Alle inzendingen over nacht OR langzaam OR droevig

Een roos die bloeit in de nacht is droevig en zwart haar hart is lelijk geschonden de ware weg der liefde heeft zij nooit gevonden. Haar blaadjes zijn diep gegroefd geen bij, geen vlinder, die haar sap heeft geproefd. Door de morgen wordt zij nooit bedauwd geen hand houdt haar zachtjes omvouwd.…

Een roos die bloeit in de nacht is droevig en zwart. Haar hart is lelijk geschonden. De ware weg der liefde heeft zij nooit gevonden. Haar blaadjes zijn heel diep gegroefd. Geen bij, geen vlinder; die haar sap heeft geproefd. Door de morgen wordt zij nooit bedauwd geen hand die haar zachtjes omvouwt.…

Stil was je als tijdens een lange droevige reis en ik hield van je als van mijn dood en het zaad van pijnbomen. Vrouw met de duizend lippen die danst met een luid lachend lichaam tot je achterover stort in de nacht. Je bent een nieuw begin. ------------------------------------------------ Uit: 'Sneeuwblindheid', 1974.…

Een traan, een zoute druppel glinsterend als een diamant glijdt langzaam langs mijn wang en spat uiteen op mijn hand.…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets. Flirtend met de natuur speel ik met gedachten jouw gedachten…

De radicalisering neemt toe, overal. Waar moet ik het zoeken? In boeken of in hoeken? De radicalisering neemt toe, overal. Waar moet ik het zoeken? In kleurboeken of in smakelijke koeken? De torpedoman roept mij in donkere stegen. Op zijn rug draagt hij een haaievin. Ik durf me niet aan hem te tonen. Ik ben een wigwam in dit leven, ik tel…

De begraafplaats van de Tweede Wereldoorlog, een herinnering aan De erfenis van helden is de herinnering aan degenen die hebben gestreden. De onbekenden en bekenden, je weet alleen niet waar ze precies liggen. Sprakeloos en verdrietig raak je als je de geschiedenis leest. Voor altijd blijven jullie voorbeelden in die enorm…

Verlangend zie ik Deze morgen uit Naar de aarzelend Opgekomen, ietwat Waterige, zon die In ' t voorbijgaan De laatste sneeuwresten In zichzelf op laat lossen Zoals ik ook hoop Dat mijn binnenste De kou en het verdriet In zichzelf op laat lossen…

winter, jij bent een slechtaard in de huizen verstop je je als een kind zie ik je alle scholen binnen hollen met je lichaam in een tas o winter jij bent een slechte meester een klein beetje vuurwerk daarmee ben ik tevreden o winter geef mij wat vrolijkheid knip een stuk van deze middag af gooi een sprookje in het water van de nacht o slechte…

Langzaam verteerd, Opgegeten door verdriet. Langzaam gemarteld, Niemand die het ziet. Langzaam herlevend, Met vernieuwde hoop, Langzaam opgestaan, Zonder al die wanhoop. Langzaam afgebroken, Door mens en dier, Langzaam vermoord, En het interesseert ze geen zier.…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms weet ik te begrijpen ik stond er nooit bij stil Weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet Ben nog zo bezig met mezelf wat mij nog steeds bezeerd morgen ben ik misschien wat wijzer een mens is toch nooit…

Langzaam los beetje bij beetje Mezelf hervinden op dit planeetje Langzaam minder steeds iets meer Mijn hart geneest doet minder zeer Langzaam afstand van de liefdes pijn Vind het zelfs fijn soms alleen te zijn Langzaam wennen aan wat niet meer is Soms vergeet ik even dat ik je nog zo mis Langzaam uit de put terug naar het…

passen die over de rug trekt Hoe ver gaat het langzame?…

Langzaam gaat de tijd vooruit, 1...2...3...10 seconden. Er komt geen snelheid in, langzaam kruipt de tijd voorbij. De klok tikt rustig door, Tik...Tok...Tik...Tok... Ik luister stil naar het getik, Langzaam gaat de tijd vooruit, En ik zie de wijzer verspringen.…

Langzaam komt het licht van een nieuwe morgen in stilte ontwaak ik uit mijn droom en wordt losgemaakt van herinnering. Waar ik een glimp zag van heel lang geleden goed verstopt achter mijn hart nu roept de nieuwe morgen gaat mijn droom vervagen.…

We schreven nog brieven hielden lang en langzaam van elkaar. Zochten naar woorden bloesemend licht soms of zwaar als een storm. Stuurden gevleugelde woorden hangend aan een zijden draad. Droegen onze brieven voor elkaar door het landschap. Bliezen adem in onze zielen en verlangden naar wat blijven zou.…

een slak is een woord kruipt langzaam zo langzaam kijk naar de slak en zie het woord kruipen als een slak de echte woorden zijn het langzaamst maar ja, wat is echt over mijn nat balkon kruipt een slak en ik heb er geen woorden voor…

Langzaam schaam ik me dieper dat wij elkaar verdelgden met giftig verwijt. Denkbaar voelt zij dat ook zo en vergeven wij elkaar ons kil ontkennen. Pas dan nemen we afscheid. We zeggen nog iets aardigs maar we luisteren niet echt.…

kom niet te dichtbij ik wil je gadeslaan de armen losjes langs je lichaam de schouders in serene rust je gezicht zonder voorbehoud verstild verscholen achter verwaaide haren je verhalen kleuren de hemel korenbloemen blauw langzaam waait de wind alle woorden weg…

kruipt de Stena-line langs de horizon terwijl de zon afscheid neemt van de dag door de zee te kussen een eenzame minnaar loopt langs de vloedlijn wiens voeten omarmd worden door de zee al is 't voor heel even…

Ik zeg toch niet dat ik in zak en as zit of ben je doof of zo? Ik ben alleen geen Zoef de Haas of een hazewindhond, snap je? En nee, autisme dekt de lading ook niet of dacht je soms van wel? Denk je me daarmee soms te kunnen vangen? Get real, graftak! Of denk je soms dat er door mij geen krokussen meer bloeien? Terwijl ik nota bene de ambassadeur…

Mist omkranst novemberlicht strooit amorfe schaduwen over jouw en mijn gezicht stemmen doorprikken de stilte tot ook de laatste klanken doven in het verre uur waarin wij zwijgen en onze nachthuid plooit in de diepdruk van het donker naar een nacht die ons bevrijdt van de demonen van de tijd.…

dagen zo donker, nachten zo lang maken soms een beetje bang `n eenzaam gevoel, een droevige gedachte geen enkele troost die men kan verwachten geen naaste vriend of goede maat `n innerlijk gevoel van alleen maar haat keer om die haat in liefde en begrip maak van je bestaan een heerlijk bezit…

Of anders ook aan Holland willen denken, het reiken naar den einder naast de langzame stroom van het wassende water. En als ook dat niet kan, dan maar een droevig lied Zo van « het is november en het giet zo troosteloos en grijs en alle dag gelijk. » Helaas, dat is mij niet gegeven, het is allang gedaan.…

Ik ben droevig, als een verdachte, Want ik hou niet meer van jou. Al de stad is omhelsd door een rouw. Nachten duren nu langer, dan dagen. Ben gedachten alweer aan het jagen, Want ik hou niet meer van jou. Nu droom ik van de warme landen, Waar ik alles vergeten wou, In het niets stromen vele maanden Voor ik zie dat ik toch van je hou.…

In het boek der doden speelt weer die jongen die voor zijn sterven de zon toelachte in het dodenboek waar een vlinder droomt over levenloze nachten zonder bezoek van dagen die de dood verzachten met het blonde, lieve meisje dat na hem ging naar de wolken in een eenzaam dood vertolken in het boek tekent stilte het droevig einde…

Leeg is hij in zijn ogen die de wereld niet meer ontdekken omdat zijn gedachten uitdoven wanneer hij weer ontwaakt en de tijd hem weer verandert in de schaduw die zijn werkelijkheid alleen met stenen ogen bekijken mag…

Zij zoent me langzaam alsof wij alleen thuis zijn Zij kust adembenemend als een echte minnares Zij zoent haastig met de vingertoppen raakt ze mijn huid aan Haar kus maakt vannacht elk woord overbodig…

De nacht is een reiziger, die zijn mantel over de aarde sleept om zijn sporen uit te wissen.…

Langzaam trekt zij haar jurk steeds ietsje hoger zich nauw'lijks nog bewust van de feiten Vermist besef de reden dat dit continent immer wordt getroffen…