Alle inzendingen over onbestemde pijn

Een onbestemde pijn... Anderen zeggen Het wordt me wat teveel.. Ik voel me als een debutant op het toneel.. Door te luisteren en te kijken naar het leven.. Word je sterk Het geeft je nieuwe kracht Wat je aan jezelf.... en aan anderen kan geven... Tenslotte zijn we er voor elkaar... wij allemaal Hoe je dit ook wilt noemen..…

adempijn bladeren op de wonde ter bedekking van Uw schaamte nochtans bitterzoet van stroperige hars onderhuids door milde hand beroerd Gij, die het zand van de dooddoorlopen stad in straatstenen snoert Uw bomen groeien door - blad voor blad…

van die laatste dag ijlden vele duplicaten na, een zegel van archetypen, glasachtig een deling van cellen, het stof van zandpaden, de deur die je zachtjes sloot, stilte indachtig de weg over voetangels en honing, onaangeharkt, naar de tijd en plek waar alles samenvalt het geheugen dat niet gewist kon of mag worden, kortom je leven in…

het is pijn een plekje dat er niet hoort te zijn soms weg door vergeten niet meer willen weten maar stralend terug op momenten van ontspanning en rust vangt mijn gedachten met een hand vol onbestemde angst pijn om te leven te moeten doen wat hoort in verwurging door het morele koord…

Wat ik voel Is de pijn Van wat niet is Maar had kunnen zijn Afstand als schuld Liefde voorbij Pijn in ruil Voor de liefde in mij…

Mijn zonnevlecht schreeuwt het uit Onbestemd verdriet wil naar buiten Tussen de eerste bomen kom ik thuis Het koude water blust de pijn Ik betreed oude jeugdherinneringen Plak vandaag eroverheen Over de dijken, langs het hoge water Metafoor voor mijn emoties…

onzekerheid maakt zich meester of zijn het de stemmen in mijn hoofd die gevoed worden door de duivel het bos lijkt kouder op dit uur terwijl mijn voeten nauwelijks de grond raken oppassen is het devies daar donkere gedachten bomen en me wakker houden uit m'n slaap…

in bestendige eenzaamheid woont haar wisselvallige ziel die als een ongedurige zee raast beukt en breekt spektakel maakt als de duisternis haar besluipt om dan weer in schijnbare kalmte te verzinken en zich traag en eindeloos naar alle kanten uit te rekken soms is zij een roerloze vlakte een spiegel van ongekend formaat…

dag die komen gaat drukken, geen schelle pijn maar onbestemd als een dood en paars gewicht als een man, aangeaderd, altijd laat…

Ik mis iets onbestemds... De voortuintjes met stoelen Waar je dan met alle buren Je droge mond ging spoelen Tot in de kleine uren Ik mis iets onbestemds... De kronkelige boerenwegen Tussen weilanden met koeien Je kwam de rust daar tegen Genietend van wat kon bloeien Ik mis iets onbestemds...…

Zielloze pijn, onbestemd van eeuwige duur. Een hart, verlaten tot op het gebeente, ledig door bezworen lot, verzwaard door bevroren hoop. Een stem, ondoordringbaar als gesteente, fluisterend in onhoorbare woorden. Gesloten gezicht, tot schim geworden, in volle maan geweken naar de hemel van een zonloos noorden.…

Er is een pijn die vaag en onbestemd is, maar ook die helder en duidelijk is, beide ontstaan door gehechtheid aan het ego.…

in eeuwenoud onbestemd verlangen kruipen de trage uren razendsnel voorbij…

Iedereen kent het waardeloze gevoel Zoveel pijn met wat voor doel. Ooit sprongen de vonken er vanaf En nu voelt het doods als een graf. Maar deze eerste liefde vergeet je nooit En er komt ooit weer iemand die je hart ontdooit.…

Onbestemd is zij met mij. We zijn er altijd al.…

Onvermijdelijke pijn, wordt door de wind verzacht, ongeremde gevoelens, neem ik stil in acht, tot mijn onbestemde hart, alsmaar in vrede wacht. Belevenissen nog te klein, doen me versteld staan, muziek vervult mijn droom, totdat ze 's nachts vergaan, zuchtend vestig ik mijn hoop, op de altijd schijnende maan...…

Want als de pijnen toeslaan, ben ik alleen maar lichaam. De geest komt in het nauw. Hij wil wel op de vlucht slaan. Maar heeft geen plaats om heen te gaan. Dan zoek ik naar een middel, voor wat vergetelheid, in mijn verhaal. Dan moet ik eerlijk zeggen, ik hou er niet zo van. Het middel is soms erger dan de kwaal.…

Compliment; (afgunst) Het wennen; Opnieuw leren ervaren; Het aanhoren. Dingen die je was gewend; Elke dag; Niks aan verloren. Gemeend of niet; Het verschil wordt steeds groter; Je doet gewoon je best. Totdat je er te veel kreeg; Je groeide in populariteit; Passeert de rest. In plaats van delen; Word jij ongewenst; Om iets wat…

blokkades verdrijven Van onbestemd zoeken en fouten vermijden Verdiept zijn de vragen die achtergebleven, gegrond zijn gebleken De antwoorden vinden we dicht bij elkaar…

Onder een steen Uit het zicht Zitten beestjes Krioelen bewegen Schijnbaar zonder doel Zo is soms een Gedachteleven met Een onbestemd gevoel Kruipt het liefst Onder een steen…

Het duurt al lang voor je gevoel; je lijkt de weg kwijt maar je weet nog wie je bent en hoe je heet… Leegte, onbestemd zijn; dat is wat ik bedoel. Je innerlijk is net een doolhof van emoties die zorgen dat je automatisch dat onbestemde gevoel ervaart zoals een schip dat niet weet welke koers het vaart.…

de maatschappij had achtergelaten er was een melodie een muziekinstrument een kampvuur en vier onbestemde beelden die in mijn hoofd vervaagden bleven de rest van mijn leven bij mij, zonder jou, verweven in de ether van mijn geweten seinde ik een bericht naar de stad aan de horizon.…

Hun aanval is meedogenloos, ik heb Een onbestemde angst voor ’t www…

het voorjaar aarzelt in het onbestemde licht van deze prille dag een vogel strijkt neer op het brede pad naar het hart geen notie nog slechts contouren van wie we zijn…

Aan het nog onbestemde.…

ze hebben de zon gewist het laatste stukje blauw vergeven nog wolkt onbestemd boven wei en verre dreven het is ademen maar zonder spirit in de lucht energie is gevlucht wij onderhouden met de dood op onze hielen de meesten zijn al ter ziele zonder aanwas is het snel gedaan in de laatste generatie verliest de mens zijn…

dat het harder gaat waaien Telkens wanneer ergens een lichtje uitgaat Dat gaf me een eenzaam gevoel Het leek alsof jouw hele leven was verzonnen Vaak stond ik voor je raam Meestal bij schemerdonker Tussen proza en vervallen poëzie Dreef jouw slaap op wolkjes Bij jou was alles onbeweeglijk Geen zucht van niets geen rilling Een eeuwig onbestemd…

dat het harder gaat waaien Telkens wanneer ergens een lichtje uitgaat Dat gaf me een eenzaam gevoel Het leek alsof jouw hele leven was verzonnen Vaak stond ik voor je raam Meestal bij schemerdonker Tussen proza en vervallen poëzie Dreef jouw slaap op wolkjes Bij jou was alles onbeweeglijk Geen zucht van niets geen rilling Een eeuwig onbestemd…

jij dacht in het korter lichten van de dagen de zomer nog te kunnen vangen maar tussen lagere zonnestralen blijft al langer een onbestemde vaalheid hangen de wind die warm en aromatisch was geeft nu zijn eerste ochtendfrisheid af je lach blijft zomers vol hoewel het warme rood al herfstig donkerde toen je mij je lippen bood…

Stormen rivieren wolkenluchten die somberheid verduisteren onbestemd verdriet relativeert alles rond jouw eenzaam graf ‘t regent tranen in verdriet mensen die wel horen maar niet kunnen luisteren er druppelt verdriet uit tranen mensen die wel handelen maar alleen in eigen wanen.…