Alle inzendingen over ontvallen

magnoliatak uit het leven gegrepen bloesems vallen al een seconde bewusteloos voor de val in vergetelheid tussen de mobiles verliest het dwarrelend blad alle gewicht - tussen twee jaren een evenwicht bewaren twaalf zachte heuvels lucifer vervangen door aansteker en verder niets nieuws…

Een steen valt in het water langzaam dalend naar de schoot van de rivier wat eens zo'n sterke muur leek 'n onneembare vesting lijkt door de tijd brozer dan ooit gestreeld door kabbelend water veredelt sereen licht de luister bomen wiegen geruisloos in de wind ©Lady Love ~* Voor Gabriel die op 26-03'09 zijn vader verloor *~…

strak in kostuum met gesteven boorden zongen zij traditionele muziek van Russische bodem zelfs de muzikanten speelden in groen kostuum en hoge pet van alle rangen en standen strijdliederen vol passie nu zijn ze uitgevlogen Syrië hun doel al zullen ze daar nooit aankomen de hemel bleek hun bestemming…

kwam op voor hen die geen stem hebben en worden uitgebuit vermoord voor hun huid, vlees, of gebruikt voor vivisectie zijn hart verpand aan de strijd voor rechtvaardigheid wat zullen ze hem liefdevol onthalen in de apenhemel rust zacht Opa Water…

gaandeweg ontvallen ze mij meer en meer met elke stap die ik zet lijkt het alsof ik een dans ben aangegaan met hen die ervoor kozen, of toch beduidend jonger dan ik vallen ze in grote getale nu de verkleuring is ingezet…

in hoger sferen verkeren zij zij die mij ontvallen zijn toch is het geen afscheid blijven zij rondom, in ‘n andere dimensie nooit ver weg, droom ik ze levend tot ik mij bij hen aansluit voorgoed…

tikt onverminderd door niet even staat hij stil nu jij ons ontvallen bent veel te vroeg in de bloei van jouw leven omringt door liefde …. en de tijd tikt onverminderd voort…

Mocht deze baan hem onverhoopt ontvallen Dan maar een flinke neut en naar de Wallen…

, liet ik me toen ontvallen Ze keek me aan en zei: ‘Hoe kan dat nou? Ik heb jouw pasje toch, ik ben je vrouw!’…

De parlevinker gaat ons straks ontvallen De melkboer- annex supermarkt op zee Kan door de wet niet met de tijdgeest mee Maar wat is het verlies nu voor ons allen? Zo'n varend winkeltje of zo'n mooi woord Dat je vast van je leven niet meer hoort?…

Ons diep en droef ontvallen liggen ze hier gedwee: 't zijn broertjes van elkander, 't zijn kinderen van de zee. Het is zo lang geleden, maar de pijn op het kerkhof blijft. Dus schrijf ik 't op als dichter alsof ik die pijn inlijf.…

’t Is Kerstmis, want dat wordt het elke keer, Ik heb de boom versierd met slingers, ballen, En denk aan mensen die ons zijn ontvallen, En aan dat kindeke ‘van alzo veer’. Toch hoop ik ieder jaar voor ons op aard’, Dat iedereen voor lijden blijft gespaard.…

op de wind in de ogen van ieder kind in versnellend tempo op naar de finale die met een grote klap alle schoonheden onderuit haalden zo dat zij weer verder konden dwalen in de laatste tijd van het oude jaar dat met zijn knallen de grijste geesten het verblijf op aarde deed vergallen verdwenen zij stilletje in een naamloos ontvallen…

nog eenmaal dwarrelen geletterde vlokken gelijk uitgepluisde witte watten langs schouders en dunne vaalbleke lokken bedekken mede als een hemelse manteling de lange zwarte jas met opgestikte zakken ik draag een harnas; een omhulling over stilzwijgen getrokken in gedachten, ontdaan van dynamiek en gevoelens aan ijspegels…

Kijk mijn liefste naar waar het allemaal begon Laten wij naar daar dansen in ondergaande zon En mocht het licht een van ons beide ontvallen Treur dan niet want wij, in onze oneindige liefde Lieten de bazuinen des levens liefderijk schallen…

Door helder sprankelend stromend bronwater verkwik ik wat of meer door de waterval-muziek van Chopin Het afscheid van tante Lucy het bijwonen van de dienst is confronterend raak Ook zij heeft 't moeilijk met het loslaten van een leven zonder leeftijd Tranen ontvallen haar ogen maar worden opgevangen  door de glimlach van haar lippen…

nog altijd ontlok jij kippenvel bij hen die jou nog altijd beluisteren veel te vroeg ontvallen door die kut ziekte; kanker waar je altijd openhartig over sprak dat liet een diepe indruk achter evenals jouw rauwe stem die mij nog altijd roert tot kus ik jou goedenacht…

LENTE lente is zoals jij je in mijn armen vleit vol van beloftes ZOMER samen in het gras overdenkend hoe het is en nog worden zal HERFST herinneringen ontvallen ons langzaam als bladeren de boom WINTER winterse koude de kachel warmt op z’n best dat wat ons nog rest…

ik steek mijn kin omhoog en lach heel slap, naar diegeen die zich dat ontvallen liet, want arrogantie is een slechte eigenschap, en zulke eigenschappen heb ik niet...…

Mij is Een lange man ontvallen Artiest en virtuoos pur sang Hij, drieëntachtig, leefde lang Wij beiden haalden van de stallen De beste paarden, ik trok op Met een volbloed satiricus Genoot van zijn markante kop Uniek, zo een briljant genie Rust nu in vrede, Wim de Bie…

vervallen is het oude huis je kunt het renoveren een goed bewoner doet dat ook het huis zal promoveren verwaarlozing van oude panden ja, dat leidt tot verval zo is het lichaam van de mens maak er niet van een zwijnenstal het oude huis als monument wel oud maar niet vervallen maak het daarom toch resistent dat het je lang niet zal ontvallen…

Zucht en steunen nooit is 't goed heel discreet laat ik ontvallen... half aangekleed, wachtend op de- "weerprofeet" Kan het even nu gaan regenen? Niet te lang, heel even maar, want ik heb het echt snikheet... Verder nu geen commentaar...…

ben ik mij kwijt geraakt aan de landtong waar ik me in stilte bekwaamde en wolken telde van achter naar voor Een helse vuistenregen maakte me murw en legde hete stenen in mijn gelaat toch regent het zijdeglans en ken ik geen haat Mijn kleding draagt geen namen meer zoals het geschrift mij eens beval om de letter van de tijd te gaan ontvallen…

hij is niet meer bij machte zijn voeten de een na de ander op te tillen hij mocht het graag anders zien maar hij heeft toch niets meer te willen anderen hebben over hem besloten hij moet hier weg naar zijn idee wordt hij levenslang opgesloten maar wat is nog lang voor hem hij hoort nu al de stem van zijn vrouw zij is hem al jaren ontvallen…

Het leven is een krijgsbanier, door goede en kwade dagen, gescheurd, gevlekt, ontvallen schier, kloekmoedig voorwaarts dragen. Men tuimelt wel, en wonden krijgt men dikwijls, dichte en diepe… ‘t en vlucht geen weerbaar man, die wijgt, of hem de dood beliepe!…

Maar nu de vriend mij is ontvallen, Nu voel ik ’t aan mijn lange smart, Nu klaagt en weet mijn eenzaam hart: Hem had ik ’t liefst van allen!…

nacht komt wonderlijk dichtbij neemt mij in zich op nog zie ik in de vage gloed van buiten aldoor brandend neonlicht bladlappen buigen wil ik dat hier beweging is hoor onheilspellend engelenhoofdjes ritselen vleugelvruchten vallen ontvallen roteren boven de sloot draaien om hun as geruisloos en ik wil met hen zinken nerven…

liet John Lennon zich vertwijfeld ontvallen Terwijl zijn handen zich onzeker over de pianotoetsen bewogen En hij voor zijn vrienden voor het eerst het magische nummer Imagine zong Er trok een collectieve siddering door zijn toehoorders geraakt door de onmiskenbare diamant die niemand kon ontgaan Omdat John zo lang dichtbij zijn…

er vallen druppels zwart niet ver van het pad waarover wij gaan de eerste schrik diepe ontsteltenis over wie er zo plotseling niet meer is geen afscheid of gebaar waar leven stopt in ontvallen leegte voelbaar door allen in langzaam besef hechten weer banden door de pijn van verlies in gezamenlijk verdriet het zwart vloeit weg…

Toen de pianostemmer de kamer binnenkwam nu voor de derde keer liet ze zich ontvallen dat ze hier graag werkte om de sfeer ‘t was niet alleen het uitzicht en de stilte maar wat er stond en hing deed haar nog zoveel meer.…