Netgedichten

netgedicht (nr. 3.594):

Verdwaald

Onze liefde is verdwaald
en is eenzaam in haar lot
Klop ik aan bij vele deuren
is mijn liefde zelden thuis

Zit mijn hoofd met vele vragen
is mijn hart vervuld met pijn
Kan mijn liefde niet bereiken
zelfs niet zwijgend in de nacht

Is hij alleen in zijn verleden
houdt zijn kennis jaren vast
Heeft zijn dromen ooit verloren
gebroken goden in het glas

Zie ik hem zwerven door de stad
op zoek naar oude bronnen
Een leven wat ooit was

Zo is mijn liefde ver verwijderd
en woont in een vervlogen hart