Alle inzendingen over onthechten OR loslaten

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

Moeder in het raam een letterkrant op haar gezicht en op haar borst gespeld: Mijn Naam ontspiegeld én in spiegelschrift Hoe weet ik of zij naast mij zit of in de trein die langs me gaat…

naarmate mijn tijd verstrijkt en ik lijk te verjaren schijnt mij steeds meer toe dat al wat rondom mij is verzameld stilaan weg wil varen en mij als maar minder toebehoort al ben ik aldoor meer geworden de toekomstwijzer stagneert steeds minder blijkt van mijzelf en dat niet ik maar de schepping gloort waar mijn wortels eerst moesten…

woorden noemt herhaalt, herinnert, wast mijn woorden, golven, dingen simpel rollend water, voortdurend zonder geheugen het verleden eender in toekomst een begin van misschien einde van steen gehard door vluchtig denken ergens wel, sluimert zeurpijn in doolzeeën strandt met zandig tij, ginds schootmosselen, zandplaten verdrijven tot onthecht…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

loslaten het mooie moeten loslaten het warme weerloos laten gaan doet verstillen en verkillen alleen verleden blijft bestaan herinneringen zijn geschenkjes voor wie die wil verwerven laten dat mooie leven levend loslaten is een beetje sterven…

als je vasthoudt wat jou loslaat grijp je mis als je loslaat wat vasthoudend een belemmering is kun je vast los gaan…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Ik bedek je ogen met een zwarte lelie, de wereld is er vol van om in te verdrinken, gebaard uit de spirit van de vrije aarde, de zachte moedermond waaruit we zijn ontsprongen. Zij verstond de lessen, die haar zijn ontnomen, ze ontstonden in een achteloos gebaar, private beweging van gefascineerde teksten in altijd gepavoiseerde choreografieën…

Het kan me zomaar overvallen, weemoed omdat de blaadjes vallen, ben niet depri of anderszins, maar als ik die blaadjes vallen zie ginds, kan me zomaar overvallen dat weemoed gevoel, niet depri maar weemoedig, snap je wat of ik dan bedoel? Zodra de zon zijn stralen weer laat zien, is de weemoed weer verdwenen misschien ?…

ik heb mezelf tot glas gedwongen om schijnbaar te zijn, transparant een kerend blad, onthecht, een boom in weerloos kale toestand in het portaal van spijt, vermagerd tot rafelige twijfel, om te keren, woorden te herroepen. Gewoon, om me tegen een geweten te verweren…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

aldoor verwachten is trachten een onthecht verleden, al dan niet gewild, in pijn te hervinden en verschijnt verlatenheid opnieuw als het sterven dan herleeft en mijn ziel zich spiegelt aan de blinde linde zal nimmer de dolende echo vergaan die het verlangen in de toekomst weeft…

Ooit kon een mens voor alles daar terecht Van elastiekjes tot en met een keuken Steeds trachtte men de zaak weer op te leuken Maar raakten klanten stap voor stap onthecht En voor het instituut voorgoed gaat stoppen Mag ieder nog een maand nostalgisch shoppen…

een stilte in het kind de onderstroom van wat niet gezegd wordt in een huis zonder lucht lopen tijd en ruimte tandenknarsend vast zonder beweging stremt het kleine leven ziet de wereld zwart aan de rafelranden van de afgebroken taal sterft het onthechte kinderhart…

de dichter moet in de onthechting thuisraken de gespletenheid helen de chaos bedwingen de veelheid van ditjes en datjes temmen om niet te worden opgegeten de poëet moet zonder verdrinken over schotsen- en-scheven van kolkende rivieren springen om langgezochte tekens te bereiken te omhelzen misschien…

loslaten opkomend afgaand langs de vloedlijn mee met de getijden wegebben gevoelens pijn verdriet komen en gaan drijven mee naar zee loslaten…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

, onthechten, zoals de slang vervelt de kreeft haar pantser achterlaat om door te groeien meegezogen in de spiraal die nergens eindigt:•elke deur die sluit opent een andere reeds kleurt het maaiveld weder groen en schieten bomen bot de mist trekt weg een leeuwerik stijgt voor een hoge vlucht en jubelt zijn levenslied…

ik roep naar de zingende merel die trippelt over pannen met mos van het aflopende dak van toen in het heden maar van de toekomst los wil de vogel voor mezelf als een schutsvrouwe op mijn hand die liefde kleurt op een blazoen in het verleden doch blijkt reeds van mijn toekomst los * zij is al bij leven door onthechting overmand…

in tijden van ontwrichting raak je de bevroren ondergrond van een onbewogen onthechting blootgesteld aan blikken die je onbarmhartig van buiten naar binnen keren het naakte bestaan meer is er niet laat je van hier naar nergens gaan in tijden van ontwrichting wacht je op de slinger die alles terug in beweging draait…

de stam is licht geworteld in onthechten buigzaamheid van twijg en tak is wat verzwakt toch straal jij met trotse kracht weerbarstigheid de balans is fragiel in confrontatie voelt jouw weerstand iel buig maar en kom langzaam op ook zo bereik je ooit de top…

zijn warrige woorden kunnen niet langer bezweren verstrooid waaien ze uiteen met karige bagage vederlicht onthecht staat hij aan de rand van de wereld de angst danst in zijn tollende hoofd: hij gaat vliegen niemand hoorde het breekbare geluid op het geruisloze asfalt…

Zwemmend in ’t water zulks toekomst vergetend verpozend onder ’t lover de hitte van ’t heden verloochenend In elke bespieding Alleen te zijn bezwangerd en bezwaard van loden hitte vervreemd en onthecht te zijn verteerd door de vele gedaantes van verbeelding…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

beleven Hij wandeld rond als een kip zonder kop Ik heb hard geschreeuwd STOP broer STOP Maar zijn oren zijn niet langer voor mij open En nu kan ik enkel nog hopen heeft hij de woorden gehoord die ik hem zei Of is het geheel over tussen hem en mij Ik ben het vechten zat Maar hoop dat hij het nu wel vat Het is niet makkelijk, het loslaten…

Laat me los Ik voel me gevangen In fantasie en verlangen In mijn gedachten en gevoel Laat me alleen Mijn eigen weg gaan Vallen en weer op staan Is wat ik bedoel Laat me ontdekken Wie ik ben en waar ik ga Wat ik zoek en waar ik sta Laat me dansen, laat me leven Laat mij zoeken Naar wie ik wil zijn En ookal doet het pijn…