Ochtendstond

Heel vroeg werd ik wakker,
de morgen was nog stil en blank,
toen er ineens een vogeltje
neerstreek op mijn vensterbank.
Uit zijn keeltje trilde een liedje,
zo lieflijk dat toen het begon
ik al mijn zorgen voelde smelten
als sneeuw voor de zon.
Het zong van verre stranden,
vol van vrolijkheid en dans;
het was of enkel het vogelwijsje
de ochtend vulde met zonneglans.
Ik huiverde onder de dekens,
kroop met tegenzin uit mijn bed,
ik heb mijn raam stilletjes gesloten
en daarmee die stomme vogel geplet.

Ik ben geen ochtendmens.

Schrijver: Ruurd van der Weij, 19 september 2005

ruurdvanderweijgmail.com

Biografie van deze schrijver

Ochtend

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 25 stemmen 1.999