Alle inzendingen over nachtelijk vuur

Bij het nachtelijk uur, bij streken wild en puur wordt een hart niet voor de ochtend getemd. Bij het nachtelijk uur komen de wolven uit hun holen. Bij het nachtelijk vuur van de volle maan ziet men hen naar buitengaan. Een man, een wolf, een wolvenman, niet voor het daglicht aanbevolen.…

Eén uur ’s nachts reden de laatste trams als rugzaktoerist vond ik geen onderdak en liet het maar zo. Ik schuilde onder een afdak bij een pleintje met fontein zag een visser op een fiets later een marinier met twee meiden zij hadden het afdak nodig Ik poetste mijn tanden bij het fonteintje zodra de eerste trams reden ging ik op…

Dit kan niet zijn weet zij, want is dit niet de heilige witte olifant, die enkel ronddwaalt in nachtelijke vuren wanneer de jagers moe en dronken zijn en zwijgend staren in de vlammen terwijl de vrouwen wachten in hun hutten. En toch: oog in oog peilt hij haar zijn blik weerspiegelt diepe nacht en eeuwig dolen.…

Bittere tranen lange zwarte haren voor dit kind slechts woestijnwind zij schrijft haar naam voorbij het raam in dor droog zand en verliest haar verstand blauwe kralen grootmoeders verhalen en sputterend vuur elke nachtelijk uur…

Rondom zijn voet een rosse schijn, Waardoor de regendruppels stoven En zwaar en traag daarboven Het zwart geheim Der stijging in de donkerten verloren Tot waar, een vuren knop, De lichte top Dreef op de hoge duisternis. – Ontzaglijk in zijn vreemde luister is Het wezen van de nachtelijke toren.…

De draken van de dag spoken door het hoofd spuwen vuur ieder nachtelijke uur en wanneer ik dan toch ontspan, knaagt het die rat toch aan mijn elan Giftige gedachten houden mij wakker verstikken de ruimte van mijn zijn ondermijnen het geluk, de levensvreugde Morgen tem ik de draak dan sta ik mijn man. Geef me een zwaard.…

Jouw warmte wakkert bij mij het vuur Op dit nachtelijk uur. Je hete adem streelt mijn huid Uit mijn mond ontsnapt geluid. Wil je lichaam in mijn macht, Enkel maar voor één nacht. De lust doet me verlangen naar meer, Om samen te gaan spelen en verlangens te delen.…

Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…

Gehuilde tranen worden gevangen in de zakdoek van de nacht…

In mijn armen dansen de dagen ritmisch op gespeelde klanken, waar uren steeds sneller willen, schuifelen voeten naar de avond sierlijk bewegen zij en beroeren de snaren, licht geraakt draaien ze kleine pasjes, volgen slepend de tonen en zweven richting duister, waar zij verdwijnen voor een laatste wals, duizelig valt de nacht als een…

De nachtwind streelde het waterdak. Gelijk een kam het kroos strijkt. Strak. Het oog verrijkt. De donkergroene en zwarte vullingpracht Van deze natte bosbonbon Verhult zilverkleurige larven van de nacht. Het maanlicht spiekte door het wolkendek. Zoals een knipoog de weg verkort. De waterspiegel lekte verrast, wat gek. De oever van de zomer…

Door het nachtelijke van gedachten Scheert de zwaluw snijdend voort Om de dageraad af te wachten Terwijl hij dromen overhoort Dan bij het ochtendgloren De tedere vleugels uitgespreid Stort hij neder in de brakke ziel Het eeuwig duister der vergetelheid Ivan Grud…

Wát ik later achterlaat dat kan me echt niets schelen maar wie ik moet verlaten dat zijn er toch zovelen Soms weleens bezig zijn met m'n gedachten bij de dood en hoe het zonder mij zal zijn maar dan houd ik me groot Want de dood is niet erg maar geeft opnieuw weer leven niet door mensenhand gemaakt maar door God aan ons gegeven…

het volhouden met een glimlach een diep berusten de volgende dag En toch als je roept sta ik klaar alles vergetend ben ik wéér bereid tot het vullen van de nachtelijke uren ach 'k heb wel gestaan voor hetere vuren Ik houd van de nacht met al zijn charme ook al kun je me niet echt verwarmen Het zit in het leven niet altijd mee Eens stopt…

oneindig roert haar schijnsel het licht in trillend water dirigent met zwoel gesluierd de krekels en hun eigen stilte…

Vogels vliegen dalen neer op bomen fluiten zachtjes avondlied mijn gevoel geeft enkel nachtelijk verdriet…

Een nachtelijke representatie van de zonnekoningin die de lichtstralen ook in de duisternis aan de warmende energieke moeder van de aarde verbindt. Een nachtelijk universeel minnekozen. Een nachtelijk verpozen voor alle aardse slapelozen.…

Loop over enkeldiepe mossen langs door wortels gebonden en onder door klimop bestegen bossen, waar de zon elke morgen zichzelf en de kim bestijgt om ’s avonds in een onverlaat uur het heilig vuur vermorst, geregen in het duister en het licht tot heilzame korst van natte zoden, een nachtelijk deksel van een nog te ontdekken loden kist…

Toen moeizaam de ochtend kwam verkilde gestoomd nachtelijk zweet huiverend, rillend ijskleed, dat het gloeien overnam het glazen geluk beademd waarachter het bleke doodslicht wacht op ratels van een klaaggedicht denken in rood geremd opnieuw ontbrandt het vuur getooid in duistere waas tollend hoofd naarmate het late uur blauwe diva’…

oostelijke horizon in vuur en vlam het nachtelijke donker verdwijnt… een piepend stralend licht verschijnt zonnetje lief verstuurt een telegram… reeds vele vogels zingen hun mooiste lied kom op mensen… uit de veren want natuur en dier zullen het ons leren vandaag is er geen plaatsje voor verdriet dus open je ogen en tover een brede lach…

Het maakt mij verward In mijn dromen verschenen Alles is veranderd Het doet gewoon pijn Om niet te kunnen zijn In het vuur van reflectie Het verlangen maakt eenzaam Want loslaten kan ik niet Vasthouden wil je niet Einde connectie…

Dan spuwt die grote draak wat vuur Uit al zijn zeven zwarte snoeten, Verwarmt mij zo in ‘t nachtelijk uur. Die draak moest met zijn leven boeten. Er kwam zo’n Lancelot figuur. En ik kreeg ’s avonds kouwe voeten.…

De Hasseberg was vaste bodem in het moeras een baken in het nachtelijk uur brandde er een vuur. Op de berg woonde Hasje de heks de mening toegedaan er komt slecht volk aan doofde zij het vuur reizigers wijd en zijd waren de weg kwijt verdwaalden, zonken in het moeras verdronken.…

in het grauwe ochtendlicht blijken de nachtelijke sterren te verbleken nu alles toch heel anders is dan het aanvankelijk heeft gebleken ben ik blij dat ik mezelf nog heb terug gevonden wijzer zonder vragen over dan het aanvankelijk heeft gebleken nu alles toch heel anders is blijken de nachtelijke sterren te verbleken in het grauwe ochtendlicht…

ik speel tikkertje met nachtelijke uren dromen blijven uit…

in de schaduw van de tovertuin doemt vergrendeling op verwonderd peinst de boer over de os die plots viool spelen kan met vuur en magische veer schrijft een nachtelijke dichter onverdroten voort kinderhanden tekenen het ei in de buik van de rode hen de lantaarnpaal neemt de benen samen met het licht een man met één voet…

Maanverlicht het smalle pad langs onderbelichte schaduwen die lijken te zwaaien of wenken misschien wel koelte toewuiven in de windstil verwarmde nacht Eindelijk glinstert het water zich steeds meer uitbreidend tot een spiegelende vlakte die uitnodigend welkom heet Op haar hoofd haar gewaad tussen lange zwarte haren koel verwelkomt tintelende…

moment daar in de schaduw van de dag, enerzijds de eb anderzijds de vloed der gezelligheid Die ster in de nacht buiten alles in één oogopslag, opende het hart zonder sleutel bij aanwezigheid Tart het lot me met wakkere telepathie, waarom is geen issue bij sierlijke gedachte Ben je de sterkste in begrip en melancholie, de wekker van slaap als nachtelijke…

Door de nachtelijke stad, Langs verlaten wegen, Vult mijn geest zich met de schat Van een stille zegen. Nog gebogen door de druk Van het mensenleven, Vind ik menselijk geluk, Waar geen mensen streven. Uit het troosteloze zwart En uit donkre hoeken Daalt de vrede in mijn hart, Dat moe is van zoeken.…

Bulderend water nachtelijke overval, één en zestig jaar…