Netgedichten

netgedicht (nr. 54.291):

Dat we bestaan

Wij kennen het gemis niet,
van kinderen die nooit werden geboren.
Wij kennen de spijt niet,
van mensen die nooit hebben bestaan.
Wij missen ongeboren geliefden niet,
voor hen janken we geen traan.

We voelen troosteloos verdriet,
wanneer mensen ons ontvallen.
We kennen de felle pijn,
wanneer een geliefde ons verlaat.

Maar wat uiteindelijk blijven moet,
is troost en is dankbaarheid.
Voor de lieve mensen om ons heen.
Voor het onbegrepen feit,
dat we bestaan.