Alle inzendingen over onmeetlijkheid

je gouden klanken ruisen spetteren raken het snakkend hart vol kristallijnen tranen glazen druppels op gouden webben trillend en wenend onmetelijke schoonheid engelenstemmen ijlen door blauwe nachten oneindig jubelend hemels onsterfelijk…

ze stopte het verdriet dat onmeetbaar was niet in een doosje het kon daar niet ademen versteend zou het stikken van ellende verdriet moest leven hij kooide het leed als het dier dat hij temmen moest het gromde sprong tegen de tralies op razend vond het geen weg naar buiten verdriet moest dood…

gisteren viel er doodse stilte met in zijn ogen onmetelijkheid en spijt hij hoorde nog zijn lippen spraken met ijle zinnen die geen stem verdragen misschien richt ik morgen voor hem een steen op om over na te denken een arduinen zerk met scherpe letters en een datum voor de blinden die nooit zien…

Deze tijd van quarantaine En de geur van madeleine De zondag met contemplatie Krijgt een andere connotatie Deze tijd van quarantaine Met de geur van hygiëne Levend als een kluizenaar De leerling als een spijbelaar Deze tijd van quarantaine Lijkt een grote mise-en-scène De paden zijn hiervoor te smal In dit onmetelijke heelal…

Als de naakte waarheid gekleed gaat in spiegels van de ziel Als door een magneet keren de gedachten elke betekenis om die ik aan iedere boodschap geef Ze raken me aan en diep verzink ik in het tochtig gat van het eigen zijn onwetend in een wereld onmetelijk en te groot voor het menselijk oog: De iris is als een kosmos…

Een op de vijf vrouwen, is van mijn twee handen al twee vrouwen, maar welke vinger je ook pakt, de grootte van de ziekte is net als zijn verloop, onmetelijk!…

Stille verwondering over het onmetelijk universum waar mijn ogen naar reiken. Me dan afvraag is daar ook leven zoals wij dat kennen hier in ons aardse bestaan.…

De stem van de zee golf over golf over golf bedolven onder iedere golf het geluid waait weg het is het schrapen van het zand langs de randen van het strand deze raakt kant noch wal in de onmetelijke zee deed hij even mee een meeuw klapwiekt weg…

De tijd, onmeetbaar geworden, slaat intussen geruisloos toe. Kijk: er is een hiaat tussen jou en mij. Een invoeging Hoort er niet meer bij. Gemis is nog een vluchtpunt om af te tasten, blindelings. ---------------------------- uit: 'Blind vuur', 1995.…

Daar sta ik dan ontbonden van verlangen De eenzaamheid verloren achter de schermen van mijn geheugen Geen barst waar het licht doorheen schijnt Ijzig glas in het azuur verglinstert in de duisternis als een onmetelijk zicht op mijn ziel Doorbroken stemmen staren mij aan en vertellen mijn geschiedenis in een wereld ver van mij vandaan…

na mijn bewustzijn in de slaapstand te hebben gezet kom ik los van de grond en laat me tillen naar steeds grotere hoogtes waar nooit eerder geziene kleuren in de vorm van ontelbare stralende ogen mij in een onmeetbare vrede voor eeuwig in aangename warmte gewichtloos omarmen in tijdloos mooi…

Het onmeetbare. Het onzichtbare. Het ongrijpbare. Het onhaalbare. Het grenzeloze. Het bandeloze. Het onzeglijke. Het normloze. Het ontelbare. Het oeverloze. Het zelveloze. Het zedeloze. Het radeloze. Het redeloze. Het peilloze. Het zinloze. Vrijheid. Het paradoxale. Bron van Angst. Bron van Moed.…

als je vliegt op onmeetbare hoogten met eindeloos uitzicht kijk ik mee als je duikt in donkere diepte op zoek naar inzicht breng ik je licht als ik roep als ik zwijg als ik je laat weet dan dat ik het ben die altijd naast je staat dus vlieg maar duik maar laat het tij maar keren je hoeft me maar te vragen en ik zal…

mysterieuze muze uit zilver en goud gekneed tot vederlichte vlinderpracht tot ongekende engelkracht gedragen in mijn hart en ziel neem ik je altijd mee tot onmeetbare hoogten naar dalen dieper dan het vuur in lang vervlogen dagen een pijn niet te verdragen maar altijd overleeft de ziel en liefde kent geen tijd…

we tellen noch noemen de breuken de malen dat Magere Hein met zijn messcherpe invitatie zwaait we delen ongebroken een tere traan van de lenteregen op prilgroen voorjaarsblad we weten wat we gisteren wilden weten de onmeetbare tinteling van droef verlangen…

het schrijvende diepe zelf verkent een denkbeeldig onmetelijk landschap het tekent beweging een gevleugeld tweespan dat het witte en zwarte paard gaande houdt het krast op wit tot het zwart tevoorschijn komt het hoort hoe Thor over de rooie gaat het schrijvende diepe zelf schrijft zich los van de ander…

toen het licht veranderde en tijd bijna onzichtbaar schreeuwde het verweesde dier zijn weeklacht naar het onbekende golven omarmden hoopvol nog zichzelf ebden weg en verdwenen in een zee van verlatenheid waar de angst stierf en vanuit een onmeetbare leegte naderde de monotone galm van vergeten…

Ze droomde er van dat ze voor even één van hen kon zijn Dat ze ook zo vrij en ook zo gracieus kon rondzwemmen in onmetelijke vrijheid Zij is net zo mooi die vrouw voor het glas Wat een Schoonheid!…

Starend Naar Uw machtig firmament Uitgestrekte armen Trachtend wolken te raken Als waren het mijn vrienden Beeld ik mij in Hoe daar bij U Onnavolgbaar ver weg Dan werkelijk het paradijs is De eeuwige zon Ontembare vreugden Geen onnodige pijnen Geen reden tot tranen - Uw onmetelijke liefde - Als de zon hier ondergaat Kom mij halen -…

Iedere keer weer die eindeloze vlakte van geribbeld ijs Iedere keer weer die grenzeloze leegte van vastgevroren sneeuw Iedere keer weer die onmetelijke kou prikkend en bijtend in de stilte Maar vannacht schoof er plotseling een ijsbeer in het beeld wollig wit, oneindig zacht.…

Mijn ogen kijken gekwetst Zien hoe jij mijn blik ontwijkt Ik huiver diep van binnen En voel dat alles voorbij is Ik pink een dikke traan weg Niets zal meer hetzelfde zijn De pijn is onmeetbaar diep Ik ben verslagen...…

een gerucht op straat je bent beneden bezig zo kom je boven de modder kniediep het eiland is opgeknapt klaar voor je komst in een starcraft van onmetelijke afmetingen heb je gezeten een grauwe winter zie de knop van de oven slechts een microzon een meerkoetkwartet staat half in het water en danst de winter weg…

de afstand onmetelijk. de val onvermijdelijk!…

zij die veertien lentes telde had nog maar net haar entree gemaakt en dartelde vrolijk door het leven midden in de groei van tiener worden onderging ze vele lessen waarvan de één moeilijker dan de ander haar schaduwleven drukte zwaar langzaam aan verdronk ze in een onmetelijk diepe put waar licht haar nooit meer vinden zou…

weg in de eigen Melkweg niet meer weet als je bent verdwaald op zoek naar de waarheid die jou heeft achterhaald als je het juiste pad vergeet en niet meer weet hoe kom ik uit dit dal waar het toch ooit eindigen zal nestel je dan tussen de sterren overzie net als hun alles van verre en ervaar samen dan de ware bedoeling van dat onmetelijke…

In de ledigheid van lucht zijn er volop bochten om ons in te wringen een onmetelijke ruimte zonder weerstand of verzet Een smalle basis een breekbaar draadje het meest wankele evenwicht het is genoeg om rechtop naar de hemel te reiken Tegen onze bevlekte achtergrond schieten we nietig en vluchtig op we denken hermetisch met een doorzichtig…

Waar verstop je dank en zegening, vreugde bij het krimpen van een ziekte zonder uitweg beginnen, groen verzinnen penseel maakt duizend tinten blauw en geel in aquarel geen gemoei meer wel gestoei verhuizen, dromen en al het goede laten komen weelde, overvloed onmogelijk is mogelijk ik ben onmetelijk rijk…

Mijn god, wat een Heerlijkheid om gek Te zijn, Anders dan alle anderen Die nog veel gekker zijn Dan ik - Alleen zij weten het niet, Durven het althans niet Toe te geven, Maar ik weet van mezelf Dat ik het zonder twijfel ben, En dat geeft onmetelijke rust, Ik ben me van mijn eigen Gek zijn heel bewust, En ervaar dat ik…

Seconden van steen Minuten van ijs Uren zijn gemeen De ochtend eigenwijs Bevroren kwartieren Dagen te lang Niks meer te vieren Onmetelijk bang Pegels van eenzaamheid Leegte die in haar port Ze leidt niet, ze lijdt Kracht verdort Verkeerde afslag Herfst met pech Verbeten lach Doodlopende weg…

ik kus mijn lieve en vertrek al vroeg naar de polder, nog gehuld in de nevel loop ik in dit schijnbaar desolate landschap. ik zie mezelf in de onmetelijkheid van dit doek dat nog geen penseelstreken en kleur bevat. ik hoor mijn voetstappen in de grijze asfaltlaag dempen. ik ruik de muffigheid van dit verstild beeld.…