Alle inzendingen over poëzie

Ze wasemt poëzie nieuwe huid op een zwerftocht, woorden op de ruit. Prent van heilig dier verlies van oneindige liefde, maar ze mauwt niet. Cyperse kater haar bank bleef overeind, schijn aangelengd met water. Mijn porseleinkast sculpturen breken er doorheen, in kristal en marmer.…

Onweerlegbaar toont de essentie zijn ware aard in horizontale lijnen met trompetgeschal waarop men zich blind op staart, verlegd het de wegen van de taal en baart de strofen bloot in de poëzie als dolfijnen. die nimmer zwegen.…

gedreven tot, zijn mijn naasten de hilariteit voorbij gestreven en haken tekens op het schors dat ons allen heeft verwond, niets kan mij ontvlieden want wat mij bindt is de zoete adem van mijn eigen klucht nu en straks, de leefregels terzijde gelegd raak ik noch steen en beitel, herzie ik de tekst van wat ik schrijven wil, geen poëzie…

Zijn tweede zoon, als schrijver ook begaafd al bleef dat heel beperkt tot poëzie-albums en ander speels vermaak, heeft toch maar mooi zijn liefde in een vers verwerkt. Hij had gedicht: ik was zijn klein prinsesje fijn en dat ik dat voor altijd maar mocht blijven.…

Als de poezie ontpopt en mijn versje verder vlindert vol verlangen in niemandslucht ontwaakt in mij de realiteit. En de reis naar terug. Ik wil weer de witte vlinder zijn en mijn vleugels uitkleden en mij laten smelten in de mond van mijn geliefde. Ik luister naar het uitwuiven van de meeuwen boven het Zwin.…

Huwelijken worden bij ons al eeuwenlang gekoppeld aan flirten, poëzie, rozen, geheime afspraakjes in een klein café, of achter het hoekje waar juist dat ene boompje staat! Geef mij maar het laatste.…

Bij de poëzie van het leven. In onze eigen, vertraagde tijd. Tijd die er immer is geweest, en ons altijd bij zal blijven.…

. ---------------------------------- uit: Konkrete poëzie (1962)…

moeder is een man opgevoed door een huis wasmachines en kookpotten pruttelend van dweil en dadendrang ze duwt me scheef in een hoekje ik moet meer vrouw opgevoed door poëzie en straffe iconen wel van de zwier maar dan met de nonchalance erin ‘k krijg weinig bijval ook van schoonmoeder ‘k heb daarom maar een paravan gezet in het washok…

. __________________________________ DWANGRIJM Ook poëzie is peinzen, prakkizeren Met vallen en met opstaan uitproberen Om schrappend op je schreden terug te keren En schud dan puzzelend iets uit je veren Wil men idee en woorden appreciëren Verkoop dan niet de huid, schiet eerst die beren...…

Wegvlind'rend uit mijn Brahman's wereldvuur, Zweeft in Zijn licht door mijn eigen natuur Mijn ziel, die Hem weerkaatst in poëzie. En loert verstand afgunstig, dor en grijs, Dan praat ik deeglijk, gewichtig en wijs, Stil-blij verscholen in mijn mimicry.…

scoren hoog en schitteren in het virtuele vlak als een regenboog in kleurrijk prachtige zinnen waar geen einde aan lijkt te komen en waar je zo heerlijk bij weg kunt dromen stromen ze iedere dag weer bij de redactie binnen dus lieve inzenders ik heb een wens houd nooit op met schrijven gedichten.nl moet altijd blijven want liefde voor de poëzie…

sigaretten en stilstaande dagen angsten uit dagdromen ontstaan doorlopend als d-day mannen stromend over stranden kropen belaagd en open door normen en waarden gesloopte gesloten ogen bedrogen beklaag opgenomen in pagina bladen geslopen starende waarheden verenigde sprekers tegen passanten in de regen stilzwijgend passerende niet tegensprekende poëzie…

Dat het velletje wordt gevuld met verschillende lagen rijm en ritme, regel van verlangen, zin in liefde en toch is het de kunst om er iedere keer weer een andere betekenis aan te geven, hoe lyrisch uit het hart of uit het hoofd een nieuw stukje poëzie is geboren van waar haar schoonheid doet verstillen.…

De woorden, ze stromen, ze helen de wond, In de poëzie van ’t leven, vind ik mijn grond.…

in poëzie moet zo nu en dan dat waanzinnig watertapijt tegen een golfbreker te pletter slaan, dat hoort zo. alleen zee staat symbool voor de oneindigheid die een mens begrenst. zolang hij dat niet vat, drijven de wonderlijke woorden van hem weg.…

raak mijn vel bevredig iedere hersencel voel mijn rug en vouw mijn randen bespeel de titel met beide handen even wordt oneffen betast wanneer een teken mij verrast geef jouw vingertoppen zicht raak mij aan en schenk mij licht lees mij uit, lees mijn hoofd stuk schenk mijn geest totaal geluk les mijn dorst, dicht mijn zinnen leer mij de poezie…

Het is geen poëzie wat ik schrijf maar dingen uit mijn leven gedachten wil ik met jullie delen een stukje daarvan prijs gaan geven. Niet mijn hele ziel en zaligheid leg ik hier voor jullie neer de diepste geheimen zijn voor mezelf die littekens doen te zeer.…

vallend stof een kiertje fluwelen avondrood dat teder soms jouw rug nog trof Ik blaas de tijden van het lijfje spreid onkuis jouw helften open hoor je fluist’ren ‘Kom, waar blijf je mijn leesbaarheid raakt nooit verlopen’ Ik zuig de zinnen zacht naar buiten met geur van weemoedig kolengruis in het volle zonlicht door de ruiten draag ik de poëzie…

O gij, mijn lief, die nu door 't lieven lijdt, Klaag niet in stilte alleen, - maak poëzie Van leed, - ach laat geween en melodie Tussen ons zijn een zoete somberheid. En ik, die u nu liefheb, begeleid Uw zang met wederzang, ter harmonie Van klare koren, kalme profetie Van vreugde en liefde en innige eindloosheid.…

Najaar, vuurtje in de nevel, slaapje van de luiheid, de wereld wordt weer één, zelfs de spreeuwen boven het station zijn onverdeeld, waaiers, grandioos vertoon van tucht, vereende turnsters die zich voegen naar de beeltenis van hun bejaarde leider: Weemoed, vijand van de poëzie, de ogen van de dichters zien alleen hun eigen wimpers, druppels…

slurpend van m'n dampende kop dichterlijke vrijheid struinde 'k richting uitkijkpost en rolde m'n blik naar die feeërieke monding Compleet ontdaan van elk tijdsbesef trilde 'n slepend timbre de oever op en schraapte de helling af zoekend naar 'n smekend oor Vermoeid en uitgegolfd tastte die Lorelei in de bouwdoos van 'n dichters poëzie…

soms als ik andere letteren zie chronologisch gerangschikt tot hedendaags gewaardeerde poëzie realiseer ik me mijn grens ijzeren wilskracht delft het onderspit verlamt zelfs het schrijfvermogen elke zin die dan nog mijn pen verlaat resulteert in een niet passend slap aftreksel van dichterlijke kunst verzen zonder ramend inzicht als…

ontelbare malen gezet om te schrijven (aan jou over jou, voor jou) maar alles blijft blanco terwijl mijn vingers zweven boven de toetsen zou de mooiste stukken kunnen componeren als de muziek mij alleen maar vinden wilde even zo vaak stelen zinnen mijn akkoorden verschijnen zwarte blokletters op wit papier zonder melodie – niet eens genoeg als poëzie…

Ik heb ooit in vlagen van koorts over moed per ellowie een spoedles of drie (honderd) vrij dichten genoten; poëzie bewonderd gekocht werd `n bundel hoe ik kloppen moet Ontroering is leuk echter zeer zelden goed wanneer er van leerboeken af wordt geweken ik heb daar al menigeen voor afgezeken na genoeg over wegen stelsel matig beboet Buiten…

Filosofie is soms kunst, kunst soms oogmerk voor hogere gedachten, met lyriek overladen woorden, tot een vorm, tot beeld schoonheid is geen eis, is bron voor de kritiek smaak maakt elke kunst en poëzie minder We moeten prijzen wat kwetsbaar wordt gedeeld niet neigen naar een vlotte vorm van repliek want voor begrip is dat de grootste hinder…

Dat ik nog eens van poëzie zou kotsen Zoals Mien Proost dat jaren voor mij deed Dat ik met Paul Verlaine tijd verdeed Plus dat die uitspraak zorgde voor een botsen In mij.…

eindig je beslist wat minder lenig in een eiken kist je allerlaatste letter is geschreven uitsluitend je sonnetten zijn gebleven en die zijn volgens zot en humorist als bakens in een stad vol gal en mist je naam dient aan een straat of laan te kleven dit brengt op Ockenburgh een schok teweeg men zal mijn liefste wens nu gaan vervullen mijn poëzie…

dichter in de lage landen wat dweilt gij met inkt op het edele pad naar werkelijk schone poezie zo weinigen hebben weet van uw talrijke woorden slechts enkelen vinden de weg naar het fenomeen De Slechte daar ligt nog voor een euro al uw uitgebraakt lief en leed dat u met passie hebt zitten knechten ach, u hebt nog geen bundel…

vandaag worden woorden uitgelicht soms aan elkaar geregen zwaar of licht van gewicht doch in de mond gelegen uitgesproken en meer dan alleen op pennenlikkers gericht heden is de dag van het dicht het verbloemd verbeelden of afdrukken van vergane weelde opdat hopelijk menig lezer zwicht en zich herkent in de ander poëzie is voor…