die aan de binnenspiegel bungelt Laat in de avond lopen ze in de berm met bagage of sprokkelhout op hun hoofd, kruizen om hun nek op de schouders van hun ziel en als hangers in de kledingkast…

het verdriet van de dood Je geest legt beslag op onze gedachtengang Met het gaan van je persoon verkrampten spieren Geruis van het hart voor iedere seconde gemis De zwarte zon verschuilt zich achter het verdriet der mensheid De kille duisternis valt met de leegte der dagen Voor elke druppel wordt een geest genomen Gure wind speelt met het lot…

Verschuil je niet in de nacht laat niemand je lot bepalen stap vrolijk de dag in geniet van de zonnestralen. Sluit de deur van je verleden kijk niet meer achterom vertrouw op een mooie toekomst ik wenk je....dus kom...…

Dit lot is mij voortaan beschoren, het zal nooit meer veel anders zijn. De stilte die ik bij me zal dragen, is ondragelijk, is ondragelijk groot. Hier zit ik dan: Alleen, verloren, opgesloten in een wereld van pijn: met nog zoveel onbeantwoorde vragen. Maar mijn broer, hij blijft dood.…

De tv toont geluidloos haar flitsende beelden in de nacht En hier zit ik dan… mijn bloeddoorlopen ogen staren Maar de oude schrikbeelden binnen eisen totale aandacht Dus hier zit ik dan… mijn lot in slowmotion te ervaren Niemand om mee te praten vannacht… Woorden hebben in mijn ziel gebeten als een giftige slang Daarom voel ik… mijn emoties…

Onze liefde is verdwaald en is eenzaam in haar lot Klop ik aan bij vele deuren is mijn liefde zelden thuis Zit mijn hoofd met vele vragen is mijn hart vervuld met pijn Kan mijn liefde niet bereiken zelfs niet zwijgend in de nacht Is hij alleen in zijn verleden houdt zijn kennis jaren vast Heeft zijn dromen ooit verloren gebroken goden…

Uw laatste argument zal ook mijn lot Beslissend bij uw doodgebied inlijven. Men zegt, dat is het hemelse gebod, Je kunt toch niet altijd in leven blijven? Met zo'n verklaring wordt de dood nog tot Een feest en kan men naar de hemel stijgen.…

zonder bewoning verwordt elk huis tot nutteloos krot lucht opgeslagen tussen hout en steen met blinde ogen die vol schaamte bijdragen aan het hol geraamte van dode kamers die zich gelaten schikken in het niet te keren lot het huis valt ten prooi aan de schimmel en rot; spinnen en zelfs kakkerlakken moeten bij gebrek aan voedsel wel…

Mens, in uw hart, in het Woord, in uw lot, Anders zo spelen de wervlende winden, Mens, met uw hart, uw geloof en uw God.…

Symbolen worden tot cymbalen in de ure des doods - en zie, haar lot ten hoon, zijn daar de dominee, de bakker en de frik.…

woedend van me heen ketst mijn onmacht stuk op een kassei blijft gebroken liggen, dankzij mij tot klein verpulverde stukken steen Geslagen staar ik naar de brokken kijk de leegte van zijn blikken aan voel verbondenheid met zijn parten Als mijn schuldig gevoel gaat tarten blijf ik even treurig naast hem staan en voel me bij zijn lot…

Toen de scherven plotsklaps vielen sloeg mijn droom ineens kapot De toekomst leek ter ziele ik werd gepijnigd door mijn lot Maar maar toen de tranenvloed stagneerde en ik afstand nemen kon merkte ik dat ik het leerde en zag hoe de nieuwe dag begon Scherven zijn niet echt het einde van wat ooit zo mooi begon ze zijn een belofte, een op…

ze hebben je gesnoeid opruiende takken onheus besneden naar gelijkvormigheid in het heden jij die zo mooi je kroon had gespreid in balans met storm en regen nieuwe loten had gekregen weer ben je helaas een van de zovelen maar diep onderhuids voel jij je anders dan hen ook vogels weten jouw uitloop maximaal te benutten in beschutte…

grens waar herfstbladeren niet echt hun kleuren hoeven te verliezen noch hun stammen te verlaten zijn chemie creëert elke situatie die de natuur vergat te voorzien hij is schepper als in Van Dale uit ieder niets wel iets blijft hij zijn pad betreden soms verwijt men hem de zonde van de heuristiek ten hemel hij beseft terdege dat zijn lot…

Wees niet met zijn lot begaan: hij gaat met de kippen op stok.…

uitgedaagd en roepen uit een nabije verte ik zou geen enkele voet kunnen verzetten of woorden vormen tot vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren het kent geen ritme of herkenbare noten ik zing dan over onttroonde mazen of stervende bomen zonder loten…