Alle inzendingen over omarmen

reiken kunnen zacht of oorverdovend hard ieder op zijn eigen sterkte zingt of neuriet het bekende lied dat wij nooit alleen lopen zullen door welke storm dan ook dat wij nooit alleenstaand zijn zelfs niet in donkerst donker want als dit alles voorbij is zal een zoet en zilveren lied van leeuweriken en pure liefde ons als voorheen weer omarmen…

We kunnen er niet omheen. de wereld verdient een nieuwere uitgave, ook voor voor het vluchtigste met een niet ervaren camouflage, van het aardse overmoed, taboe een kus of omarming waarvan we als vanzelfsprekend hebben afgestemd.…

Vandaag mag je mij nog steeds omarmen met je liefste woorden stralend verwarmen, nog een blokje omgaan in het licht van de maan even verliefd met mij bij de kastanjeboom staan. Vandaag is voor het nu het thans ons leven lang elke gedachte werkt nu veelvuldig als boemerang.…

Gebogen klokje groen in sneeuw gehuld, Omarm de luwte, gure dagen tanen. Reikt al de hals je ranke hand verguld Wat van het allersmalste voorjaarslicht, Ontvang, maar sprankjes tranen witkristal. Versmolten kelkje bloem in blank gedrenkt, Vergaar vergauwd de flauwste zonnestralen.…

Als je de zon ziet, probeer haar een beetje te omarmen en te genieten, want ze is er ook voor jou. Als de vogels fluiten, kunnen ze je misschien wat verder helpen, naar iets moois in het leven. Het komt goed, maar het kost tijd en energie en dat is logisch: wij zijn ervoor je.…

dagen gevuld met lach en pakketten vol plezier naast soms ook de zorgen voor niet gekend gedrag jouw leven lang leren dat van kruipend naar lopend tot rennend en klimmend zich een vervolg zal zoeken is net nog maar begonnen een fijne eerste jaardag dat wensen wij jou in de armen van de liefde waarmee jouw papa en mama jou steeds weer omarmen…

Alleen als ik zin heb om te huilen en de hele wereld mij te nauw omsluit, breng jij barmhartigheid met jouw omarming en haal jij mij de diepste uit. Want als de duisternis terugkeert en mij inpakt in haar nevel van kou; kijk ik naar binnen naar mijn dromen, en zijn mijn gedachten alleen voor jou.…

verwachting van wat toekomst ons geven mag door met aandacht voor de ander onze harten voor elkaar te openen daarom sieren wij nu met bloemen vol de bermen van jouw levenspad met vele soorten van genegenheid waarmee in lastige tijden wij samen ook het onkruid bestrijden kunnen zodat de passie voor wat wij delen ons ook komend jaar omarmen…

Laat mij maar nog even roeien vannacht in hoge baren worstel ik tot de overkant Daar word ik straks wellicht opgewacht op ‘t toverachtig golvend hemels strand Hoor de golven zingen in de woeste zee golven stervend op uitgestrekte stranden Achter een verlaten einder wacht er vree dewelke ik omarm met de beide handen Zie de lichtjes dansen…

zo aangrijpend zo verstommend die ons zo ontstemd soms is het dat ze ons verrast stilte die meedogenloos vertelt na weer een uitbarsting zo ongepast van zinloos oorlogsgeweld soms dreigend als de storm opkomt soms bedient ze je op je wenken biedt ze je de ruimte om na te denken en worden oplossingen opgesomd soms zo koesterend je omarmend…

verdriet of leed wanneer ik haar bleek gezicht observeer en zie datgene waar ik nog geen lering uit heb getrokken zij is mijn leraar die weldra haar vaste vorm verlaat en haar geest de ruimte laat verkennen die de bardo haar zeker aan zal dragen of ik haar zal missen, ja mijn mensgevoel draagt deze emotie als last die ik met liefde omarm…

goedwillig leiden naar iedere poging om ze te ontwijken op weg naar mijn toekomst draag ik deze prestigieuze pilletjes mee om tenslotte aan het eind van mijn levenslot het lijden te omzeilen en het steven te wenden om boeg en tuig te behagen zodat de spiegel zich herkent wanneer de schittering van het felle licht me met verve troostend zal omarmen…

Laat alles maar los, omarm de nieuwe dag, aanschouw het Licht met een stralende lach. Het koren wuift, de zon gaat niet onder, hier lijkt alles om je heen op een wonder. Nooit meer terug naar de jaren van toen, nooit meer terug, niets over willen doen. Maar wel mee willen drijven met de tijd en maar zien waarheen de stroom leidt.…

Onrust Een scherpe blik, een grijns Een omarming, een kus Mijn vlees, mijn bloed Mijn onmacht Mijn zoektocht Oneindig groot en zonder grenzen Een zoektocht naar mijzelf Een weg, een pad, een struikelpunt.…

Afspraak hier, gezellig daar Nooit thuis Want ik ben alleen, en dat is naar Het huis is leeg, zo zonder jou Vanuit mijn bed kijk ik opzij De leegte van de kamer komt in mij De pijn van zijn met jezelf en niet meer met een ander Voelt als een open wond in mijn hart Maar ik zal het toch met mezelf moeten doen Omarm de pijn met liefde en maak…

in wederkerende klanken wat is dan een wijnstok zonder ranken of een rotonde zonder bochten o zeker, ook ik heb weet van het ongerijmde waarin de wortel des levens wordt geraakt en schoonheid ongekunsteld opdroogt in de inkt waar liefde opbloeit in teder verlangen of de dood voortschrijdt tussen nu en dan och, laat ons de taal omarmen…

me teder te kussen, zonder dwang Ik voelde, ik ben niet meer bang Dit wil ik met hem samen beleven Ook al moest ik toch af en toe nog beven jij gaf me het gevoel van vertrouwen, liefde om op te bouwen ik mocht tegen je leunen en jij wilde me steunen Nu denk ik af en toe heel vlug Aan deze avond met liefde terug Jij en ik in omarming…

zacht je hand Jij bent in dromenland Je hebt me vaak gekwetst Uit je dikke nek gekletst Beloftes niet waargemaakt Mijn ziel zo diep geraakt Vannacht tomeloos huilen Nergens kunnen schuilen Gedachten die steeds malen Ik je zacht hoor ademhalen En jij huilde dikke tranen Ik vloog over spoorbanen Met wijd gespreide armen Om jou weer te omarmen…

" omdat je in jezelf gelooft speel met de kleuren van de regenboog in je hart laat zelden de kleur wit zien maar ook geen zwart veranker de wortels in jezelf en laat liefde door je aderen stromen trotseer de stormen die nog zullen komen sta open voor nieuwe stromingen compenseer je eigen tekortkomingen leef dit leven zonder schroom omarm…

Het licht dat je doordringt als een immens liefdevolle omarming. En jij mijn lief bent daar en wacht....…

Verdwaasde herinneringen aan mijn enige vriend, de omarming van de wind, hij gaf me rillingen van de kou Terwijl de moed me weerhield om hulp te bieden. Twee paar ogen verlicht door straatlantarens bleven me volgen, ze spraken wat ik voelen kon. 't Was de allerlaatste herinnering.…

Een troosteloze, grijze dag De wind waait zachtjes, Boze wolken overschaduwen alles Ze omarmen een waterachtig zonnetje De zon, eenzaam en alleen Hoog, ver weg van het leven De bomen, als lijfwachten van de aarde Rivieren, gevoed door de tranen van de lucht Beekjes, kleine metgezellen van de grond Klaterende, eindeloze watervallen Spoelen…

de dampen die mij met de noordenwind instoppen voor een eeuwige slaap bewegingloos dompel ik onder in water van ontzag een rilling rolt over mijn huid de kerkklok slaat zwijgzaam over hellingen van zwart fluweel ik wacht op het vuur van de hemel en het vallen van de vloed op majestueus tapijt dit aanzien verblindt bij nacht en ontij ik omarm…

regels als moraal geschreven hoe als vrouw of man te leven er wordt ons zo veel opgelegd regels volgeschreven fijntjes tussen de lijntjes met wat er al wel niet moet en er zijn ook weer regels voor als je dat niet doet regels hoe te moeten leven verwoord in tegeltjeswijsheden maar ik ben een mens met fantasie en tussen de regels door omarm…

Het gemis is des te groter wijze oude uil, te beseffen dat jij dit grote wonder niet meer zult omarmen in het daglicht van deze wereld. Nu ben ik degene die geduldig zal moeten wachten, tot we gedrieen elkander voor eeuwig kunnen omhelzen in de zon van een nieuwe wereld waar jij reeds op ons wacht...…

Geleefde teksten, reactionair of liefdevol, verlost de pijnen van de onmacht en de ouderdom, de mozaïek geschreven in de bloedvaten van levend marmer, waarop de aarde rust in een dichterlijke omarming.…

Het lijkt een fluitje van een cent: Het schrijven van sonnetten Maar toch is er een heleboel waarop je dient te letten Het eindrijm zit vaak heel niet mee: wat simpel twee aan twee Terwijl het toch veel mooier is ‘t omarmend neer te zetten Dan heb je nog het metrum, volgens welk sonnetten lopen: Het beste is toch om de pen in ~jambe-inkt~…

In mijn hart wil ik alles omarmen, het uitschreeuwen van geluk. Maar ik houd me stil, luister en kijk. Hier zijn geen woorden nodig, dan alleen een stille grote … dankbaarheid.…

Alleen als ik zin heb om te huilen en de hele wereld mij te nauw omsluit; breng jij barmhartigheid met jouw omarming en haal jij mij de diepste diepte uit. Want als de duisternis terugkeert en mij inpakt in haar nevel van kou; kijk ik naar binnen naar mijn dromen; en zijn mijn gedachten alleen voor jou.…

omheen. de wereld verdient de nieuwste uitgave, ook voor gekroonde narren in hun camouflage ondergoed die zich moeiteloos lijken te herklonen, raven die zichzelf strikken in een monotoon zelfbejag niet voor mens en dier van zuurstofrijk bloed de allerlaatste tonen in een verworven woordenschat gestoken door de schoonheid van een simpele omarming…