Alle inzendingen over ontembaar

De slaapkamer ruikt naar parfum en kruit ik waad door de kleuren van mijn kleren half op hun hangers Je bent weg, op de grond lig je dwingend met al je liefde op een foto van jouw armen om mij heen Jij, de koning, jij wilde mij koninginnig, geen ontembare krabbekat Ik heb alles weer netjes mijn garderobe ingeruimd en de andere kast…

In wijsheid steeds het verlangen ontkend van zoveel schoonheid en ontembare passie twee werelden en niet één om in te leven zweef ik dolend rond als geest een bedachte goocheltruc om te verdwijnen of doormidden te zagen twee delen om te verdelen dit lichaam klopt van binnen op de maten van het leven maar de blik is vertroebeld…

Een vloedgolf likt met gulzige tong en ontembare eetlust aan de troosteloze pier. En spuugt alleen het hoedje van de dame die naar een schuilplaats zocht weer op het droge.…

verborgen in cellen diep in ons brein wachten oude ontembare herinneringen op nieuwe kansen de heimelijk stekende bij ratelende cicades een fladderende nachtvlinder die het licht zoekt maar naar duisternis verlangt gezeefd en opgeslagen in diepe kasten op zolders in kelders de onuitwisbare bron van wie we zijn levendig verwarmd…

Ben ik nu verdrietig Of ben ik erg boos Dat je zomaar onverwachts Een ander boven mij verkoos Ik weet eigenlijk zeker Dat ik niet verdrietig ben Het is een ontembare woede Alsof ik mezelf niet ken Ik ben nijdig en kan wel gillen Machteloos van top tot teen Ik wil er niet meer over praten Ik kom er echt wel overheen Liegen kan ik…

Onstopbare tranenstem onuitwisbaar herinneringsverdriet Hartinslag als bliksem einde der levenslied Antwoord...open verdriet eindeloos Doelloos rondgelopen afstand...machteloos Gedachten ontnemen energie Op het moment dat ik vernam Ontembaar...overmand door emotie Tranengordijn...alles verlamd Één doel voor ogen een schip in beroering…

Door luchtig eikenlover dalen vleugels zonlicht op groepen bosanemonen hun verblijdende witte kleur glanst en spreekt van zuivere wil tot teer bloeien en ontembare kracht om na gezamenlijk vergaan en verborgen wachten steeds weer opnieuw te leven in sommige kroontjes vertoont zich wat ijl roze een schier verdampte wijndruppel…

wanneer schemering begint bij het geluid van vallend sneeuw zijn onze armen als molenwieken die smeltwater laten stromen ondergedompeld en ontboezemend wakkerend in tijdloze liefde tussen donker en licht de oude tijd voorbij zal ik je zoeken al zou het anders kunnen ik zou niet weten hoe ontembaar vuur ten tijde van onze schrijfdans kent…

het luchtledig zoeken tastend in het duister ontembaar verlangen paden onbegaanbaar je struikelt je valt terug in de waanzin van toen je nog ergens goed voor was naar ’t scheen gebroken en getekend werd eenzaam niet alleen druk de waanzin uit dan blaas ik de rook en gooi de asbak leeg omdat ik geloof in eind en nieuw begin in jou…

wat plakt mijn klamme hemd aan rug en schouders vast wie laat mijn zilte vocht uit poriën verjagen wat slaat mijn lichaam loom tot rusteloos verkeren wie wekt mijn ontembare dorst met volle teugen niet te lessen het is de zomerse golf van zwoele verzengende hitte die beweging bevriest in warmte en het leven als koorts bedwelmt…

bomen Niemand heeft het in de gaten Er geen mens is langsgekomen Als er in een bos o zo verlaten een takje knispert of verbuigt maar er is geen sterveling die hiervan getuigt Als er in een bos o zo verlaten een geluid voortkomt uit de natuur niet eens heel bijzonder tijdens het nachtelijk uur Er niemand is om het te horen tussen het ontembare…

Het witte zand zuigt mijn voeten op en geeft mij het sterke gevoel dat ik door de ontembare kracht van de natuur in een andere wereld kan staan.…

De ontembare wilde in de woeste nacht vol sterke drank geestespijn lichaamspijn is het een wonder dat wij het lijden willen overstijgen met van alles en nog wat? Terug naar het grote Niets toen we nog geen pijn kenden, wat wil God toch van ons? Of is dat God niet?…

Zoveel golft er door mijn lijf: onrust als een woeste branding die te pletter slaat op steen razend, ongenaakbaar en ontembaar. Golven maken dat ik wakker blijf. Vlucht ik naar mijn warme kamer Voel de stilte van de nacht Drink de thee en zit en wacht tot het licht de angst verjaagt.…

de ontembare geest openbaart zich door de suizende stilte van de wind kruipt door het oog van ons bestaan heeft oneindig veel geduld tegenover ware grootheid gaat door de díepste diepte wat ons roept, drijft tot een volkomen aaneengesloten beeld als blijvend sprekend geheel dat alles omvat zonder enige pauzes spreekt de geestkracht…

irritatiegrens is in de loop der jaren verworden tot een grijs gebied zonder lijnen, grenzen, strepen Remmingen, die ken ik niet Een man getooid met een kort lontje explosief, niet zonder gevaar Wanneer ik ergens rustig wandel uit het niets is het weer daar Voel ik mij belaagd, zo niet begrepen opgejaagd en impulsief ontembaar…

op dwaze dagen gaan gedachten jagen hollen hoeven vonken ketsend snel voorbij op hol geslagen in een briesende galop oortjes in de nek ontembaar is de rug gestrekt de vrije teugel is genomen in de dolle jacht op dromen die met verschrikte blikken abrupt door chaos wordt gestopt nog dampen de flanken rollen woeste ogen in paniek…

jouw spil was niet de as waarom je draaide, het was de plaats het moment waar het sterven in jou de dood ontmoette het klikte, het voelde als geslachtsrijp het genieten van een ontembaar verlangen dat werd gesluierd met witte vlokken die de daad verhulden met kou en wonden waarvan het bloed reeds was gestold jij evenaarde zoals het vuur…

Ik heb een tijd niet over de natuur nagedacht, heb tijdelijk last van een ontembaar hart, een die mij zowel vreugde als verdriet bracht, de rouwtijd is nog niet geheel vrij van smart. Hoe moet ik mij nu in de komende tijden gedragen het verleden is mij allesbehalve ontgleden.…

erdoor verslagen Haar weg voortzettend In haar toewijding genereus Zij de zee die kolkende emotie aanvoert niet wegspoelt Al is ze fysiek geraakt in jou ontwaakt ongebonden geestelijke rijkdom een euforisch gevoel Haar talent niet versluierd Door schram, grimas of fysiek gebrek In haar kwetsbaarheid is ze net zoals in haar kunst Een ontembare…

ruige stad waar ik ter wereld kwam weende een man zeeën die hij bevoer vertellend over zijne beleving een plaatselijke rooie havenhoer dat kon niet anders dan in Rotterdam een oriënt zag men aan zijn knipoog leek vergeeld maar voelde zich ontembaar…

Groenlanders en ijsberen leren in de poolnacht dansen in benarde ruimte aan afgesneden randen liefdesdans noch -verhaal van ijskoningen en Inuit echte mensen gevangen in niet eindigende winterwals het kan: levende wezens op hun achterpoten leren staan maar diepe ontheemding dans of aai of sla je er niet uit opiaten leren ontembare…

ik heb nu nog, nu nog, een wild ontembaar verlangen naar bloed.…

meer ingetogen dan met vooruitziende blik schemert zij licht bij de nacht, verscheidenheid ligt besloten, in de geborgenheid van gedachten een teder begin daagt haar karakter uit warm en wild, weerbarstig als altijd haar mond zacht toegeknepen, ontembaar haar sprekende kracht over schaduwen die liefde verbeelden, willen van geen wijken…

De ontembare wilde in de woeste nacht, een trage winterpijn, hoop, die nooit zal smelten, alhoewel de wereld staat niet stil, maar niemand zag hem toen de duisternis zijn wezen kuste, de hemel nam hem terug en het onsterflijke is gewonnen: de liefde na de dood, waar niemand omheen kan.…

Zodra ik mijn ogen open en het ochtendlicht mij begroet begint die ontembare drang waarvoor ik zwicht de verslaving zit in mijn bloed Gedwongen om op te staan magnetiche krachten spelen met mijn lust ik laat het begaan en zoek naar het redmiddel voor mijn rust De geluiden die ik hoor klinken als muziek tijdens een concert bij de…

Zelfbewust, ontembaar op weg naar volwassenheid is zijn honger naar land niet meer te stillen. Altijd veel gegeven, gaat hij vanaf nu steeds vaker nemen, de wereld overgeleverd aan zijn woeste grillen.…

en zoet met zuur wordt beboet; een tijde was weer verleden althans ontwaakt leek het zicht op ontluisterende stappen was het naar buiten gericht, een innerlijk ontsnappen enkel voor de plotse bliksem gezwicht soms trekt een schaduw twee paarden teugelloos in het gemoed woorden verliezen hun waarden, verdwalen dan in een ontembare…

Ontembaar water dat in de diepte verdwijnt. Opgeslokt door eenzaamheid, zonder toekomst. Antisociaal door onverdraagzaam te zijn. Kwellende beelden, zonder doel. Donkere wolken met keigrote hagel. Alleen onze eigen ziel hebben we, om ons menszijn te vrijwaren tegen alle ellende van het leven.…

Witte seringen Eeuwig geurend Verlangend mooi Bloeiend van liefde Fluweelzachte huid Tintelende vingers Gebrand aan passie Ontembaar hart Gedachten dromen Slapeloze nachten Tranen van emoties Stromen vol tederheid Vol van jou steeds weer In liefde verloren Plots verdween jij Op een zomerdag In juli van dat jaar En ik bleef achter Eenzaam…