Alle inzendingen over nat

Terwijl de fuiken drogen, druipend van het zilte nat braakt de zee onverstoord haar golven en spoelt ze de netten schoon, die visloos wachten op Siel , de oude zeebonk, met zijn kromme pijp en aftandse zuidwester Een oud vissersvrouwtje kaakt wat verse haring De stank van vis lokt meeuwen die -op de hun zo eigen wijze- danken voor…

Na een warm lavendelbad stond je nat na te druppen op de blauwe badmat, je begon te huppen je borsten deden mee, je was blij bij mij te zijn, toen ik met je vree rilde je van de napijn over alle wrede eenzaamheid en je lichaam dat verkilde, sinds je de dagen met mij slijt krijg je meer dan je ooit wilde en we slapen tijdens zonsondergang…

donker grijs getamponneerde wolken steken af tegen het vuile wit hier en daar wringt een winters zonnetje om het blauw in de zee te weerkaatsen wentelende golven te verlichten die af en aan rollen op het strand meegebrachte schelpen slijpen in het tij aan het natte zand wanneer zonlicht het wolkendek breekt en het water kust, schept het…

op de begraafplaats, Het marmer is bedolven onder bladeren, Nat,goud rood en groen, Kan nog steeds niet geloven Dat je er nooit meer zal zijn De kaars is aangestoken De raampjes van de lantaarn zijn zwart Net zo zwart als de dag dat je bent gegaan En niet meer bent terug gekomen Mijn haren zijn nu grijs Jouw handen gingen door mijn donkere…

De wind heeft warme gedachten in je haren gesponnen En hangt een nevel aan rood gebladerte Vallend van tak tot tak op de aarde, in het nat van een bloeiend najaar De eerste grijze haar als een teken van de tand des tijds Geronnen in smalle wateren, van fluisterend tot tierend We vieren de herfst met wervelende melancholie…

Sta je tranen toe Laat je verdriet zien Voel de pijn door je heen gaan Het mag komen Voor deze keer staat ze het ook toe En het voelt goed Ze voelt het branden, warm worden, nat worden Totdat ze eruit komt Dan komt het gevoel van onmacht en wanhoop Hoe kan ze dat laten zien?…

ZEEDIJK Ik zit op d'oude zeedijk en kijk over de einder waar het ruisende water de stralen weerkaatst sprekende golven en bruisend nat dan zie ik ons schip dat daar vaart langs de lijn tweemaster wij gaan scheep het roer wijst de weg de vlag gehesen wijst noord daar is waar het hoort de haven verlaten de stad uit zicht dat maakt…

En weer regent het grote druppels ratelen ruw de luiken langs Natte modderglanzend slijk spoelt zwart glijdend elke doorgang weg. Heel de dag ligt stil in halfduister tobben hoe het morgen verder moet. Beelden van gemiste glorie dansen dreinend door de kamer nu de zon niet schijnen wil.…

Tussen woeste struiken draaft een lichtbruin dier springt soms ruisend op in zijn witte rugvlekken glanst de gedachte aan tamme medeschepsels binnen de omheinde stadskamp de snuivende hertenneus van grauwe natte beeldhouwklei vol verkenningsdrift en de fijne scherpe hoeven bijltjes die de weg banen door dichte takkenwirwar schenken…

Een natte eeuwigheid. Ik tel mijn knopen. Zoveel te doen. Ik trek al mijn kleren uit. Ik doe je kleinste slip aan en wring me in je zomerjurk. Hoe lang gelee dat ik jou was? Hoe je roept: “joehoe” en daar ben je al. Meteen ben ik weer waar ik was. De hond geeuwt. Het verveelt hem. Heb je de krant? vraag ik door je rits.…

Mijn onbehouwen filter je voor lief Samen springend door natte straten. Gewandeld langs vochtige muren. Regen waar we voor schuil gingen. In eeuwigheid kan dit eeuwig duren. Ik voel jouw lichaam en geest. Mijn dagen glinsteren in de nacht. Als een parel in de stille oceaan. Daar ligt de basis van jouw kracht.…

ik danste met ritmische kracht op de passievolle ademgolven waarin jij je dromen ruimte gaf in lange rollers huisde een verborgen melodie waarvan de brekers het schuim van succes kopten waar ooit het zilte nat van zee voor vrijheid stond openden jouw beelden de oneindigheid van horizon zo vleugelden wij door de heldere…

vlindervleugels landen op lentebloemenkopjes speels en zacht ruisend als wind onder ritselpapier in de stilte zinnentuin zoemen samenklanken eerste hommellijfjes vliegen in een lange zwier - opnieuw ademhalen het laten van een zucht de wind bolt zijn wangen blaast regen uit de lucht natte tegels drogen voetstappen zoeken het…

In het vroege morgenuur als alles nog sereen is en puur zweven wolken als witte watten spelend met de zon in het hemelse blauw het gras nog nat van de morgendauw nog geen geluid de stilte verstoort maar wel het zingen van de vogels dat bekoort ontwaakt langzaam de dag uit de nacht en de aarde zich laat strelen door het prille ochtendlicht…

Ze heeft haar natte voeten en slippers al weer jaren achtergelaten. De vrouwen die hier nog wonen hebben haar toen ze klein was zien glimlachen om haar vrolijke grapjes.…

strelende flarden lucht die haren laten vliegen als onstuimige golven hand in hand lieten wij stappen in het natte zand achter totdat de vloed ons samen uitgumde niets werd uitgesproken doordat de straffe wind woorden verwaaide stil langs de schelpen rand waar de bries ons verstomde tot geluidloze gedaanten die de stilte koesterden…

daar lig je roerloos al jouw dromen bruut ontnomen te wachten in het natte zand op hen die met jou zouden komen in paniek is jouw kleine hand uit die van hen gegleden toen golven jullie overspoelden zonk jij al snel naar beneden zo werd jullie zoektocht naar vrede er eentje geplaveid vol verdriet wat rest is de vraag of de wereld hier…

de teevee staat ongezien geluidt als radio het internet pingelt wat mee ben voor even op een andere hoogte kijk van boven naar de zee uit het grijs van golven kom jij langzaam weer aan strand ik neem zacht je natte hand je glimlacht volop zomer druppels spatten van je warm gezicht ik wist dat je zou komen voelde lente in de duinen…

Een teder streven in een wankele nacht bracht nat dat werd weggeslikt, stond in regenstormen te verduren, kou te lijden, hopend op verharding van haar striemen. Sloeg zich bont en blauw aan de scherpte van de dag, struikelde en stond zo vaak weer op, gaf het een naam: dat het lijden niet zo heten mag.…

Ik lig vaak wakker 's nachts En denk dan vol verlangen Aan toen jij er nog was Met tranen nat op mijn wangen. De herinneringen aan jou Is wat mij nooit verlaat, Het vult mijn hart met pijn, Iets wat nooit meer overgaat. Ik berg je in mijn hart En daar blijf jij voorgoed Tot eens die dag aanbreekt, Dat ik je weer ontmoet.…

Een mens zou, zo zwaarmoedig worden, dat er geen grein hoop meer voorhanden was, echter: Vandaag is het somber, donker en nat bovendien, maar is een ding zeker: Morgen laat op zeker, de zon zich weer zien! Dan is het over met de dip, depressie en zwaarmoedigheid, immers zodra de zon schijnt, ben je dat allemaal kwijt!…

valt voor mij of ik door haar we vallen met elkaar zij in mijn haar haar sluiers waaieren en wassen weerspiegelen zich in grote plassen verdichten zich in kou haar schoonheid als een witte deken of kristaldoorzichtig zwaargewichten dragend op bevroren beken jij bent de regenvrouw die met mij wandelt langs de regenbogen je natte…

in haar vorstkoude handen draagt ze een warme jas ze geeft hem aan degene die hem past en legt zachte woorden in haar mond, ze wast daarmee het schuldgevoel dat doelloos rond haar slapen doolt in de haard verkoolt het laatste hout en haar laatstgeboren kind krult zijdelings in slaap buiten giert de wind de dag tot natte flarden maar…

Tranen blijven stromen op mijn wangen nat een zuur. De zon is weg, het leven guur. Het verlies is bitter, maar niets aan te doen. Zijn beslissing! Hij ging weg zonder zoen. Maar nu ben jij hier En wat jij doet maakt mij tranen met jouw knuffel weer zuiver zoet.…

de regen daalt nu heftig neder het levensvocht voor vele dingen laat dier en planten opnieuw zingen met druppels nat, doch... zacht en teder!…

Dat natte is voor hen een ramp zij willen bakken op het strand. De boer denkt, zijn het domweg legen die zeiken over zomerregen?…

het zwarte oog. het gelig wit van levend bot zwaait heen en weer van zeldzaamheid zich niet bewust en slechts zichzelf terwijl het lobbert door mist en dras drukt natte, malse snoet in gras. waar het ook tast daar vind het kruiden, groene scheuten. richt zich op verrast tot aan de punten van het jong gewei het gelig wit van levend bot zwaait…

Wandeling aan zee Ik kijk achterom naar jouw kleine voetstappen in het natte zand vertedering treft mijn hart in een verstild ogenblik.…

Nat en miezer dreinen Kale takken hangend aan een boomkroon Regendruppels die van de stam afglijden Boomsappen verzameld in wat schuim Grijze luchten huilen Het weer mag in de leer Een zonnetje al tijden aan het schuilen Huiselijke knusheid bepaald de sfeer December kent z’n grillige tijden Hert en zwijn van voedselarmoe beducht Huiselijke…

Dan kruipt haar zilte nat een glibberende slang in stille draf bestrijkt eerst zacht. Het rulle zand al bang wordt laf doorweekt en wijkt. Maar als zij met haar golven en hun kracht het blubbernatte strand bestormt het nu bedolven land weer bodem vormt bewijst de zee weer eens haar macht.…