Alle inzendingen over onverschillig van wi

Is het in de mist mystiek van verleden onbewust `t heden waar wij liefdevol profeten weten klein groot man vrouw zonder vooroordelen mistig verleden onverschillig weggegeven.…

verdronken in jouw woorden die er nu al niet meer toe doen zoeken vele ogen lichter weent de hemel tranen die waren blijven liggen in onverschilligheid wat het geheel niet opklaart al maakt het wel ruimte voor nieuw…

ze zet een stap terug in het schurende bijtende zand de zilte zeelucht hongert in de zwarte nacht de storm tilt haar op hoog boven de tijdelijkheid hoe onverschillig is de nacht voor de zachte krachten…

Zij zien het aan, zij wachten zege die groeit zo rood uit vrucht die rijpt en bloesemregen, onverschillig voor leven of dood.…

Zij zien het aan, zij wachten zege die groeit zo rood uit vrucht die rijpt en bloesemregen, onverschillig voor leven of dood.…

glas in kleur van huid wijn in bezieling van zoet in roze zaterdagavondnevel een minuscuul tafereel dronken in de echo van liefde herinneringen zag ik in de diepten van je glas lopend in het vage van uitstralende onverschilligheid…

Onverschillig ben je niet. Zoals liefde, als ze omslaat in haat, altijd een beetje liefde blijft.…

de wereld krijst voorbij in afwezige gedachten niet wetend wat mijn opdracht is ben ik op pad gestuurd nergens wegwijzers of aanknopingspunten ik zeil door een onverschillig heelal een inktzwarte ruimte waarin ik kofferdrager ben in de stilte van een onleesbare wereld…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven?…

Witgrijze slapen omarmen een lief, levendig gezicht een speelse ruwheid verraadt vele onverschillige dagen van ontwapenende ongedwongenheid, zuiver welbehagen verlangen naar weerstand, overbelicht Ogen van zonlicht dagen, half toe, de minnende schemering om een aandeel te houden in vergeten verdriet in leven te houden wat het licht niet ziet…

Rustig willen zijn onverschillig voor lof of blaam, voor succes of mislukking. Rustig maar niet onbewogen, geraakt door de ander, bewoond door liefde, uitgedaagd tot vertrouwen.…

we verloren je niet alleen maar ook alle dromen over jou we pasten niet meer in onszelf we dwarrelden uit elkaar het glimlachen vouwde zich niet langer open met roerloos hart zagen we de onverschillige altijd bewegende zee…

De grootste zonde die we kunnen begaan in deze tijd als het gaat over onze medeschepselen is niet door ze te haten maar door onverschillig voor hen te zijn ze als pionnen op het schaakbord van het politieke spel te verplaatsen en in wollig taalgebruik hun pijn weg te praten dat is de essentie van onmenselijkheid.…

Want we deden nog de moeite elkaar te overtuigen; slechts zwijgzame onverschilligheid had ons kunnen doden niet de grote oorlog…

M'n krachteloze vingers klauwen, glijden af op onverschilligheid. Het duizelende tollen van gedachten, maakt, dat ik geschreven woorden braak...…

fluisterend tegen hun schaduwen in de nacht wiegen zij het zilveren doodskleed over de knekelgaarden van hun zijn en ploegen de thuisloze fundamenten van hun geweten onder de secretieën die ze uitscheiden wanneer ze de verzwakten door hun ziekten decimeren die ongelovig starend de wegmolmende waarden aanschouwen op de altaren der onverschilligheid…

onder mijn paraplu keek ik naar de fietsers en achter hun lijden naar de grachten vol regen zo onverschillig mooi zandschip dat voorbij voer in een niet aflatende storm onophoudelijke schuldgevoelens dat ik maar wat liep hier met niet meer dan een hernia plus wat regen en wind en mijn liefste die belde…

Zo wordt zijn baan naar kinderen berekend: Zachte oasen tussen zand en klippen Der menselijke onverschilligheid.…

Over de mulle wegen zweeft Een waas van onverschilligheid... Vrouw, die zich zonder liefde geeft En heengaat zonder spijt. Daar zoeft wat zonne-lichternis Door 't miezerige mist-gordijn... Een ziel, die niet zo triestig is, Maar toch niet blij kan zijn.…

vroomheid, vrede Ontsluiting van het Nieuwe Testament Zoet is de oorlog voor wie hem niet kent Hij zong van einder, zotheid, goede zede Passio Docendi en Civilité Antibarbari en alzijdigheid De vrije wil; Erasmiaans jargon Zo werd de Humanistische Idee Over de Lage Landen uitgespreid Verbreedde een vernauwde horizon Met in 't verschiet de onverschilligheid…

ik plukte kleine asters van je graf en wreef ze eindeloos tot aardebrokken voor plantentuinen volgend jaar, misschien wurgde ik met blote handen zelfs een tijger nam hem zijn bloed tot maan opnieuw het woud en ook de dalen vulde en uit elk lijk heimelijk de adem roofde ’k vermengde als met slagersvuist de ingrediënten in een zee van vuur…

Winterskoud getekend door sneeuw en regen, in een stormachtige wind en ijzige vorst, waar ieder wezen zijn eigen strijd in torst, vervallen matheid in ellende verkregen. Als dood , versteend, zonder leven of gevoel, iedere toenadering en warmte werend, elkaar door blikken en woorden bezerend, gaat ieder slechts op in eigen streven en doel…

Iedere dag weer aardappelen schillen ajuinen stoven citroentjes persen kleertjes aandoen de dans inspringen stoofpot allemaal kut en peer vruchten van alweer dezelfde scheppingsdrang woordjes persen op papier vruchteloos want ze hangen nooit gelijk die contra-gewichten werken als een aarding zoals een stemvork je plat op de buik krijgt geen…

Gesneeuwd heeft het in deze vlakste aller vlakten Een wolf voelt zich geroepen tot bewegen en zet zich dan ook werkelijk in beweging Een goede wolf draaft links de dageraad tegemoet Kwade wolven ook. --------------------------- uit: 'Boze Wolven', 2002.…

Dan maar een niemendal, vlak en simpel voorspeld. Zonder kuil of val, niet boven het maaiveld. Geen lange zinnen, dat leidt maar af. Niet denken, beginnen. En rijmen voor straf. Van een dichtershand, luchtig en licht. Het vlakke land biedt toch geen vergezicht.…

Vraag mij af waarheen mijn wegen leiden in een wereld door woorden gebouwd in luchtledig gehoor van universum zijn het stenen of meteorieten die woorden verstommen tot klankloze echo’s als waardeloze golven de kosmos vullen zijn het misschien gevoelens die vasthoudend in waarde van liefde de dampkring ver overschrijden.…

'Zeg het eens, Madame,' zei de controleur en noteerde haar naam, het nummer van haar paspoort en de aard van haar smokkelwaar. 'Gij ziet er nog goed uit,' ei de controleur. 'Ach voor mijn jaren,' zei zij. 'Wat hebt gij er voor over,' vroeg de controleur. 'Waarvoor waarover?' 'Om zonder boete naar huis te mogen.' 'Ach naar huis…

de meute sprak: Blijf jij maar buiten, alle stoelen zijn bezet de andere besproken. Vol is vol voor jou geen plek, hier valt niets uit te buiten. Loop je maar dood, ik help je niet al heb ik alle troeven. Ook hier is immers armoe troef bij buren, die ik ook niet hoef omdat ze komen zeuren. Die hebben eveneens geen huis, dus…

opnieuw vliegt de engel vleugels zwaar beladen met het slijk van aarde klapwiekt hij traag door angsten en pijn dan daalt hij neer vlak voor mijn voeten blijft hij verbijsterd staan en wist de sluier van mijn aangezicht in dat gezegende ene moment ontmoet ik in zijn ogen mijn diepste eenzaamheid en ik schreeuw!…

Een nieuw soort democratie is geboren De democratie der blinden In een wereld waar eenoog koning is Het andere oog knijpen we dicht Als onrecht geschiedt Of in Brussel een bom ontploft De schaamte ver voorbij De graaicultuur Men weigert het boetekleed aan te trekken Terwijl de bedelaar buiten sterft van armoede Over alle partijgrenzen…