Alle inzendingen over naakt

boven de starre mandragora in vol naakt ornaat vergeten bungelen gekloofde voeten de laatste der gehangenen eindeloos galgentouw schuurt niet bereid tot knappen blijft het schommelen duren lang nadat leven vervloog naamloos en onbekend trotseert het lijk de weken tot de wind dan moegetergd ook de laatste gans verwaait eenzame…

ik kom dicht bij jouw innerlijke schoonheid, ze vloeit uit je ogen over mijn open lijf, ontvangend wat je ziel mij zo naakt laat zien je komt uit een landschap van meer dan wind en wolken waar het wonder van herkennen zich strekt, vanuit je slanke vingers naar mijn zielengewoel je rust blijft helder woorden schrijven, laat vogels…

Je siddert en uit trillingen bestaat Je naakte slaap. Bijna alsof je luistert Of aan mijn niemands mond een kus ontstaat En ik mijn adem in jou adem fluister. Of huiver met mijn lippen aan je hals, En aan je borsten, de gebenedijde Terwijl ik in je lichaam vloei, Zoals een weinig wijn verdwijnt in rode zijde.…

naakt het podium waar de stralen zon dwarrelstof gevangen houdt in de stilte van de leegte na het allerlaatste applaus bet zij haar glanzende ogen met de mooiste herinnering ergens verder wenkt de weg een groene laan vol rust met bankjes langs de randen waar gedempte stemmen vragen nog even halt te houden voor een keuveltje en een pauze…

Wij zijn herkenbaar geworden als helder licht in lege ruimten de geur van naakte huid op onderstroom van liefde Wij zijn tastbaar geworden in elkaar’s adem van verlangen de kleur die zich uitstrekt heeft ons gezicht blootgelegd Wij zijn herkenbaar geworden in waar wij waren, hiervoor de beweging die wij volgden de langzame, de snelle…

In de schaamteloze tijd beleden wij onze berouwvolle zonde zonder woorden wij nestelden ons schuldloos in de zachte, vochtige flanken van een fonkelende nacht wij dronken en lachten moordden en verkrachtten zongen en vonden vochtig onze monden Sodom en Gomorra naakt stortte ik naar beneden in een oeverloze, bodemloze droom jou…

in verlangen naar de bergen - om het even waar - zie ik kille rotsen staan die naakte stenen baren door de hete zon, vrieskou en het snijdend water. aan hun koude tenen op de hellende morene nader ik schuchter een boreling en klop voorzichtig aan. hij opent zijn stenen bemanteling zo kan ik binnengaan.…

voeten Jurken van perkament zal ik dragen dat het water zuigt tot aan de lippen Met zingende bomen stook ik hoge vuren braad met blote handen zeven dove hanen Aan de voet van de berg moet graniet geraapt havenloze dieren het wijde watervat gewezen Doofstom en moe van duivels dansen de geplette koppen mijn mooiste boeken schenken en naakt…

Schuimende golven rekken zich uit en bedekken het naakte zand Helmgras wuift onder een wolkenvlucht van oogverblindende kleuren Boven, op het zonverwarmde duin tintelingen door heel mijn lijf sta ik compleet verwonderd Ik zie de geestverruimende zee het ruige tussenland een magisch veldmozaïek Ik ruik heerlijk bedwelmd alle geuren tegelijk…

De herfst stript de dagen tot een naakte werkelijkheid die geen mens durft te voelen, hooguit het topje van de neus. Ogen sluiten het licht wenken niet meer naar buiten. Lippen liggen op hun rug de zwaartekracht te machtig. De maan is vol en rond en lacht de sterren toe. De nachten strekken zich uit, kou vriest de woorden vast.…

Vlokken vlogen neer, neer, al sneller langs de naakte twijgen en tegen 't witte water, wit en weg. Zo, wit en weg, zo, schuinsaf door de takken weinige, ruige vlokken op de vlucht, als vagebonden in een winters bos 't spoor bijster.…

aan de ene kant vier aan de andere onder het hoofd en ruggengraat een peluwtje van wit satijn, de wervels rustend op decubitus matras zo lijkt het wegvoeren iets zachter niemand hoeft toch zo bloot te zien ontdaan van kostuum of mantelpak door vreemde handen gepoederd en gekapt de lippen onzichtbaar vastgeplakt de waarheid ligt al naakt…

Na de nacht haalden ze Jezus weg het kruis stond er leeg en naakt toch weet ik dat God over mij waakt. De zaterdag was het ontzettend stil zo’n stilte waar elk woord te veel is iedereen voelde opeens Zijn gemis.…

Rollende waters, letterwaarheid het naakte woord dwalend in zijn stilte in het groeien van oneindigheid.…

Ik zie in heldere dromen verre voorouders foereren in de getijden stromen toen de mensheid jong was en we onze vacht verloren De oeroude herinneringen in mijn genen geschreven doen me verlangen naar zee waar ooit het leven begon om er naakt te spelen met zand, water en zilte lucht onder het vuur van de zon We kozen voor ‘n landleven…

Geen dag meer hetzelfde als toen, als naakte waarheid het hele gebeuren. Terug bij af, thans weer kind, maar toch met liefde en warmte omringd.…

naakt kan ik zijn zo vreselijk vervreemd ja, van de wereld om me heen ik tel het vuur in mijzelf op maar as kan je niet tellen roept de gevlogen engel nog uit de verte haast onhoorbaar terwijl de kim toch mijn hart raakt en de kou mijn vel omsluit zo ontkleed kan ik zijn in een vloed van gedachten de handen, zwart van de resten…

waar mijn rest ooit verblijven zal hij vertelde mij over het vredig mooi zodat ik straks met een gerust hart ongemerkt als de zon op haar hoogste punt is mijn schaduw in alle rust kan verlaten gewichtloos laat ik me als de tijd daar is na een mooie warme avond uit het leven glijden en hang na zonsondergang mijn aardse jas naakter dan naakt…

overslaat en spinnen in hun eigen web verpauperen tot het skelet verfijnt tot raadselachtige dromen deuren afgehangen in kozijnen van meerdere modellen, al modelleerden ze allen te hoekig en scherpten ze hun snede aan elke zin die ik trachtte te schrijven maar boven alles staat mijn engel, al zijn de vleugels van inkt en haar verschijning te naakt…

Als een druppel valt op het naakte blad, zie ik de warmte in jou, die ik ooit vergat. Je ziel spreekt tot de mijne, laat alle dorre vlaktes verdwijnen. Jij laat mij zien wie ik werkelijk ben en was, niet duister en alleen, maar vol licht en voltallig als het groene gras. Je bent als de aarde, vol groei en leven.…

bekijk mij, in afzondering en spreek dan kwaad ieder woord zal enkel naar mij leiden ik zal voor u staan, vol onmacht en naakt aanschouw wie ik ben, in ziel en 't strijden zo vreselijk nabij maar ook nimmermeer zuiver door het onbeschermde lijden zie naar uzelf en wat ik ontbeer waar u mij in het verstaan ontmoet slechts tijd beschrijft…

bekijk mij, in afzondering en spreek dan kwaad ieder woord zal enkel naar mij leiden ik zal voor u staan, vol onmacht en naakt aanschouw wie ik ben, in ziel en 't strijden zo vreselijk nabij maar ook nimmermeer zuiver door het onbeschermde lijden zie naar uzelf en wat ik ontbeer waar u mij in het verstaan ontmoet slechts tijd beschrijft…

De man des huizes doet het met de buurvrouw op de keukentafel, als z’n vrouw van ‘n onderbroken reis terug keert en het naakte stel badend in zweet en lusten in gewaagde stand ziet en hoort, juist als buur gilt ik kom en haar man er kreunend achteraan komt---dan ziet hij z’n vrouw groot in de deuropening staan en hijgt “het is niet…

Na de openheid, ongenaakbaar in de regen, jij naakt, ik verlegen. De hel breekt los of gaat de hemel open ? Wat maakt ons dat uit. Heb mis gegrepen, strohalmen naar de toekomst, weegschaal naar geluk ? Uiterste balans, wat je kiest is om het even, eind brengt evenwicht.…

in mijn strijd, gaandeweg een bedeling heb ik geen spektakel ontmoet in jouw blauwe ogen, het was mat en zelfs de horizon kiemde naar het verticale het was vreemd, jouw naakte silhouet te mogen aanschouwen in het afgebrokkeld maanlicht, ik streelde de wind en dacht mij rijk aan jouw blanke huid we stierven in het kielzog waar de herfst…

Lichaam gebroken Huid is bloot gelegd Zo naakt als het blote lichaam Was de zin die jij had gezegd Helemaal niet leuk aangekleed Zonder franjes of kleuren Zo kil en zo leeg Dat ik bij de eerste letter al wist wat er ging gebeuren Zo kil als die paar woorden Zo kil draaide ik mij om En terwijl ik bij jou weg liep riep ik na Verwacht…

Zie, de nevel zwicht, Voor het zonnelicht, Dat de waarheid bloot leit; En de pest der aard', Staat, in al zijn snoodheid, Naakt geopenbaard. Wat zijn helse tocht, Gruwlijks samenwrocht, Tot zijn naastens smarte, - 't Plet zijn eigen kop - God doorzag zijn harte, En stond wrekend op!…

In wiens spiegel zie ik de naakte 'schoonheid' van het ochtendkrieken, waggelend door de gang met de slaap nog in de kop, de laatste scènes van een vervlogen droom nog in de ogen?…

Woorden dansen als vreemde metaforen wiegen ze eenzaam stilte onder avondregen ritme zoekend in waarde wegen zonnige beelden van verzonnen vakanties in jouw tedere brieven kraanvogels op het witte zand de dalende zon boven blonde stranden uitgestrekte vlaktes van vlekkeloze beeldspraak naar hopeloos naakte wonden en toch hoop…

merkwaardig, niets ontwaakt per dozijn, ongestreken, onbevlekt vormeloos tot zinnenbeeldend als bescheiden naakt blauwe regen, fontanellen, ondenken weggaan, zonder voorbijgaan door vrieskou in lopend vuur van, opnieuw, regenachtige aard nachtwilgen hangen, bedekken het hart van het ijskonijn tot weer een ochtend zal rekken overspoeld…