Alle inzendingen over melancholische herin

de wind blaast een blues door onze verwaaide haren we deinen mee met melancholische golven terwijl we nog wat tijd stelen uit de verstrijkende zandloper je fluistert zacht adieu cherie ik vang je woorden op mijn lippen polijst ze, kus je nog eenmaal we overstemmen de branding met een laatste liefdeskreet en dragen de nacht…

wat in gedachten verzonken luisterend naar de muziek voel ik, hoe in trillingen van de strijkstok op de snaren de stem van de viool melancholisch of frivool een sprei van innige klanken kan leggen over het publiek het zijn de handen vol passie gedreven die het timbre in het hart laten komen gelijk in vogelbomen tonen zich zetten tussen…

De obsessie Van melancholische fantasieën Loopt uit mijn hand Het blijft een leugen Want de realiteit is bij nader inzien gestrand Met kinderlijke gedachten Weggestopt op vochtige zolders Mijn misplaatste gevoel Gefuseerd als engelen met steen Een beeld om aan vast te klampen En afhaken is geen doel Letterlijke woorden Hebben mij het…

Hij dronk whisky aan de bar zonk na elk glas verder in zijn weemoed zo zag de violist die werd getroffen door ‘t intense dat bleef kleven toen hun ogen even samen kwamen en de stilte zwol toen tonen melancholisch vol emotie trilden als een onbekend verhaal duizend maal verteld maar nooit gehoord daar de intentie van het woord…

Iets van rust, bijna symbolisch, wat bezadigd, melancholisch, nu het jaar flink overhelt. Nevelslierten, lucht aan flarden, dauwparels in een spinnenrag, stralenbundels door gebladerte van een koperen, omfloerste zon. Hoe glorieus begint deze dag!…

kan verlaten De Psychoticus gaat de Cynicus haten Het is balanceren en schuiven met gegevens Een oneindig leven is er nodig, om de som der delen hun samenhang te geven Hier telt de gezonde stem van de Mysticus: “ Sanguinisch, cholerisch, melancholisch…

gemaakt Door de herfstwind kermend, kreunend beukend tegen het raam Gezwoegd had hij Om de bomen In hun naaktheid Rillend van kou Te laten staan de regen deed mee aan zijn verwoed spel met loodzware tranen liet zij de moede blaren neerdwarrelen in het rond ook ik voelde de pijn van mijn geliefd seizoen afstand te doen; het melancholisch…

Spinsels en draden een melancholisch festijn voor zijn lede brilglazen. De vissen donderden met bakken uit de lucht. Hij kwam goed aan in het verdoofde land. Zijn been leek op een afgestorven zwaan en het was donker waar hij lag.…

Oude Gregoriaanse gezangen echoën melancholisch en hol, lyrische teksten klinken vol door lange geplaveide gangen. Slepende voetstappen op het plein doen vermoeidheid vermoeden, soelaas alleen voor de goeden in vergiffenis verworven door pijn. Mannen in zware bruine gewaden leven in stilte en eenvoud, hun boete met offers beladen.…

licht hier Maar soms ook het donkerte Er zijn vrienden die naar mij luisteren Ook is er hier een mooie bos achter mijn appartement Waar ik soms in wandel En soms in dwaal Als een stille dromer Die de wereld soms draagt En ik anderen en mijzelf soms daarin uitdaag De muziek die ik nu hoor Is als rust voor mijn lichaam De klanken zijn melancholisch…

Tussen deze woorden drupt er pijn omtrent liefde en daarvan 't gemis En wat in feite nog had moeten zijn maar wat ooit in de tijd verloren is Zo melancholisch klinkt mijn lied daar ik soms even in toen verkeer Alles vergeten ach dat lukt mij niet mijn hart kruipt steeds naar weleer Hoor toch eens wat stilte mij zegt van heimwee over wat…

De dag verdween bij de avondgong slechts nog schaduw latend, begeleid door een melancholische melodie van de leeuwerik die zijn afscheidslied zong.…

In een innige verstrengeling kloppen harten een tango metronoom, sleutelt de liefde aan hekjes van een melancholisch vertoon.Begeleiden Instrumenten verhitte konen van liefdevolle ogenblikken nimmer weer gekomen. Muziek, dansende tonen. Muziek, waar verliefdheid kan wonen.…

de uitstraling en kleuring van haar transparante ruimhartige blauwroze blouse voeren mij terug naar gelukzalige decennia waarin Carmiggelt succesvol schreef en de hem typerende melancholische gevoelens met zijn lezers deelde haar dooraderde licht klovende tepelhoven doen de presentie van heftig blauw bloed vermoeden hetgeen mij opwekt tot het…

In een innige verstrengeling kloppen harten een tango metronoom, sleutelt de liefde aan hekjes van een melancholisch vertoon. Begeleiden instrumenten verhitte konen van liefdevolle ogenblikken nimmer weer gekomen. Muziek, dansende tonen. Muziek; waar verliefdheid kan wonen.…

mij niet in dat hoekje stilte De muren zijn er reeds dood De vloer kreunt er wat kilte En mijn hersenen zijn er bloot Voor de eigen woeste tanden Ze zijn van taart op steen gestoten De vriendelijke taal van de randen Is met het bloeden mee op gespoten Mijn bloemen bloeien enkel doorn In dat voedingloze licht En ogen zijn er melancholisch…

rood vloekt met het groen De regen maakt me half blind, sijpelt langzaam in mijn schoen Maar ik moet door geen tijd voor rust dus ga ik door gedreven door lust De hemel in de verte, prachtig blauw en open Dat sterkt mij in mijn wil Helpt me verder te lopen Het is stil rond mij op straat, ik lijk de enige hier te zijn Dat stemt mij melancholisch…

ik kijk naar ergens weg doch zij naar binnen niet de lippen spreken maar blikken zoeken een uitweg die van haar als van onder een deken immers haar ogen duiden zwart in een melancholisch teken de wangen kleuren bleek aangestuurd, wellicht door het hart ikzelf volg een onbestemde gedachte in witgrijs omhuld het is dat mijn glazen zijn…

wijzer maar die kleine momenten waar we elkander tijdloos verkenden edoch, het verstrijken van gebeurtenissen wisten het verlangen uit, geen lust om de richting te bepalen waarheen we zouden “ kunnen “ gaan toch is het een plesant ervaren wanneer ik merk dat mijn rijkdom volstaat met die innerlijke stroom van een voortvloeiende melancholische…

Eindeloze stiltes Opgevangen door melancholische beelden In kleuren van liefde omgeven door pijn Zij gekleed in een qipao Daalt tree voor tree Kiest haar stappen zorgvuldig Ultieme elegantie Haar schoonheid overdondert Beelden in slow motion Werken hypnotiserend Voor de verbeelding van de geest Hij rookt klassieke pluimen Kringelend…

Het zal nooit stoppen Dit erge missen Ik kan niet zeggen Het is gedaan Denken aan hem Maakt melancholisch Waar zou hij zijn?…

je doet me denken aan een verdwaalde avond waar melancholische papierprinsessen dansen op lippen in een verlangende vlucht naar uitgestrekte armen je doet me denken aan het stille geluid van platte steentjes die dromen keilen door eenzame nevels tussen smalle sloten van herinneringen rakelings langs het wateroppervlak je doet…

De komst van de winter, een melancholische zucht alsof gisteren het gras groener was en een wolk, het overdadig kussen van de zomer, passioneelprille liefde.…

Het moeten wonderbloemen zijn als veilige berm geplant langs steile paden van ravijnen of in uitzinnigheid te bloeden in de fata morgana van woestijnen, waaruit uitgestoken handen groeien en tranen en geluk over wangen vloeien om in een melancholisch verlangen te verzanden, beweegt het telkens als ik het betast, vult de schroom, om door…

alsof de natuur nog eenmaal feest wil vieren trekt zij nu haar kleurrijke feestkleding aan wil zich met het vele pracht en praal sieren toont de rede van seizoenen in haar bestaan zongen vroeg in het voorjaar vogels luid van toon nu heerst stilte en zachte kwinkslag van een mees bijgestaan door triller van roodborst zacht en hees licht melancholisch…

Pijn is een grenspaal soms een hek, soms een muur waartegen ik soms leun vrezend voor mijn leven Ik kan alleen nog zingen voor mezelf, om niet te verdrinken in blues, mijn stem omhoog laten klimmen en blijven dansen zolang ik niet dood ben Liever zweet en stink ik van ellende dan dat ik niets doe en verlangend en droevig zuchtend…

à Guy In je schemerogen weemoedsregen zwemt je zijn zigeunert ijl en melancholisch in do dorisch uit je dove en waze ogen een valtraan traant en kriskrast in mijn hart jouw laatste woord: BARST!…

aanhoudend fortissimo-tonen Een heer en een dame laten zich statig en sereen doorheen het danssalon meetronen Ritmische ballades verstrengelen hun harten in een vorig leven ooit in Buenos Aires verloren Improvisatie dwingt hun stappen in een omhelzing intenser dan nooit tevoren Zij vullen de lege plaats op klanken door de bandoneon met melancholisch…

Ik weet het niet, ik wil niet heel melancholisch worden en deze droefheid maken tot mijn brood. Leven wil ik, hopen, liefhebben soms ook al is dat moeilijk, maar we gaan dapper zijn en niet steeds alleen maar klagen, nu.…

als de linker vingers bij aanvang in de houding komen van als waren zij rond een denkbare fles gevoerd en schouder en arm vol zijn van rust eerst dan willen snaren worden beroerd de stok beademt een kwartet van snaren terwijl het spel de klank zoekt in harmonie met een verlengde arm in een melancholische kleur als tenor van het…