Alle inzendingen over onbesproken

ik wilde dat ik een vrouw was ik wilde dat ik mij glooiend en vrij bewoog spiegels heb ik al gekocht uit achterdocht een ding dat blind is heeft dit voorgoed in mij verward wanneer morgen aan de dag de beklemming is geweken wil ik een vrouw zijn op zondag de zondag is nog onbesproken ik wil dan dromen geen mannelijke geur van teer…

onstuimige golven hand in hand lieten wij stappen in het natte zand achter totdat de vloed ons samen uitgumde niets werd uitgesproken doordat de straffe wind woorden verwaaide stil langs de schelpen rand waar de bries ons verstomde tot geluidloze gedaanten die de stilte koesterden liefdeswind bracht ons nader tot de ultimiteit van onbesproken…

Een liefde onbesproken. Eigenlijk is dit gedicht, zo juist nog geschreven, niet wat ik had verwacht. Dus zing ik 'Vreemden in de nacht', van een legende .. al bij zijn leven. En kijk .. buiten wordt het al licht.…

Nee, onbesproken was-ie niet, want vroeger was-ie als bandiet veroordeeld wegens slechte dingen. Zo werd z'n zitplaats Scheveningen. 't Liep echter met een sisser af; hij kwam te liggen in z'n graf. Tekort aan cellen in 't gevang maakt soms de wachttijd levenslang.…

Toch blijft de herinnering levend aan een onbesproken middag over winterharten en dode adem en licht, verborgen licht dat hunkerde naar vrijheid.…

met angst bedreigd en ook nog machteloos vernederd pijnlijk in zijn hart getroffen een lange slag van vele jaren duur en dan opeens zo moedig breed en recht de rug kalm en verzekerd onbesproken, uitgepraat onaangekondigd zijn vertrek zijn wereld in zijn koffertje voorgoed met opgeheven hoofd vervolgt hij zijn weg hij trekt zijn…

de blinde dag aan de ogen waren immers nog gesloten asperges schoten door de boezem van hun bedding mijn vader kocht fruit in blik als ware het een vruchtbaar geschenk de gesloten deur gebood niet te betreden de muur verborg een klok die met tellen van seizoenen begon noch de ramen, de gordijnen, de luiken lieten zich doorschemeren het onbesprokene…

en star de uren naar de einder waait Alle dagen zijn daar deuren naar eindeloze wegen die zonder bestemming voort waggelen op weg van eergisteren naar de welvingen van 't onaantastbare Struikelend over gebalsemde lijken scheppen we een ondraaglijke lichtheid over teloorgang en dood we reiken naar ontoegankelijk licht laten rusten en onbesproken…

ligt het dan in het hart onbesproken of is het soms maar een idee een vreemde die dichtbij kan lijken in een spinsel van een achterdochtige zin of een uitbundig ding die het uit in misschien is het geheim dat het verborgen wil blijven in de contouren van het dichtprofiel vreemd gedicht je gezicht laat zich niet vangen in de ruimte…

weet me geen raad met al die oppervlakkigheden die worden uitgestrooid als een gemoduleerd zinsnede die geëtaleerd wordt als een op zich zwaar voren trekkende machinerie die door de sporen ploegt van een heroïsche onbesproken verleden diepgang is een verlokkend woord om het drijfvermogen te doorgronden waar zelfs het zwaarste fundament…

Dan laat ik nog de vraag maar onbesproken: wat kost die vrijerij aan energie? Je hart gaat bij dat werk te keer voor drie en dat is menigeen al opgebroken. Dus voelt u zich óók hierdoor aangesproken, dan lijdt u, juist als ik, aan een fobie!…

meldde je Dat je langs en wat tijd En wat onderhuids Je stond in mijn kamer en ik voelde meteen en zocht het onderhuidse waarvan je niet wist waardoor Het mobiel als tussenpersoon Maar je liet het los, nam het niet mee gaf je over aan mijn handen wat me altijd ontroert Terwijl ik het ondergrondse weg wilde werken, oplossen in je onbesprokene…

nog ben ik bezig het folie los te trekken dat mij het leven bijna onmogelijk maakte het lijkt doorzichtig toch gerimpeld door geleden pijn in nabij en het ver verleden eerst komen schetsen maar lijden verdiept de lijnen tot etsen die dieper snijden dan ik ooit heb toegegeven ik was lang geen onbesproken kind dat zich alleen…

Ik heb een roos op je graf neer gelegd, één voor elk woord dat niet is gezegd, voor elk woord dat bleef onbesproken. En jij weet vast hoe het nu écht is, dat ik hier bij je sta en je écht mis. Met een hart zo klein en gebroken. Ik heb een roos op je graf neer gelegd, voor het gevoel voor jou, zo oprecht.…

woorden en zinnen kwamen boodschappen diep van binnen zonder enig geluid in samen deelden we woordloos ervaringen uit bepaalden zaken voor dag en nacht in een enkel geval zette stem kracht achter argumenten die stotterden en vooruitgang blokkeerden speciaal waren gebaren van vingers en handen want zij omspanden diepte van onbesproken…

Wezenloos starend in dit glas water, naar een onbesproken onbewegen, met deze ongekende krater van een kater, wil ik dit glas in een teug der herinnering legen, ben met terugwerkende kracht nu helaas te verlegen. Het is te stil, als in een stilleven, sneeuwstil, windstil, gedachtenstil, zit eens stil? Stil lief, stil mij...…

huid De klok een witte tijd aangeeft ik mijn adem bladstil zie hangen boven een deken van stuifsneeuw het vroegste zwijgen mij toedekt De ijle wanden witte vlaktes zijn die ik om mij heen kan vouwen zodat de lijnen op de horizon mijn verdwijnpunt vormen Er mist een kamer hier een witte kamer waar ik mijzelf niet ken van naam een onbesproken…

Het zwartoog kijkt in leegte van een afstandelijk hart woorden zijn geen daden daden vergeten woorden van de onbesproken zomer die eenzaam in jouw herinnering ligt Onder een zinderend zonlicht niet langer in dromen verkrijgbaar blind geworden in tijd door liefde en vergeten lust vergankelijk en eenzaam kijkt het zwartoog in de leegte…

Hij geeft de dingen buiten vast een naam in onbesproken taal, en voelt zich rijk. Matthias knoopt de eindjes van de straat nog onomwonden samen tot een ding. Hij spreekt zijn blikveld uit: Kijk, aan elkaar de kleuren achterna en daar een tingeling! Ik stel mij op zijn grote kijken in.…

Te vaak zag ik door zelfzucht de grootste liefde afgebroken en elke gedachte, onbesproken, sterven als een ongeboren vrucht; verloren wat had moeten binden om het nooit meer te hervinden wordt leven tot een solovlucht.…

ook nemen gaat leer elkaar om te nemen en te geven wees je bewust van het goede en het kwaad Heb je naasten lief, geef om elkaar de betekenis kan groot zijn al is het misschien een klein gebaar aan je medemens denken is al fijn draag liefdevolle wensen uit naar een ieder die ze ontvangen wil maak niet zomaar een besluit maar zie ook het onbesproken…

Het werd een week om nooit meer te vergeten Ze vlogen naar de zon en weer terug Het was een fout, beseften ze al vlug Zoals ze op tv zelf lieten weten Toch vreemd dat wij nog altijd niet vernamen Waarom twee dochters pas veel later kwamen…

zou zien Als het volk Kon mee beslissen Over onderwerpen die ons aangaan Er was daarover nog geen argwaan Er was hoop op meer democratie Maar na enige referenda Bleek het een illusie Meer stemmen voor het volk Bleek Onverenigbaar on uitvoerbaar Want we mogen nooit alles weten Dus het volk kan een juiste stem niet maken Er blijven Onbesproken…

De wereld verovert en naar onze hand gezet Het is de natuur in onze onbesproken aard Wie daar aan vasthoudt, weet dat het zinloos is Dat alles te bespelen is, is allang verjaard, Verliest haar in zichzelf In het lied van eigenwaarde En zijn we een deel van een onberekenbare weg Tot aan eigen kwetsbaarheid overwint de kracht…

Niet eerder vielen de eerste dagen zo zwaar in zulke onbeholpen onbesproken liefde dat denken bijna pijn gaat doen in verlangen en verlangen het denken lijkt te verblinden met pure Pakistaanse wellust in ieder denkend hart een liefdeskogel over iedere hart denkende man een deken van bezielde tederheid zonder herinnering aan de vervolging…

schelp van zee ronde richels kalk spoelt aan land geruisloos over het nat patroon stroomdraden zand traag tij korrels voetschreden rimpels gedachte is een vorm gebleven zweven zeepwolken in de diepe hemel zee is een natte jurk opgeschort schuim verlangende schrijvers van eenregelige confetti bewegen papieren naar de kustlijn een onbesproken…

Een nieuwe dag weer We gaan beginnen keer op keer Opstaan douchen aankleden Ontbijt ook nog gegeten Krantje erbij Het gevoel zo blij Dan gauw de taxi in En nu het begin Bellen naar de zaak Antwoord op de onbesproken vraag Rijdend naar je klant Nadenkend over de krant Het is heel gewoon In de morgen zo schoon Komt een lachebek aan…

Ik heb alles altijd afgewogen, liet vaak dingen onbesproken. Ik behoorde tot de sterken, eenzaam op mijn hoge rots. Mijn verdriet verschool zich achter een lach, tegen beter weten in hield ik me altijd groot. Zo sleepte ik mezelf door iedere nieuwe dag, en waren mijn allerdiepste gevoelens dood.…

Het zoetste zoet van ’t huwlijksleven, Neemt niet op reis, maar thuis begin; In ’t 'eigen huis', van God gegeven, Ten heiligdom der echte min, Ter kweekplaats van de reinste vreugd, Bij onbesproken deugd. Geloof het, jeugdige Echtelingen! Ervaar het lang en smaak het recht! Die u dit liedje toe mag zingen.…

hen en huilt Zouden zij je horen Zouden zij je kunnen zien Zouden zij je helpen, net als toen Eenzaamheid die niemand ziet En zo hoort het misschien ook wel Maar toch, Het voelt niet goed en of het ooit went Je vraagt je af waarom nu al Waarom zo vroeg We waren nog niet klaar We hadden elkaar nog zo veel te zeggen Er was nog zo veel onbesproken…