Alle inzendingen over oorlog en natuurverl

moederziel alleen gedragen door de wind wachtend op een steen zit een eenzaam kind dagen niets gegeten van honger bijna dood trachtend te vergeten de smaak van brood vluchtend voor 't geweld van soldaten met geweren zit hier nu deze held langzaam weg te teren Door God en mens verlaten niemand die hem mist zijn hulpgeroep mag niet…

Dood zijn wij en tóch zijn wij in leven zij aan zij staan wij naast elkander in ons nauwe graf Struiken, modder, ijs en steen, vertellen niet, kunnen doden echt niet leren spreken zoals men ziet het gelaat gaat snel verbleken het wordt koud Slechts even was het streven de hel te overleven al wat ons na al die tijd nog steeds in leven…

Ja hij leeft, hij ademt maar verder is er niets dan gekerm in duisternis Twee of alle vijf, aan jou de keus vier paar ogen, naar hem, de jongste twee of allemaal, de keus aan jou En hij wees, hij moest, hij wees hij wees naar twee, naar twee uit vijf hun blik op hem, na hem de grond De kogels vlogen, door hem de dood zijn eigen bloed…

nu gaan ze weer trekken de scheuren op zijn taaie lijf maar alles beter duizendmaal beter dan die geur van verbrand vlees van verse botten waarop vlammen lekken die hem zomer's soms doet gruwen ook al vloeit er dan drank knallen er slechts kurken een geur die hij nimmer heeft geroken zo hoort hij keer op keer waren het maar gekken…

Agressie ingedamd in vier en zestig velden vier torens weldoortimmerd, bruut twee houten helden zorgzaam ingepaald door 't voetvolk der pionnen (dat de rekening betaalt).…

koud als een scherpe wind van winters wit Mijn hart slaat over bij 't zien van haar blik Haar lippen zal ik voelen als pegels die snijden door m'n toch al zo koude bloed ze zal mij vinden waar ik me ook verstop De ijskoningin is overal waar de schaduw kruipt en de nacht vallen gaat Zij is waar de stilte ruzie veroorzaakt en de oorlog…

rode plassen wachtend in de regen tot je naam werd weg gewist Kaal leeg eenzaam sloffend op weg naar je nieuw bestaan Dode blikken lege ogen vermoeid de hoop opgegeven Afgebeuld werden ze doorgestuurd naar een ander kamp waar ze uiteindelijk in rook zouden vergaan…

Vechten voor de vrede In een oorlogstijd De welvaart achter je latend Op doorreis naar de bitterheid Schieten met je ogen open Maar met een hart dat huilt Een angstaanjagende hardheid Onwetend wat achter dat masker schuilt Een film komt tot leven Maar een droom valt in duigen Lopend over mensenlijken Die niet meer kunnen getuigen…

verre zicht is begraven in het verleden als loze hoop er slechts is om te beleven zie ik niet meer dat wat komt voel ik niet verder dan de scherven van oud zeer ik adem alleen om door te leven het kan niet anders mijn blik raakt verstrikt in een machteloos web door anderen eerder voor mij geweven ben ik wel bevrijd als de oorlog…

het woord bezig van deze wereld te verdwijnen schijnbaar dood in winterslaap hapt in duisternis naar adem verbinding verbroken het woord valt in stukken uiteen in scherven gebroken op onverlichte plek in hoofden betekenis verloren het woord opgesloten bijna vergeten vrede! rammelt aan de poorten…

Zie de soldaten graven met slechts hun handen in de stapels die eens gezamenlijk een stad was Met straten waar doden verbrand en verkoold lagen en de doffe zwakke stemmen van hen die levend waren begraven Wie deze gigantische storm overleefde leste slechts de eerste dorst met zwarte radioactieve regen…

Als vaders sterven En haat als zaad In voren raakt, Dan branden landen Als moeders zorgen En haat als kind Ligt in een wieg Dan branden landen Als broeders vuisten En draait de wind Dan branden landen Als zusters hun Aangezicht kluisteren Dan branden landen. God geve anders.…

Aan de rand van het dorp leunt op zijn speer een rijzige man in een kleurrijk gewaad, het grijze hoofd geheven. Zijn ogen, bleke slakkehuizen bedekt met slijm, vermoeden de rode spiegel van de horizon. Achter hem huilt de wind droge tranen en in lemen hutten kermen ongeboren kleinkinderen.…

Zovelen zijn gegaan en keerden nimmer, het slagveld is bezaaid met hartenbloed; wat maken wij ons druk om kleine dingen en zoveel wat er toch wel niet toe doet. Maar wat ten diepste ons echt wil bewegen, het mens-zijn in zijn rijkste zin en doel, dat komen wij op 't slagveld zelden tegen, dat is het minnen, eerbied en gevoel. Het kleinste…

Noem het nevels van de hel waarin ik wandel wat anders kan doordrongen zijn met kreten van verschrikking en geuren van de dood ik ben ermee omgeven sinds de nacht granaten over mijn geliefden braakte en ik bleef schreeuwen tegen laaiend rood het lichaam dat ik sleep van stap naar stap schijnt wel te zijn maar voelt niet meer dan last van…

jij in je jas van drakenschubben en beenkappen van wolvenbont je fakkelrook laat m’n ogen tranen. en je voetstap teistert deze grond. waar ga je nu je sporen plaatsen? gemarkeerd door angst door bloed en pijn waar zal de jammerklacht van vrouwen je huiveringwekkend welkom zijn? als paarden vonken uit hun ijzers slaan en sterren van hun…

Bent u ooit in Mauthausen geweest? In de bus daarheen, geen trein, wordt nu gefeest. Ik heb begrip voor de huidige distantie, maar mijn vader, mijn vader had nooit meer vakantie. De reis terug was een stille tocht en mijn verdriet was op ...…

zij woonde op verstoorde grond tussen klaproos en papaver hier was ooit de aarde zwaar verwond door gevechten en kanongedaver en in de nachten ging ze zoekend rond naar wie nog steeds op wacht stond of met open ogen in een loopgraaf lag te staren zij nam ze allen bij de hand en heeft hen naar de overkant gevaren…

naarmate de vrede dichterbij kroop nam de vrees toe gedreven zoveel mogelijk uit te moorden gehuld in lompen totdat benen het begaven het waarom onbekend marcheerden zij gedwee door angst gevangen wonnen woorden niet van kogels onverbiddelijk werden zij afgeknald zonder reden liep de rest onophoudelijk uren achtereen…

Ze laten zich maar wat graag sturen in opdracht van een overheid wie of wat dat ook mag wezen dat schorem is van alle tijd met een petje of baretje op hun zieke hersenpan martelen zwakken voor hun pretje voelen zich dan ook nog man.…

bom, kogel granaat met kennis gemaakt buitenkant glanzend staal binnen satansgeest speelbal van de groten aan de ronde tafel werd besloten in welk land er wordt gespeeld scherven wat overblijft…

gelooft u altijd nog in wereldvrede u bungelt aan een ragfijn ideaal de mens is dood-gewoon een kannibaal zijn bloeddorst moet en zal naar buiten treden het zwaard zit vredevrezend in de schede de laagste krijger waant zich generaal en speelt de ober met het galgenmaal hij wordt door god en vaderland aanbeden de haat beweegt het ware wapentuig…

De ver-van-thuis-zorg kost ons kapitalen omdat een vredestaak te wachten ligt en wij uit onze pure christenplicht naar buiten toe beslist niet mogen falen. Ook blijkt dat hulp vanuit de eerste lijn in eigen land, ons echt een zorg zal zijn.…

En de tijd, die kabbelt rustig en kalm door, Al vraagt menigeen zich soms af: Waarvoor? De tijden zijn anders dan toen in mijn jeugd, Men zegt vandaag de dag dat er niets deugd. Maar soms, soms breekt de lucht nog open, Worden we wakker geschud en we hopen, En hopen we dat het ooit weer beter wordt. Want de tijd gaat snel, en is het leven kort…

Strak in het legerpak Paraderend in het rond Achter de grote jongens aan Getekend voor het leven Heel trots zijn ze En dat wordt ze ook verteld Terwijl de bommen vallen Terwijl er weer een kinderleven mist In het toch wel kille afrika…

Blinde woede in het donker. De angst om los te laten. Om niet te verliezen. Gevangene in de tijd. Slaaf van de illusie. Veroordeeld tot ontbinding. Wachter van de ruïne poort. In de schaduw van de zon. Gezakt door onvoorzichtigheid. Gevlogen in de lucht. Met gekrijs gevallen. Beschoten en vernederd. Verjaagd en verkracht. Wachtend op een…

Verloren soldaat Dwalend in het niemandsland Door aarde omarmd…

En dit is haar land geblakerd door het vuur En dit is haar hoofd onder as en twijfel De laatste nachtvlinder vloog door het raam Dit was het huis met treetjes zonder deur Stilte ritselde over het papier vrede schreef haar droeve hand Het gedroomde land waar niemand van liefde omkomen zou Vrede schreef haar droeve hand…

in kaalgeslagen stompen bos met nacht en onmacht in donkere darmen gorgelend grommend en fluitend duister drab van eigen brein komt los schuifelt over de vuile verbodsgrond knarsend het legergroen roestig kolos primitiever dan toen we onwetend waren het stamhoofd bevroegen op zijn wens en bovenop de zere blaren zaten naast de karkassen…

hoe een kind zijn dromen met tranen in duigen zag vallen zo'n moedeloosheid had ik nog niet gezien hartverscheurend geschreeuw gehuil bovendien ik keek hem in zijn ogen bracht een glimlach op zijn betraande gezicht keek met hem naar de zon en zag een glinstering van herkenning _____________________________ Inspiratie gekregen…