Alle inzendingen over opgaan in de natuur

Stop mij niet in de grond doe me dat niet aan laat mij bij voorkeur in rook opgaan Geef mij de kans om de wereld dan toch nog luchtig rond te zweven bespaar mijn lichaam het akelig ontbinden daar is niets aan wat beschouwd kan worden als verheven Ik laat me daar naar toe waaien waar ik in leven nooit ben geweest laat de wormen maar een…

er is zoveel gebeurd de laatste dagen dat mijn hoofd een braakliggend land lijkt te zijn waarop niets kan groeien dood als de dood die mij voor ogen is gekomen een kaars gedoofd in de koude aarde waarboven de stille blauwe hemel een witte wolk wachtend hangt…

En toen de stilte riep herkende ik haar stem zij fluisterend, ik luisterend naar een melodie zo zacht en fijn het zou zomaar hemels kunnen zijn het klonk als een aria uit La traviata wind verwaaide elke gedachte uit het roerige brein, daar werd het stil hoorde enkel fluisterzachte muziek en nauwelijks horen kon want zelfs diepste stilte…

De zon kwam uit het duister opdagen Haar prille stralen voelden soeverijn En luisterrijk klonk het ochtendrefrein Van vogels die het licht weer zagen Altijd zo dartel als hen wilde ik zijn En net zo gul als bloesemende bloemen Mij op niets dan mijn…

de regen en de wind konden haar niet deren ze rende naar haar kind door 't gejank en luidop schreeuwen het moederhart op hol geslagen de leeuwin op volle toeren nu een groep hyena's aan 't belagen haar kleine welp, het was zo cru ze was te laat, het was gebeurd de dierenhemel berust haar kind haar tranen wrang, natuur die treurt de…

ergens op een plaats tussen bomen en wat struiken spant een brug de oevers droog en laat de zon iets moois ontluiken spiegelingen op het water tonen de dingen in realiteit geen foutje te bespeuren tot wind speelt met die werkelijkheid de lijnen deinen verder open, verdwijnen in onzichtbaarheid... rimpelend, verlaat het beeld zijn vorm…

programma naar de knoppen gaan Amsterdam vonden ze te ver Terwijl Wallage (met die ballon) ten Hemel gaat Hij had wat Helium in moeten nemen Kreeg hij een idee, wat die duiven te wachten staat Wat een fantastische mensen Ons korte temijn visie stadsbestuur Kun je je een betere wensen Ze gaan voor ons misschien wel door het vuur En straks natuurlijk…

Als er een eind is gekomen aan al je dromen dan moet je je ogen openen en kijken wat de mensen de wereld aandoen en dan vraag jij je misschien ook af: "Waar ben ik (in Godsnaam) dat men dat mag?"…

Zie toch onder ogen geef op wat niet kan de droom is vervlogen wist je al zolang Toch de herinnering aan haar lach parfum, kussen, ogen die je hartslag het bloed gaf om te pompen deed je geloven er is er maar een waarin ik kinderen wil en zolang dat onbereikbaar is ga ik van bil tot bil!…

natuur moest deze week wat dichterbij edoch, wat is natuur in deze tijd? veel mensen zijn die binding domweg kwijt staan ook niet bij het dichten in de rij maar paddestoelen spel ik zonder n en alle woorden schrijf ik met een pen…

uiteindelijk tegen ons zal keren de tante van onze majesteit Willem Alexander voelt natuurlijk de werkelijkheid als geen ander ik adviseer haar te fuseren met Marianne Thieme in een nieuwe partij voor mensen, natuur en dieren!!…

Zwerf met mij mee langs glooiende heuvels en door lieflijke dalen, geniet van prachtige vergezichten. Zie kronkelende beekjes sloom het landschap aaien, laat jouw hart door dit schouwspel verlichten. Proef met volle teugen, van de zachte G en vriendelijkheid. Een stukje vlaai is zonder leugen, ’n echte niet te missen heerlijkheid. Wandel…

17 gram botjes en veertjes, mooiste kleuren, dit roestige kaneelbruin, zwart gestippeld, een kleine winterkoning kleurt de struiken, ik voel dit tere en slordige hoopje veren oprecht leven, bruin en zwart gespikkeld, kwetsbaar hoopje licht en lucht, donker asfalt, dit vogeltje: teer, een zacht kloppend hartje, grootste woorden helpen nu niet…

Als de zon schijnt over mijn mooie hei Komen gedachten in mij en verdwaal ik in stilte en rust Geniet van het een zijn met de natuur Vergeet ik elk uur en hoop dat ik niet verdwaal of de weg kwijt raak Maar kom altijd op het juiste pad…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

wat donkere wolken drijven samen de hemel wordt plots hel verlicht gekraak, gedruis … een bliksemschicht een foto waard, die luchtopname. in mum van tijd, wat tellen later als hemelsluizen opengaan verlangen akkers drooggestaan... naar bakken vol met regenwater. de regen daalt nu heftig neder het levensvocht voor vele dingen laat dier…

Ik heb zoveel asfalt gezien Zoveel wegen Zoveel snelheid Zoveel ondoordringbare stenen Ik heb met zachte handen in de verbeelding het landschap uitgedacht Alles was vloeibaar Meerduidig Alleen maar stroming van een rivier naar zee Kijk hoe de kleuren zich vermengen met lucht en water Hoe de horizon verdwijnt Niets is hetzelfde…

Novembermaand al stervend in bijzonder avondlicht ontlokt een herfstig diepe toon nu 't winterse zich neervlijt in duister en in kou. Onstuimige geesten jagen mijn gedachten vluchtig door 't heelal als rijkelijk gekleurde bladeren. Nieuw leven ontstaat weerspiegeling in evenwicht.…

Verlaten onschuld achter muren mist die ondoorgrondelijk mijn zicht blinderen, laten zoutloze sluiers in leegte opgaan en onthullen mijn dorst naar wat mij ooit zo na was…

het was één lange nacht van opgaan in elkaar die ons zuiver licht bracht het vloeibaar worden een helder weldadig stralen bereikte alle cellen in het lichaam trok vuur uit alle botten weg naar waar het nodig was om te zweven naar de top je warme gloed reist mee in mijn oneindigheid geeft nog elke handeling zin…

Paarden ver weg, met dit vergezicht heb ik et moeten doen. Ik heb niet geweten dat ik onder hen graasde en was. Nu ik weer paard ben, af en toe, zoals nu, is mijn lijf zwaar en gelukkig geworden van al dat gras. Het is vreemd om te zijn wie je bent, een paard ver weg in de wei. Zij heeft me gevraagd hoe het onder de mensen was. Geen mens…

Soms in die tijd tussen ontwaken en weer opstaan niet te moeten niet te willen nog wat tijd dagdromen die komen alle kanten opgaan alles lijkt nog mogelijk ja, zelfs het niets…

Ik zit in Zweden in een zomerhuisje Omgeven door de bossen. Prachtig weer En binnen honderd meter van een meer De vogels zingen. Hoor daar piept een muisje U snapt ik had veel input aan mijn kop Dit snelsonnet kwam daar nog bovenop…

Ik word klein Onder deze machtige Koepel met de mooiste Luchten van Nederland Hier voel ik me Nietig, klein en groots Dit is meer dan spreken - Hier zou ik kunnen sterven De zee inrollen en opgaan In deze onbegrijpelijke wereld…

heden ten dage waar licht knokt tegen donkerte en blaren dwarrelen naar vaste bodem lijkt het dat ook ik ga schuilen om mijn ziel weer te ontwaren niet dat ik in de vroege mist geheel zal opgaan ook in mij is een terugtrekkende beweging een tocht naar binnen waar in afscherming de dood rijpt naar winterse termen en mijn…

zullen zwermen Een herhalende tred van groeiend sterven ogenschijnlijk een pas op de plaats rust tenware het flamboyante voor een wijle in slaap moet worden gesust Deze kracht zo natuurlijk en gewoon is sterker dan mijn speelse geest toch vertel ik mijzelf morgen, met weemoed weliswaar, hoe de zomer is geweest…

Wanneer wij zullen naakt zijn als de zee, Het blad, de boom, de ster, de maan, het licht, En als de nacht zo diep en ruim en echt En als de atmosfeer oneindig; Wanneer wij hebben weggestuurd, wat ons Weerhoudt te zijn zo open als de ruimte, Wanneer wij, woorden-vollen, zullen zijn Zoals het woordeloze naakt en echt, Dan zullen wij de…

De donkere verroeste blaren maken Aarde in november weder vruchtbaar. Alom gespreid liggen de plassen bloed, De ritselende bloedstroom ruist, Wanneer de wind de gele bodem veegt. De bomen worden zienlijk kaal, alleen De kruinen van de sparren staan nog vol Van waaiers; fijn gestoken vorkjes aan Een tak, pluimieren zij omlaag, of kruiven…

De wilde herfst komt langs de velden vegen, De nachten worden jagende, de maan Heeft haar blauw zilvren wapenrusting aan En giet een stalen schijnsel langs de wegen. De mensen worden kleiner; ingekeerd Tot zich, huivren de smal geworden bomen ; Hun dunne hoofden, naar het licht gekeerd, Voelen lichaamssappen worden lome. Er is een…

Vlokken, vlokken, vlokken, gesteven schuim, met scheuten en schokken door 't ruim! Ze zakken bij pakken, en, als er wind in zit, waaien ze, waaien ze, draaien ze, draaien ze, - de lucht is donker van wit. Eenbarelijk buien! De grond wordt zat; en dikker kleven de kuien wat. Ze leven, die losse wittigheên! Ze wervelweven, ondereen,…