Alle inzendingen over onophoudelijk

de echte stilte is nog vol geluid als ik de ogen sluit hoor ik mijn gedachten in een trage stroom van bloed onder mijn huid in variaties rood verhalen zij wijdlopig in meanderen en geladen met emoties over licht en leven schaduwen en dood onophoudelijk trekt de carrousel van beelden en gebeurtenissen aan mijn geest voorbij de…

Het zijn niet onze omstandigheden in verleden of heden verdriet en pijn die ons verloren gevoel bepalen ik denk dat de vervreemding van ons zelf de tol opeist die we zelf steeds betalen daarom moeten we vastbesloten zijn om ons nog meer aan elkaar te binden onophoudelijk blijven zoeken in blijheid wederkerig steeds ontdekken bevestigen…

de avond praat zacht nog zachter dan je woorden op mijn lippen ik hou van die gedachte van de warmte in mijn buik en de lichte voetstappen die schemer dragen naar de nacht je loopt mijn taal binnen en legt liefde neer onophoudelijk, zoals de dichters in mijn lijf niets verdwijnt en alles wordt mooier in de stilte van…

Achter het geklater kijken wij samen naar de Stem van ooit die uitstort in ons willen horen ze doorboren ons verloren klanken suizen onophoudelijk in de leegte toch, jullie vergeef mijn suizen verhoor mijn stilte in jullie verlangen zijn woorden vergeten wordt zwijgen verstaan bedwongen word ik in het alles geven uit eigen…

grauwe dagen in oktober als de regen langs de ramen druilt de hemel verstikkend in grijstinten over een wereld stil en uitgestorven die nooit meer lijkt te ontwaken plots parelt daar muziek uit venetie dit gloria klonk eens goddelijk over de eilanden in de lagune deze engelen verjuichen mijn somberheid de klaterende regen applaudisseert nu onophoudelijk…

Nee, het is niet Het onophoudelijk ruisen Van regen Niet het grijs Dat zijn deken Over de huizen legt En in stilte Mijn oren verdooft Niet het ontbreken Van vogelgeritsel Onder de pannen Ook niet de geur van stamppot Wat me weemoedig maakt: Het ontbreken Van uitbundig zonlicht Kinderstemmetjes Laat op straat Geuren…

Je vingertje aait voorzichtig het kleine poesje dat zwartglanzend langs de bladzijden schurkt en sluipt zich verbergt bovenaan een trap achter een bloembak bij een stalletje met fruit je kleine handje dwingt de mijne in je poezelige nekje je kleine bolletje vleit mijn hart onophoudelijk aaien we alle zwarte poesjes…

Voor Els de Bruin Gedachten stromen Onophoudelijk elke dag 't Kost moeite soms Om ze in te tomen Toch is dat wat ik vermag Hoge pieken, diepe dalen Worden door jou en mij Op werkelijke waarde geschat Om te voorkomen dat ze me vermalen En samen lukt het om de echte Waarde ervan te bepalen zo dat ik - Goddank - verder leven mag…

Oud zweet vermengt met kroepoek kinderstemmen vrolijke lach gestolen examens de vraag wat nu met I love U op haar arm in het groen gehuld telefoneert onophoudelijk een ander heeft 278 nummers in haar telefoon een accent ' waarbie men kieken geat' , vermengd met de emotieloze stem die iets roept over 'n te dure OV kaart…

Berusting zucht uit de geur van verse grond, houdt het verstilde blad omhoog, onophoudelijk stroomt bloed door de aardse navelstreng van tijd, ondeelbaar uit balans, vergeten het verdriet dat in een kinderbrand ontstak, blijft het vonken ondanks tegen= wind en regen, een broedplaats vindt, te lang gezwegen om het kleine af…

Berusting zucht uit de geur van bemeste grond, het houdt het groenste hart omhoog, onophoudelijk stroomt ververst bloed door de navelstreng van genegenheid, nooit vergeten het verdriet dat in mij een kinderbrand ontstak, vonken blijven springen in wind, as en regen, z’n broedplaats vindt, veel te lang verzwegen aan ieder…

bedelroepen tsjier tsjier tsjier achterelkaar door de zwarte specht lacht tsjier tsjier tsjier tsjier tsjier onophoudelijk wormen en zaden tsjier prurrp onder dakpannen van het huis jonge spreeuwen einde van een droom zaden en wormen meer tsjier tsjier tsjier moord en brand in de holle boom…

Verkleumd en onnavolgbaar zoekt mijn schrijven de windstilte in de striemen van de onophoudelijke vlekken. Wat blijft er van me over als mijn zinnen enkel verlatenheid vinden.. als ik nooit meer kan zijn en ongestorven steeds maar weer in de nacht verglijd.…

Toen je weg was Bleven mijn handen Onophoudelijk naar je reiken Mijn ogen je eindeloos zoeken Vragend of je de stilte wilde vangen Die in de verte lag Het was net alsof Het kind bleef schreeuwen Het kind bleef roepen Het kind bleef vragen Het kind alleen Blijft wachten Tot het krijgt Tot het geeft Tot het krijgt Tot het geeft…

De schreeuw van het gevoel in de mist Lege boodschappen scheuren Slogantaal bespeelt de gedachten Onophoudelijke drang naar meer Vijf miljoen verandert je leven Paradijs op aarde Schijnteugels in de handen Jaren vergroten de zielsafstand De edelsteen geeft even een meerwaarde Met slaappitten kijken we naar het grootste scherm De…

O, ik wissel heel graag al dat spul voor m'n maag: onophoudelijk wissel ik stof.…

De afspraken spoelden over de wereld en plantten zich onophoudelijk voort sponnen ons in een wereld van afspraken in dat je mooi was kon ik je zeggen dat je schoonheid toenam als ik dat zei dat pas als jij het zegt ik besta, dat ik me zonder jouw woorden geen raad zou weten dat alles wat ik voor je voel dankzij jou en dankzij de afspraken…

Ik ben een levensvriendelijk mens geen greintje van geweld hoogstens verbaal maar wat kijk ik uit naar "Penoza 4" met de beeldschone Carmen haar heerlijke omhelzingen haar eerlijke omgang met man(nen) en kinderen de heerlijke ontbijtjes of warm (gehaald) avondeten haar onophoudelijk opnemen van haar mobieltje haar tas, haar auto haar…

De afspraken spoelden over de wereld en plantten zich onophoudelijk voort sponnen ons in een wereld van afspraken in dat je mooi was kon ik je zeggen dat je schoonheid toenam als ik dat zei dat pas als jij het zegt ik besta, dat ik me zonder jouw woorden geen raad zou weten dat alles wat ik voor je voel dank zij jou en dankzij de afspraken…

ik sprak je in het gaan je lachte met me naar een spaanse halve maan de zon scheen regen en een onweersbui afscheid temperde de hitte die ons te wachten stond de reis was nacht en jagen op een morgenstond die vakantie straalde in bekomst krekels spraken met je stem een onophoudelijk missen het was geen gissen naar gevoel want…

Het hart klopt onophoudelijk, van vrees en pijn. Laat het ophouden, zodat ik weer vrolijk kan zijn.…

Een klamme echo een akoestiek een gesuis dat ragfijn geel onophoudelijk de muren in rinkelt. Van oude kerken waar schellend zijn stem voor de adem op fresco's een sleutel vroeg herhaalde hij het bezoekuur. Een vraag brandde in des klankenverliezers koudvuur en nu niet. ------------------------- uit: 'Op het oog', 2004.…

Heerlijk met mijn mes door die, zachte, onophoudelijke klomp verse halvarine. Kleeft zich reddeloos aan mijn mes, de dichtsbijzijnde hompjes die zich krullen, om mijn glimmende, nimmer gepoetste, maar zo zalig gebruikt bestek!…

Oude beelden liggen in de modder zelfs de stenen zijn als zand vervallen in de tijd en onophoudelijk Waarom is er eeuwigheid als het oude en het nieuwe slechts de bleke stipjes zijn op een eindeloze lijn Heel de ruimte om ons heen is ontstaan doordat toevallige fluctuaties en rimpelingen in het continuüm evenwichten in het vacuüm verstoorden…

dromer, er is meer steek je hoofd boven het droomveld waar de levenswind ogen en oren onophoudelijk vult met het wonder van het volle leven het raadsel van de lege dood dromer, er is meer dan jouw droom ook al denk je dat die uniek is als laatste droom zonder einde waar is het besef ik wil vechten in het levensveld leven, want ik…

ik was even weg van de straat het buurten van jou jullie de ziel kleefde aan blinde gedachten in mijn lijf aan het niets in de leegte men vertelde van de zon een tropische dag maar de slaap suste mij, onophoudelijk, drie etmalen lang tot stijve spieren toe de aarde was ik niet verder dan de zetel waarin ik huisde en hij, er op…

Eerder al, zei ik tegen jullie dat jullie liegen De waarheid niet spreken, geen recht aan doen Eerder al immer sprak ik de waarheid Die jullie onwaarheid gaat breken Al was jullie leugen nog zo snel Mijn waarheid achterhaalt deze wel Het tij immer keert te allen tij- de, van eb naar vloed, vice versa, onophoudelijk breekt de waarheid jullie…

Het was het geluid van een waterval waarmee je tegen haar vochtige borsten in slaap viel, terwijl de regen buiten onophoudelijk een zwijglied zong.…

de vertraagde voetstap op de trap het gierende geluid van de huissleutel die onophoudelijk het slot mist - het zijn de kogels door mijn hoofd ik geloof dat ik krankzinnig word nu ik mijn geboorte wens te wissen en mij vastklamp aan mijn kussen om de ruïnes niet te hoeven zien later zal ik neerschrijven hoe je strompelend mijn kamer betrad…

de grote stroom die nu onophoudelijk over de rand verdwijnt zand, droger dan de zon verdragen kan verliest haar grip op de werkelijkheid de grote vloed die straten dansend stof omringt, blote voeten smelten glas eerst delven, dan kloven en slijpen tot de pijn boven komt en schittering bekoort blijf kijken niet alleen naar de grote…