Alle inzendingen over monde/

Jouw mond vormt beweeglijk de woorden, volle lippen. Licht trilt een mondhoek. Mooie sensuele, plooibare mond, vol melodieuze klanken, schaterend soms. Volle rode lippen gerond in stille lach, steeds wisselend van vorm, vol kleur. Zo soepel, warm glanzend, speels lokkend.…

wanneer schemer zwijgend laatste fluittonen dooft kruipt de zon onder het gras gaapt nog een keer legt zich neer bij de nacht zo jouw mond de mijne in zinderzinnen spreekt en ieder woord zich eindeloos rekt strekt zij vogelvroeg de morgen gaapt nog een keer verdaagt de droom zojuist ontdekt…

roddelmachines in het dorp schande en leugens over haar en haar familie rond bazuinden en verspreidden spraken haar ogen zei haar lichaam voor hem de ware taal zeggend ik heb mezelf voor jou bewaard hij was de enige die in haar geloofde glas helder als kristal fonkelde hun liefde voor elkaar zo snoerde liefde kwaadaardigheid de mond…

En dit alles zie ik, lees ik, en denk ik op m'n maag, met een mond vol vlees. Ben ik gek geworden? Is iedereen gek geworden? Heeft God een ochtendblad? Is filet americain men­sen­vlees? Is er bloedbadschuim te koop? En hoe lang zit ik hier nog met mijn mond vol maden, gewoon zoals elke dag aan het ontbijt?…

ontnemen ochtendnevels zicht op andere kanten stoeien kleine golfjes voor de boegen weten stoere mannen wel van wanten als loodsboten door golven ploegen krijst in ruime luchten meeuw ziet in het verschiet jouw laatste friet op het Bolwerk staat fier die beroemde Zeeuw ontlokt het lome zand de andere een geeuw daagt een storm het water uit…

zagen door mij, als van een onbestaand mens In hemdje met jeans, als kledij uitte zij haar zwijgende wens Stille woorden, zonder klank zweefden uit haar droge keel Dan week ze van de mistbank haar blikken nog even irreëel Ze keek mij zonder ogen aan, of geen van ons twee bestond Innerlijk had ik haar verstaan stille ogen en huilende mond…

Ze liet haar kleren vallen, natte afdrukken van haar voeten in het zand en in terugwijkend water, de zee leek moe, eb viel droog in mijn mond, vingers schreven vier woorden in de lucht, ik voel en ruik je huid, je haar, je lichaam tegen het decor van de getijden, golven murmelen tevreden met zichzelf en ons en je weegt die stem…

het brandt in je zie de vonkjes in je ogen lichten je ademt kleine vlammetjes uit een felrode mond vurig zijn je kussen die mij snel doen smelten jouw handen schroeien in een liefdevol gebaar teder mijn koude huid wat koel begon is nu een laaiend vuur liefde in het eerste uur…

adempijn bladeren op de wonde ter bedekking van Uw schaamte nochtans bitterzoet van stroperige hars onderhuids door milde hand beroerd Gij, die het zand van de dooddoorlopen stad in straatstenen snoert Uw bomen groeien door - blad voor blad…

Met open mond schiet jij voorbij. Jouw parfum gaat als een walm rond. Maar zo snel vervliegt het door de wind. Als doel schiet je langs mij met open mond. Een opvallend sieraad bedekte jouw hals. Je schiet voorbij als inspirerend metafoor. Met open mond zonder opzichtig te staren! Galmde je uiteindelijke zucht tegen mijn oor.…

hij kwam niet uit zijn woorden het nam te veel tijd in beslag hij greep uit de lucht naar zijn adem zonder ontsporing kon hij niet praten een mond vol verlamde woorden deed hem vloeiend schrijven over alles waarvan hij niet spreken kon…

Het verzwijgen van het kriebelen in het merg, het fluisteren van goden geruststellend wreed, de toekomst wetend volmaakt als een cirkel met licht van een bloedrode maan Troost vinden in de zekerheid dat er een einde komt aan elke droom elk leven en de weg ernaar toe Het belangrijkste is, lichaam loslaten blijf bij je standpunt en zweef…

verschijnen in een lach een oogopslag treed heel zachtjes naderbij een uitgestoken hand die slechts mijn woorden vangt als ik je raak vervaagt het beeld, mijn droom heeft weer eens nu gespeeld in lang verwachten toch ben ik nooit teleurgesteld want in de verte loop je weer in blond, mijn ogen zoeken immer naar je lippenrode mond…

je hebt ze moeten loslaten zoals je aan het eind van elk jaar doet je zult nu een poosje niet meer fluisterend ritselend tegen ons praten omdat je nu rusten moet nieuwe krachten bijeen verzamelen om in het late voorjaar aangewakkerd door de wind jouw grieven ons weer behoedzaam via verse bladeren toe te kunnen stamelen hopende dat je ooit…

flarden mijn gedachten ik laat ze drijven zomaar zonder zicht totdat ze bomen raken condenserend aan elkaar gaan haken glanzend in het licht mijn dromen hangen druppels aan de bomen in een zacht ontmoeten met geluk op kousenvoeten ik weet dat ze gaan vallen ze spetteren dan stuk maar het water op de grond brengt een glimlach op mijn mond…

dromen op de maandagmiddagzit het weekend is al uitgeblikt de etiketten tonen de bullshit van dorstigdroge monden ik heb de blikjes weggegooid geplet omdat de ogen de verhalen niet konden geloven slinks en sluw het paaien, woorden klinken ruw en zonder mededogen er is geen wijsheid in de man als de kan naast glazen giet alleen een eindeloos…

In één van covid zwangere seizoenen Surrealistisch stil, haast ongekend Ging men, qua huid gedepriveerd, ontkend Bij Vindicat niet kappen maar ontgroenen Bizar, pervers en shocking turbulent Vergeet dit covidjaar maar, corpsstudent!…

Mooi niet, ik heb juist goed geboerd Me parlevinkend in het zweet gewerkt In 't Verre Oosten, maar zoals u merkt Wordt mij als crimineel de mond gesnoerd Als iemand vraagt hoe zit het met die kappen Ga ik alvast een voorraad flappen tappen…

onbegrip maar sluiert slechts haar eigen mist het stugge linnen gidst je streken in gebarentaal nagelt de verkeerde kleuren zonder mededogen aan de paal en woede kwast zo haar penselen kaal stemmen worden krijsend opgezet schaduw heeft zijn valse tonen afgelegd het doek door jou gedicht schreeuwt stille woorden uit een mond…

Tientallen eeuwen her zag men in het warme Oosten soms zeemonsters opduiken potvissen spoten hun damp de krokodil verliet dikwijls het water verruimde zijn roofgebied wonderlijk! zo 'n enkele slang of hagedis zweefde eens tussen twee boomkruinen dieren schiepen in landen als India China en Japan schone vertellingen waarin gestreden…

als ik een foto maak leg ik het heden vast zonder te bezitten neem ik een voorwerp mee zonder aan te raken herinner ik een gezicht ogen, een mond zonder kus vermom ik afscheid als eeuwigheid…

Zou 't Mijn mond weer zingen doen?…

Ik omvat met bei mijn armen de tere ronding van haar schouders en hals, en zijzelve doet mij haar zachtglooiende dansende benen omhelzen zo schrijden wij tezamen in ritmische wiegeling Ik zie omhooggeheven haar lief gezicht en dit hevig bijeenzijn drijft mij dicht en dichter tot haar - en wij dansen mond aan mond en hart aan hart en zacht gezicht…

in stilte zwijg ik,in alle talen mijn tong gekluisterd in mijn mond woorden gillen in mijn hoofd maar spreken zal ik niet alleen mijn ogen zijn te lezen lees ze, voor mij, alsjeblieft en zie wat ik je wil zeggen want spreken mag ik niet…

Drie dimensies kijken ons aan De monden worden niet geroerd Hoe dienen we nu verder te gaan Zonder dat de monden worden gesnoerd…

Met geen pen te beschrijven met geen woord te zeggen op geen enkele manier uit te leggen Ik doe mijn best maar de woorden blijven op mijn lippen kleven als ik je wil vertellen dat ik heel mijn leven op jou zou willen blijven wachten komen de woorden niet los van mijn tong maar maakt mijn hart een sprong iedere keer dat ik naar je kijk…

De zachte streling van je tong, de beroering van je lippen, laten een zacht geluid aan mijn mond ontglippen De aanraking van je hand, liefdevol over m`n billen, doet me, denkend aan het vervolg, onhoorbaar gillen. Diep in me wakkert een vuur dat jij hebt ontstoken, En dat er voor zorgt dat mijn bloed begint te koken.…

Een mooie mond!…

Zeg ik, tegen me zelf en ik zink In een zee van onzekerheid Verdergaan zonder toegift kan niet meer De golven zijn te hoog Ik verontschuldig mezelf tegen mijn ziel Voor het gevecht dat ik heb geleverd Voel me euforisch En gewurgd door de angst van de afwijzing Ik kan niet meer wachten Ik explodeer van emoties Dus zeg ik haar Eu… mond…

ik kijk naar buiten, zie geen blad bewegen de straat bedekt met zaagsel, mos en stof ik hoor de uitspraak van het Hof, de rechter spreekt zacht, schiet nergens uit zijn slof beschrijving van een leven, afgenomen door wie elk blad de mond bedekt, van hem, gesnoerd door hout en aarde geen mens die hem tot spreken wekt 'bewolkt, met af en…