Alle inzendingen over ontvallen

Ook kleine geintjes worden groot de schaapjes op het droge Is dat niet ieders wens wat men ook zegge moge Niet op een zondagmorgen gedonderd in de goot ons allen al ontvallen vergeten, vroege dood Daarom d'ouwe mop gekoesterd als een lief en oud bruin paard voor jongeren toch nieuw nog een mopje met een baard (The Knack - "Africa…

nu de laatste uren wegtikken op de klok gaan mijn gedachten uit naar hen, die ons ontvallen zijn en zo gemist worden luiden wij straks een nieuw jaar in een nog ongeschreven jaar waarin wijsheid, eerlijkheid en vrede de boventoon mogen voeren een jaar vol lieve mensen die het beste met je voor hebben je make-up corrigeren indien nodig…

met het heerlijk warme weer buiten te genieten en de gezellige mussen tsjilpen zo genoeglijk ondertussen ik ontvang de grijs omrande enveloppe ik moet de inhoud lezen ik kan me nu niet verstoppen en de nachtegalen vertellen elkaar zo ondertussen de meest wonderlijke verhalen en ik lees …… heden is ons na een kortstondige ziekte ontvallen…

Maar als een lief hem is ontvallen, dan splijt zijn pen het papier uiteen.…

‘Had u dit ook gekund,’ meneer Cohen? vroeg men aan Job op vriendelijke toon ‘Welnee,’ zei hij, ‘want ik ben zo’n persoon die stapjes terug doet voor de coming man Ik kan op tijd vertrekken als het moet Daarin ben ík nou weer verrassend goed!’…

De grijze hoofden diep gebogen, de dunne lippen stijf gesloten zonder een vertogen woord om op ontvallen vriend en bevrijdende dageraad te wachten, worden dromen in troost gesmoord, in de hoop dat morgen nieuwe manen komen om de jaarringen te verzachten.…

me niet hoort me niet ik ga je ontwijken mijn gedachten zijn bij jou nu verplaats ik me in je duidelijk is het nu voor mij wat we samen bezaten wankelt er verdwijnen er er zijn er niet meer er komen er niet meer terug er zullen geen ontmoetingen meer zijn er zijn geen aanrakingen meer er is verwijdering er is onbegrip er is een ontvallen…

We voelen troosteloos verdriet, wanneer mensen ons ontvallen. We kennen de felle pijn, wanneer een geliefde ons verlaat. Maar wat uiteindelijk blijven moet, is troost en is dankbaarheid. Voor de lieve mensen om ons heen. Voor het onbegrepen feit, dat we bestaan.…

Een leven lang lief en leed altijd was je er voor ons Een thuis een vriend een pa een voorbeeld voor ons allen Ma nog ondersteunend ook als zij het niet meer weet Het lijkt nog gisteren dat je naar de camping reed Alles nu toch plotseling voorbij na ma ook jij ons toch ook ontvallen Zonder pa en ma voel me geen kind meer ineens ben ik…

Vandaag is ons een Spartaan ontvallen, heel rood-wit in 't zwart gehuld. Wij herdenken een icoon met z'n allen, een geheven glas goed gevuld. Het vinyl draait vandaag op volle toeren, en onder het genot van een kleine stick. Laten wij ons Rotterdamse hart beroeren, door poëzie van den Spangen Beatnik.…

in het niemandsland achter haar ogen wast hij zich de handen zodat zijn dromen hem onherroepelijk ontvallen en verzengen in zijn vleesgeworden stem.…

Het pad waar je niet vanaf kan raken Omdat je kleuren volgt op de bomen Alleen in stilte met mijn dromen Slechts bezig met mijn eigen zaken De stappen van de duizendtallen Die hier liepen in ver verleden tijd Zorgen en angsten raak ik kwijt Woorden die de stilte hard ontvallen Waar de scherven van mijn leven achterblijven Alleen, met…

Vanwaar, Waarom en waartoe zijn deze mij deze reeglen Ontvallen . . . . . . . . . . . . ?…

Wat nog komt is reeds ontvallen niemand is een gunsteling 'k tracht mijn kracht samen te ballen 'k loop en spring en dans en zing. Rest geen tijd meer voor verwachten al 't schoons der wijsheid sterft in de nacht op het slachtveld der gedachten sterven ja, maar zacht, ja zacht.…

lichaam niet meer wil En pijn een vijand wordt Na een schitterend leven Dan is de dood je beste vriend Die je je rust kan geven Je laatste draad wordt doorgeknipt Een markant persoon verdwijnt Een man vol vuur met lust in het leven Nu dun en broos en opgegeven Doch dapper tot het eind Doodgaan is een heel proces Vol rouw en stil verdriet Ontvallen…

de tijdgeest verdampt de treden de ruimte vult zich met gebroken stemmen vermomt in watten een blik die oplicht onvoltooide herkenning er kleven beelden aan haar handen, album van de geest, bladeren verwaaien in winden die haar zijn ontvallen schaduw die de toekomst leest ze slaat de dageraad om klapwiekt het verleden dicht…

" Het was gelijk een schoolbord volgeschreven Dat was de helft der tekst op 't spandoeklaken Daaronder liet men zich ook nog ontvallen De leus "Niet een voor een maar allen voor allen!" En of dat niet genoeg was las ik ook "Niet oplappen, maar duurzaam investeren!…

De muziek heeft mij in de greep omarmt mij neemt me mee speelt zo luid trekt me over de streep Om straks afscheid te gaan nemen onze laatste groet te brengen hoe kon het leven hem zomaar ontnemen Luidkeels zing ik mee met de gezongen woorden in mijn gedachten ben ik bij René Veel te vroeg moet je ons ontvallen Vele tranen zullen rollen…

we vonden het verleden rond zijn zerk een grijze gids sprak wonderschone woorden die bij de ons ontvallen schrijver hoorden ontstegen aan zijn nagelaten werk in trance zag ik de zware steen bewegen en trage klanken rolden uit het graf: ‘het was te kort, m’n taak was nog niet af dus luister nu, ik heb te lang gezwegen’ ‘vertel ze wat ik nooit…

Vol ongeloof ritselend en dwarrelend Jaagt de herfstwind de gevallenen voort In het zachte mos lag zowaar ‘t end Opeens was daar de hemelpoort De zomerwind had speels aan ze getrokken En nooit hadden ze vermoed Dat ze spoedig zouden ontvallen Om gedragen te worden in de stoet De lentewind had mooie beloften gebracht en ’n ruisend…

En als je weer iets is ontvallen, sterf je steeds een beetje meer. Er komt beslist een dag, dan zijn de boekenkasten leeg. Is alles toch vergeten, waar je ooit voor hebt geleefd. Het is niet erg, dat je nu en dan eens faalt. Ik zal de gids zijn van het gebied, waarin jij telkens weer verdwaalt.…

maar uit eenvoudige blindheid en zó de stof het feit en de tijd nauwkeurig te zeven door vlees ziedaar een poging tot maken desnoods halverwege: uitzicht op een hard ding dat ruimte loslaat en uitspaart zeer werkelijk is de slaap en de gestilde honger zeer denkbaar want niet benoemd en hoe sneller de huizen aan handen en ogen ontvallen…

schoven naar de mijne in een klein gebaar van nood zelfs kleine repen licht tilden jouw trots van het kussen waarvan in de afdruk jouw gedeukt verleden stond te lezen, was ik blind dan was mijn vlot gestrand op de riemen van je hebzucht op de herfststenen muur zag ik gebaren voorbij drijven die mijn toekomst als atomen deed splijten, het ontvallen…

hield van witte- zuiver witte lelies De grashalmen omarmen Het klein blauw bloemetje dat stil Vergeetmeniet blijft vragen Een kikker houdt zich stil een reiger Die altijd op een heden loert Waadt achteloos het kroos door Een regen vangt me in zijn vallen Ik moet weer weggaan val Weg van een vroeger vallen voor Laat het me weer ontvallen…

Van ooit gekomen en van verre aan 't firmament ontvallen sterre sta 'k even vast in 't ogenblik bezonken peinzend hoe het was als kind dat leed en schreef en las bestemd te worden tot een ik Verplaatsen deed ik mij in tijd, de ster vanwaar ik kwam werd ruimer en mijn horizon zo wijd dat ik me zonder vrees of sluimer op de mensenaard…

gestaag ontvallen ons de zekerheden wat eeuwenlang is opgebouwd verdwijnt het land is oud de haren grijs wat zich spaarde kwijnt in bankmineur toch dimt het dreinende gezeur dat gonsde in de sterke jaren er is iets aan de hand kan het zijn dat juist de lege beursen gesteunde ruggen rechten in dit verwende jutterland voelt de dikke…

De boodschap trof haar als een dolk, een pijl die trillend in de roos blijft steken, soms gaat zij varen op een grijze winterwolk gehuld in sneeuw, langs witte hemelbeken, koos zij voor het zonlicht in haar hand, die haar een helder en fonkelend uitzicht bood, door liefde overmand een altijd brandende diamant, die zich liet ontvallen uit haar…

Bloemen, landschappen, watervallen, alles kan hij in zich onthouden, zijn allesziend oog laat niets ontvallen. Mooie groene valleien, hoge bergtoppen, gaat hij in zijn geheugen verstoppen. Ik neem hem zacht in mijn hand, schrik dat ik hem laat vallen.…

De boodschap trof haar als een dolk, een pijl die trillend in de roos blijft steken, soms gaat zij varen op een grijze winterwolk gehuld in sneeuw, langs hemelse beken, koos zij voor het zonlicht in haar hand, die haar een fonkelend uitzicht bood, door liefde overmant, een eindeloos brandende diamant, zich liet ontvallen uit…

sierden de kaft in een opwelling schafte ik het aan eenmaal thuis bleef het op tafel liggen als ik tijd heb klonk mijn belofte zo lag het blauwe boekje daar ter vervanging van dat andere dus op een avond de pen ter hand genomen maar ik kon er niet toe komen schreef wel enkele adressen maar dan de namen van juist die mensen die me ontvallen…