Alle inzendingen over parachutistjes paardenbloemen wei

nachtmerrie dág merrie een blond veulen 'merry' in de wei 'marry-me'…

Koeien in de wei grazen het sappige gras tot houdbare melk Haiku…

Ik vermoed een koe in de wei 's avonds laat, daar -- die zwarte vlekken.…

het gebroken hart lag in duizend stukken op de drempel waar het zo even nog overliep van haar had hij signalen als paardenbloemen in de wind geblazen verblind door zonnestralen die zijn blik hadden vertroebeld maandenlang had het geluk geregend waar hij door werd overspoeld nu lag het daar in splinters en drong de bittere…

Eendrachtig loop ik naar de wei De schimmel op de paal kruipt Een dikke regendruppel Rolt met daverend geweld Leeg schijnt de wei Voor het geoefend oog Draaft er iets tussen de sprieten Spoed een oorworm zich huiswaarts Dan te laat Een oorverdovende repliek Een insectueus drama Domestiek nalatenschap Waar eens enkel schimmel was…

ha bloemetje in de wei jij maakt mij vrolijk jij maakt me blij jouw snoetje kijkt olijk jouw handje dat aait jouw mondje dat brabbelt een vingertje dat graait een tongetje dat sabbelt een meisje als jij doet de wereld verbleken kom je naar mij? ik raak niet uitgekeken.…

je droeg kniehoge puntlaarzen van leer de veters gekruist van haakje naar haakje je wankelt op rubberzolen door slijk een scheur in zwart nylon dat rond jouw knieën rekt katoen fladdert om dijen een pittig model met een ruitmotief in vlakken en plooien verknipt met een zigzaglijn van knopen het witte shirt was met vet besmeurd ik heb…

Mond vol warme zoete kersen Hoofd vol flarden zomerverzen Lig ik in een wei vol klavers, muizenoren en papavers Wiebel met mijn blote tenen Schiet de pitten rond als stenen Richting wolk in vorm van hart In mijn buik een zweepje smart…

je ligt daar, zij aan zij her en der kauw je na wat je voorgeschoteld werd het rommelt in je onderbuik oprispingen zijn je deel je komt niet uit je woorden er gaat niets aan jou verloren in het voorjaar word je geschoren heb je niets meer te zeggen want je denkt dat je bent bevrijd van gedragen lasten schaapje in de wei wat ben je…

ik dans en raak de schel die de hemel voor me opent tast naar ijle twijgen om ze voor het breken te behoeden en nergens zie ik god een engel of de messias maar wel het leven op deze aardse wei het bidden kan ik nu wel laten…

Gras van maag naar speen In karton zuivel gewit Ons dank weidekoe…

Ik staar over de wei met pijn in mijn hoofd, vol van stress en drukte, voel mij van mijn eigen weide beroofd. Verlang zo naar de rust van dit vredig zijn, maar zit gevangen in de mallemolen, de aanblik van koe en gras doet zelfs pijn.…

ik heb je bloem gekust de kleur gezien jouw geur genoten jij bent mijn eenling in de wei zag je zeldzaam vrij met jou ontdekte ik het leven jij geeft me wat ik bijna was vergeten het kind in mij is weer ontwaakt speelt graag met jou en blaakt van levenslust ik heb je echt gekust daar in die groene wei bloeit ook een bloem…

Weer de nacht, weer de ochtend van een nieuwe dag voor dansers en de andere mensen te voorschijn kruipend uit het ogenschijnlijk eendere verrassingsei, tijd is water in een rivier die zich verdrinkt in de wereldzee en ik stroom mee, ik kan me laten drijven…

nooit meer dwarsliggen ’t gewicht der treinen voorbij verticaal rond wei…

Als dit leven over is zal mijn helikopterblik kijken over groene velden waar ik als kind speel de koeien met mij hardlopen eten uit mijn hand stelen met kindernagels ingesneden paardenbloemen krullen in hun magen en neem een bosje mee om moeder te verrassen de krullen vindt ze prachtig als ik onder haar kopje thee vaders toverkunst vertoon…

Verdwaald zijn en ergens in het vierde kwadrant een ster zien verschijnen missend stukje van een puzzel Zonder het kleinste deel wordt het beeld nooit een geheel Het is als hard blazen tegen een uitgebloeide paardenbloem In planeten en sterren verdwijnen weerkaatsing van het licht voelen in de ogen van de ander, in een pupil jezelf zien…

samen topten wij vele netels en handenvol van zevenblad we kookten alles tot een soep op smaak gebracht met kruiden daslook plukten wij en madelief bessenblad en paardenbloem molsla voegden wij daarbij versierden alles met viooltjes merelzang weerklonk bij ons maal wij proefden groene Lente…

het fris gewassen gras glimlacht hij is tevreden met zijn kapster niet te kort, niet te lang zo maaide zij met lentezang het karmijnen kraagje van een aster het mos maiorum riep echter uit: ik ben een ongeschreven wet daarom heeft de coiffeuse wat paardenbloemen op zijn hoofd gezet zij boog zich naar beneden en zei: je hebt niets meer te…

Ik zou de paardenbloemen missen kriskras in de berm, maar gelukkig zijn ze ferm, lieveling onder de kruiden, voor gal en tal van kwalen, Sportieveling, want hij komt zonder poten of betalen, steeds ongevraagd maar terug. Wat ik fotograferende niet wist, was dat de spiegeling mist in de sloot door mist.…

ongezegd liggen koeien in de wei herkauwen is wet mijn maag speelt weer eens op belangrijk ?…

Geluk is niet een miljoen winnen in de loterij geluk is dat ene kleine vlindertje dat fladdert in de wei…

Een koe die uit was op vertier, ontmoette in de wei een stier. Vroom sprak zij na de liefdesviering: "Dit was geen toeval, maar bestiering."…

IJl ligt de wilgenschaduw op de wei; Het slootje-in plonst, lichtgroene boog, een kikker; Over het riet beweegt zich blauw geflikker, Wanneer de wind zijn wimpels schuift op zij.…

Op het geitenweitje Staat het kleine geitje Bij de grote geit. Geiteke, wat moet je Met je fijne snoetje, Dat zo klaaglijk schreit? Met je bleke bekje? Geiteke wat rek je, Trek je aan het touw? Snuffelende aan mijn mouwen... Met je lief vertrouwen In zo'n vreemde vrouw! In mijn handen stop je Nu je jonge kopje: Zeg, wat moet ik doen…

Hebben ze je weien voor altijd versperd? Herteken! Herteken! Docht je maar hongrig om groenigste loten, tot je in de breeklijke poten geschoten vangeling werd? Is je nu 't meien voor altijd versmert? Herteken! Herteken! Blijven de groene revieren versloten? -- Donker-oog staart, óverwijd van grote jammer gesperd.…

Ik zag hem staan in ene wei, een jong prachtig-gaaf dier, daar was geen vrees in hem, die rustig naar mij keek, die nader kwam, blij om de schoonheid van dat edel dier.…

als een wit paard dat rollend op zijn rug vervuld van zonnepret in een pas uitgekomen wei de eerste madeliefjes plet…

het was tijdens het Gouden Uur aan wolkenrand en verte brandend met geest en ziel van vuur en de tijd stond erbij net zo achteloos als dat toevallig paard in de wei hier werd nog een laatste woord gezegd ligt waarheid aan de zijkant van het midden is het hoofd te rusten gelegd hoeveel stemmen zijn er te gaan om stilte te breken voor…

Als een veulen draaf ik door de wei, Zowel los van geest als van zonden, plots zak ik weg in een grond van klei, Het leven was wat me vasthield, De klei was mijn zonden vergeten, De greep was sterk en zwaar, De zonden die mij trokken hadden zich vastgebeten, Zo ging het leven aan mij voorbij, Nu ben ik alleen op het allergrootste land,…