Alle inzendingen over ontwaken

Al was het maar met fluisterend genoegen, opwaards bewogen door een zachte lentebries, kijk ik naar het ontwaken van een nieuwe dag. Ik laat de klok van het leven zwoegen, en selecteer de dromen waaruit ik kies. En weet je, weet je wat ik zag?…

plots zie ik de stenen die ontwaken en wijzen naar mijn weg de vogels die me roepen tezamen op een zelfde weg .. lichter loop ik langs zeven sloten gelukkig zie ik ze nu op tijd ik waag een sprong en loop snel door naar het land van vergetelheid…

Iets, niets Ik heb een beetje iets met hem jij zou het mogen weten maar als ik het vertel kan ik het wel vergeten. Dus houd ik stijf mijn mond vertel het niet. Opdat dat kleine beetje iets niet zal veranderen in niets.…

Ik laat mij nog even wiegend wiegen om dan met zachte dwang samen met de dag te ontwaken.…

Gedragen op ragfijne vleugels van dromen, de dood en het leven onder mijn huid opgesloten, ontwaak ik. Geluidloze klanken van de nachtelijke hemel sterven weg in ijle dissonanten en veranderen in zacht ochtendgegons. Sterren dansen wijkend nu de dageraad eindeloos worstelt om de nieuwe dag van licht te voorzien.…

Suffig sta ik met één voet in de nacht naar de open bloeiende dag uit te kijken en snuif de zoete geur van vochtig gras. Regen valt met verstild getik op elk boomblad, varens buigen en knikken in druppelende cadans. Blonde grassoorten, tussen beuk en esdoorn verscholen, rimpelen goud-deinend in een bries. Het korstmos op stenen schittert…

Dode takken, geknakt als riet in een zware storm, liggen verstrengeld, bedekt met glanzend groen sponsachtig mos krakend in hun breekbaarheid. Wollige witte knoppen van magnolia's hoge kantvaren en monarchrozen sieren de nevelige openbrekende hemel. Miezerige regen blijft vallen in stille eerbied. En met tijdloze blik sta ik ontroerd naar…

ontwaak uit onbewuste slaap verlaat de goud vergulde toren vervang de huid waarin je staat grijp de horens die zich tonen vergeef de fouten met herinnering geen mens leende ter verwoesting sta op, doe, richt je op morgen speel de melodie van’t nieuwe doen vang het licht in beide ogen rol het deeg van goed fatsoen bouw de brug zonder…

't Is regen, - 't regent aan mijn ruit — De regen wist mijn dromen uit En draagt mij in de droom van 't leven; Een beeld gaat om — een beeld beklijft, Beeld van een lied - dat blijft, dat blijft: Het zacht en zegenend geluid Van droppelende regen. 't Is regen, - 't regent aan mijn huis - Ik luister, sprakeloos en kuis, Naar 't lied van…

Als een geliefde op ontwaken van hartstochtelijke bruid die komt door rozenvelden gekleed in tule als van nevel stralend onder sterrendiadeem als een lichtstraal uit de hemel.…

zie je hand vingers onrustig op zoek naar accenten ogen vinden woorden uit beelden van je geest je stem formuleert zinnen uit passie die eens is geweest ik verzuip in een stortvloed emoties het is uit langzaam ebt de spanning weg een totale ravage leeg is het strand in een ijskoud ontwaken glijdt wat zand door mijn hand…

Vanuit het zwart kwam donkerblauw gevolgd door groen langzaam werden ze lichter de kleuren die ik zag door gesloten ogen bij het openen scheen de zon…

ook nu kan ik ‘t maar niet vergeten Ze spraken van de opkomende zon mijn blik zag enkel ’t donker zwart Nergens een glimp van de lichtbron nergens de blijk van een warm hart In het zwarte scheen een karig licht als een praktisch onzichtbaar baken Teder glijdend gleed mijn deur dicht het noodlot liet mij zacht ontwaken In het holst van…

ik heb een hoge boom zien vallen plof in een klap neer hij slaapt nu al zo'n zeven dagen verder doet hij niets meer het enige geluid is zijn ademhaling zijn takken zijn beschadigd zijn wortels liggen bloot maar zijn kruin baart mij de grootste zorg hij is op sterven na al dood…

Toen in des Heilands zwaarste lijdensstonde De bergen spleten, de aard haar donkre schoot En grafspelonken sidderende ontsloot, Drong ’t licht ook door tot Adams diepe sponde. Hij sloeg de blik verwonderd in het ronde, Zag Hem aan ’t kruishout worstlen met de dood, En wendde ontzet het oog, van tranen rood, En vroeg: wie toch daar bloedde uit…

Spijbel niet maar staak, jullie erfgenaam der aarde verhef je stem en protesteer tegen het Haags 'klimaatakkoord' hun dure plichtverzaak leidt tot een toekomst zonder waarde grijp dus je hes, toon je pamflet aan jullie nu het woord!…

Geliefden van de eeuwigheid, ontmoeten in de vrije ruimte, waar ze elkaar herkennen. Ze zwerven door vrije tijden, waarin ze vol van liefde, samen worden opgelicht. Vrijgevochten beminnen ze, lief en in gebondenheid, zoals ontwaakte mensen, het liefste samen doen.…

Het is steeds een blij ontwaken, pijn en zorg opzijgezet. Ze vertellen, dat de lente komt, waar waren ze gebleven in die koude wintertijd. Heeft iemand hen misschien opnieuw een stem gegeven? De mezen vliegen in het kooitje aan de muur, om de beurt, het zijn er vier. Hoe moet dat straks, in die behuizing?…

het ontwaken ligt jouw sterven.…

ontwaken…

Hij heeft blaren op zijn vingers Sterk is hij in de adem van haar taal Dat de slaap meer en meer dunt Verbijsterd in schrik doet ontwaken…

Maar als ik weer ontwaak, ben ik weer moe. Moe moet ik zijn als ik ga slapen. En niet zoals elke dag bij het ontwaken.…

is er ontwaken komt er later wanneer grijpgraag lijkende wade zich witwievend vastkleeft boven gebroken dromen…

De slakjes ontwaken na een frisse regenbui en als je goed kijkt zijn de wolken nu ze breken met helium gevulde schaapjes in de rui…

Verloren in deze ochtend die geen dromen vindt in alle gezichten die ontwaken. Ze ontwaken en zijn de sporen die ik wil volgen en zal verliezen waar ik vandaag mijn mijn dierbare eenzaamheid terugvindt.…

De stemmen fluisterden en vonden haar gemaakt en klaar voor hun droom waarin ze niet bestond en niet hoefde te ontwaken. Slechts klein en in het donker mocht ze schuilen tot een volgende droom…

De droom valt in slaap en geeft alle ruimte aan leven voorbij het doen, er is niets anders dan dit zijn, dit ontwaken in wie ik ben: ten diepste ongrijpbaar in de nevel het uitspansel, in de tijd mijn lichaam, buiten alles, boven alles zelf in de zon dat licht neem ik mee terug naar de droom, waaruit ik meer en meer ontwaak…

als de rust van gesloten ogen het geprevel van een stille naam mij ontwaken schenkt vol vertrouwen is vertwijfeling die nacht vergaan…

Ontwaken in de nacht - de kalmte van dit ogenblik verbreidt zich achterwaarts maar is ook vol belofte: een kachel die nog niet ontplofte. ------------------------------------ uit: 'Zeemeeuw in boomvork', 1994.…

Als ik ontwaak uit m'n dromen is de wereld weer sprookjesachtig met sneeuw bepoederd en lijkt er geen eind aan dit witgepleisterde landschap te komen…