Alle inzendingen over ochtenden zonder oge

als een moeder zwijgt en haar kind dichtvouwt, dat van nergens lijkt te komen in een niets dan lege kamer van onverschilligheid vraagt het kind zich dan niet af of zijn naam bestaat in gedichten, vernietigd door gebrek aan gelijkenis en zal de stilte dan het einde vinden in verwilderde dromen wetend dat de werkelijkheid die…

Brand los, mijn hert, van al dat uw gevlerkte vlucht ombindt; brand los van kot en ketens, nu de wenende oge ontblind; brand los, mijn hert, 't is nu, 't is nu dat de hemelvaart begint!…

Mijn koopverslaving kost me kapitalen, u snapt dat ik daarmee graag stoppen wil en dus neem ik mij voor: die Finse pil, die ga ik slikken, draalloos (zonder dralen). Zo’n pil is echter klein, en daarom strandt dit: hij valt steeds door het gat dat in mijn hand zit.…

Vlugger als de wind die vliegt, en de losse bomen wiegt, gaan, mijn kind, gedachten; dieper als onze oge ‘n kan peilen, in ‘t wijde uitgespan, peilen, kind, gedachten; hoger als de sterren staan, in de glimmende hemelbaan, staan, mijn kind, gedachten; wijder als dat wijde en wak uitgestrekte watervlak, strekken, kind, gedachten!…

De haan die kraait de dag kriekt dauw bedekt de aarde…

De eerste zonnestralen schijnen naar binnen We worden wakker en de pijn kan beginnen Vandaag de laatste dag dat je hier ligt De allerlaatste dag dat ik wakker word Met naast mijn wang jouw prachtige gezicht Die ik elke ochtend kus en streel en aanschouw Een verlangende herinnering is wat ik er aan overhou Dus hou ik je stevig in mijn armen gedrukt…

een fabrieksschoorsteen penseelt grijszwarte vegen in oranje lucht.…

Het zong van verre stranden, vol van vrolijkheid en dans; het was of enkel het vogelwijsje de ochtend vulde met zonneglans. Ik huiverde onder de dekens, kroop met tegenzin uit mijn bed, ik heb mijn raam stilletjes gesloten en daarmee die stomme vogel geplet. Ik ben geen ochtendmens.…

Ik probeerde mijn armen maar weer om de wereld heen te gooien Het kindje dat werd gesmoord De vrachtwagen die de bocht veel te hard nam De maan die op de straten kapot kletterde De dooi die inzette En die piano, prachtig Oude man Amos die de zang op zich nam In die pijn had ik mijn doel bereikt Dan was daar de tijd Ik zei maar niks…

Door de kieren van het overgordijn Glijden zonnestralen binnen Fel verlichtend alles onthullend Brengt herinnering van de nacht Ontwaakt zie ik het eerst Jouw achtergelaten boodschap Drie hangers en wat kleding Ongeordend verspreid over de vloer IJlings verberg ik mijn hoofd Onder het bezwete kussen…

als ik de houten luiken omzichtig open zie ik nog door vitrage de dag dient mij voorzichtig te dopen opdat wat gaat komen aan mij verschijnt in vertragende lagen stel dat ik u direct zou ontwaren de ogen op mij gericht daar een etmaal op varen is als het doven van licht…

Waar is de ochtend en het voelen van de avond het opblinken van mijn blos. Vanzelfsprekend is de nacht waarin wij slapen naar de sleur van weer een dag Waar is de melodie waar is het koor, en het crescendo Aahh oouii! Wij slaan slechts toonladders en kraken de noten.…

vurige vingers lekken aan de rand van de wereld de nacht doet een stap terug…

en als hij zich in water legt krimpt zijn geest vele ochtenden zijn er houten balken waaraan een haakje met een hemd elke ochtend ruikt hij de avond…

De zon staat laag het is nog fris maar aan de kleuren zie je dat het bijna zomer is ik ga uit bed en doe zowaar mijn best je bij het opstaan niet te storen de zon staat laag het is nog fris er is zover ik zie nog niets verloren.…

pril licht schuurt speels met schaduw over stenen zelfs de lantaarn al gebogen in de nacht toont ook nu bescheiden op het toneel van de opkomende zon de rust van de ochtend is voelbaar aanwezig mijn eerste as smeult nog na als wierook van vroege aarde…

In helderheid van ochtenddenken vergeet ik de maatstaf van mijn eigen lawaai, drijf ik op rimpelloze stilte, baad ik in vroeggeboren honinglicht, kijk ik naar ganse hemelen. Ach, ik droom al denkend en drink koffie om me aan het dagvuur te branden, teneinde vroegheid te verlaten.…

een zachte morgen breidt zich uit in windloos kransen leggen slechts de ochtendnevel huivert nog rond stille witte stammen, want de berken dragen stram de kou, verloren na de nacht van buiten af verdringt de tijd haar zonderlinge droom een vogel wacht, verlaat de nacht en zingt vanuit de hoogste boom…

Schaduw van morgenstond Houdt geheim wat ie van de nacht vond. Zachte schemering brengt schaduwen tot leven, tot het kille daglicht de spoken van de nacht vervaagt! Het is weer DAG…

Regen, gesloten rolluiken; de stad slaapt nog – De eerste tramrit.…

druilerige mist omsluiert grijs de bomen ontwaakt ruw de ochtend uit duistere dromen jagers der nacht vluchten naar holen onomwonden voor licht spiedende ogen hun hebben gevonden…

Als ik de tuindeur open doe kijken Wolleke en Bolleke Twee langharige poezen uit de buurt Me aan. Aan de Delftse gracht staat de hele school Zingend op Sinterklaas te wachten Terwijl verderop een geel gemeente busje Met een mijter logo is geparkeerd. Er was op Sinterklaasochtend vroeger bruine chocolade schoolmelk In plaats van de gewone…

hoe kunde gij me kenne alsde deur me hinne zie ge kunt ut noit witte ik fuul me dan veugel vrie nim munne ope hand zo werm tussen dun oewe worde ge dan nie overmand over wie ik zij bende dan nie angeland zo wezenluk dichbij da bin ik unne mens van flees heur munne siel roepe di ben ik wa ge in mun oge lees…

De dag wordt grijs en klam geboren de zon hangt stil en laag te dromen In de koelheid van de ochtend wil ik blijven en de leegte van de nacht bewaren Er is zoveel dat nog moet komen de rimpels van mijn huid zijn heel ondiep Wanneer ik naar de jonge ochtend kijk daalt een zachte weemoed op mij neer Ik zou mijn arm wel willen strekken naar…

Voor mijn venster juichen de bomen naar het nieuwe blauw. Een jonge zon schittert over takken, vindt mijn raam en lacht om mijn nog niet ontwaakt gezicht.…

Een tuinpad in de ochtend, de zon heeft nog maar nauwelijks een gezicht en is gekleed in nevel, de ragfijne druppels nemen intrek in mijn haren. Het grind dat knerpt onder mijn voeten fluistert zachtjes van de nieuwe dag, zachtjes want de wereld slaapt nog.…

Vederlicht, vlijt ze haar voet in het betraande gras. ontroering druppelt uit haar met dauw bedekte ogen over het gulle schoon van een nieuwe dag.…

Het was die ochtend dat het bos naar binnen kwam door gesloten deuren en jij dronk thee bij het eerste licht na mijn droom die zich langzaam in taal transformerend over dieren leek te gaan.…

Op zo'n ochtend zal het zijn dat zij, van wie wij de uniformen niet kunnen raden, zullen komen zeggen: jullie gaan mee. ----------------------------------------- uit: 'Dichters van nu', 1992.…

wanneer de zon weer 't luchtruim pacht en grif de laatste ster ontzet lik ik de wonden van de nacht en zoek de veren van mijn bed de uil verdween met 't laatste zwart nu merels fluiten in mijn goot voorbij de daken, stil, verstard kleurt zich de einder karmijnrood onder dit hemels kleurenlicht komt 't leven stilaan weer op gang ik smeek…