Alle inzendingen over poëzie humor

nu kan ik het natuurlijk ook op de vrouw af aan jou vragen en weet ik dat jij zal zeggen: om de humor die je niet meer bezit maar hier kun je toch ook om lachen?…

waarom worden op school geen grappen voorgelezen want larie en apekool moet worden onderwezen zo werden kinderen wijzer als humor echt een vak was en elke onderwijzer op tijd en stond een grapjas waarom niet elke dag een giechelstond inrichten het uurtje van de lach vol vrolijke gezichten we rekenen met woorden we delen door een hoek…

je ogen waren warm gekleurd ze straalden als je keek de modetrend was blauw en groen het donkerbruine maakte je wat bleek je lippen spits gekruld door humor en een volle lach ook hier viel jij weer uit de boot men zag ze liever vol en rood parmantig stap jij door het leven je lengte door jouw genen aangegeven het schoonheidsideaal…

Als ik weer in de herinnering schiet en ik voel het opkomen, het verdriet dan ga ik op reis, terug in de tijd want die herinneringen, die ben ik niet kwijt Je was in ons gezin het "gekke kind" en bewoog door ons leven als een wervelwind je absurde humor, je hilarische verhalen, je totaal onverwachte uithalen...…

De twinkeling van humor in zijn ogen, een virtuoos in levenswijze taal, een scherp verstand gehuld in mededogen, en steeds opnieuw een grandioos verhaal. Al is zijn aardse leven nu vervlogen, dat wat hij liet, dat blijft fenomenaal.…

lachten om de kerkklok en alles wat de klepel aan geluid had opgekropt er is geen tijd slagen zeggen nooit wat ze bedoelen een koster is er niet de torenhaan draait naamloos steeds zijn lied maar jij en ik kennen het bed dat liefde vrijt in passie zonder spijt als we de wereld hebben stilgezet in het intieme raken laat de humor…

Geperverteerde libido-gedachten In 't zogenaamde komisch snelsonnet Waar erotiek wordt op z'n kop gezet Is iets waar niemand echt op zit te wachten Wie van dat genre niet de humor ziet Geeft onze snelsonnetter van repliek... _______________________________ Ik word hier omgekeerd erotisch van...…

Zonder rijm zou dit geen poezie zijn. ------------------------------------- Uit 'Ogentroost'(1992) van Herman Leenders (Brugge, 1960)…

Mijn verwachting lag te hoog Is dit poëzie? Ga toch heen! Geen lekkernij voor het oog. Geen rijm over natuurlijk schoon, Over het doel van het leven. Maar met saaie toon, doodgewoon Zonder enig passie geschreven. Het boek is alles behalve amusant. Het krijgt met hetzelfde gemak.…

Poëzie is het oud abattoir dat het vlees van de onslachtbaren snijdt het Absolute in de vleesmolen draait de slachter die ontwijdt een oor afsnijdt er een paar onzegbaarheden in prevelt uit ranzigheid zijn mond in kiepert op de verspreking sjiekt waarna hij enige eeuwigheid schendt worst voorschotelt in kerstboomschelletjes een variatie op…

De dichter, in zijn afgeleefd karkas, spreekt van de vogel die hij liever was. Hermetisch is zijn lijf tot vlees vervloeid in wat achter zijn vel is aangegroeid. Dicht zich een vogel met alweer een wens: het klaaglijk tsjilpen: “Was ik maar een mens, de boom waarin ik zoveel nesten vlecht is door die zak als kachelhout geslecht”. Zo denkt…

Ze ontwaakt, een hoofd vol kunstwerk-verzen zelfgemaakt. Ze proeft nog steeds, de pracht van haar gerijm. Gedachten, woorden, beelden, als bubbels in d'r brein. Maar, steeds als ze ze wil grijpen spatten ze, luchtbel-verzen eigen, als tranen op 't papier. Om dan, doodgewoon te verdrogen tot zwijgen...…

Ze ontwaakt, een hoofd vol kunstwerk-verzen zelfgemaakt. Ze proeft nog steeds de pracht van haar gerijm. Gedachten, woorden, beelden, als bubbels in d'r brein. Maar, steeds als ze ze wil grijpen spatten ze, luchtbel-verzen eigen, als tranen op 't papier. Om dan, doodgewoon te verdrogen tot zwijgen...…

De woorden die alles over de liefde zouden gezegd moeten hebben,- ten dode letter zijn zij opgeschreven, breedsprakig aan hun eigen overkill. Een andere dichter heeft het eens rakelings gezwegen in een ademtocht klankkleur zonder betekenis, Want alles van liefde immers is woordloos. Hier leg ik dan maar de taal ter ruste, hopend op…

Als ie nog eens wat te zeggen voelt blaast ie de woorden in een plastic zak die hij voorzichtig onder een stolp ledigt. Onder de stolp van het H.-Hartbeeld op de schoorsteenmantel van zijn grootmoeders huis zweven de woorden in het luchtledige. Urenlang kijkt ie ernaar en het maakt hem intens gelukkig wanneer er toevallig zinnen voorbijzweven…

Wanneer warme woorden op hete zomerdagen ijzige gedachten verjagen verschijnen geïnspireerd of soms uit het niets letters en woorden Wanneer de kou optrekt en taal het hart verwarmt worden lege witte vellen weer gevuld met zinnen vol met hartstocht en verschijnt langzaam een liefdesgedicht…

Spelend met de klei van onze taal viel me op dat je de naam ‘Komrij’ met een simpele maar slimme omhaal kunt kneden tot het woord ‘Korijm’ En als ik dan wat verder tover - met zijn Hollandse voornaam erbij - hou ik enerzijds ‘Geri’ over maar heb ik anderzijds wel ‘Kortrijm’ Na wat gepuzzel en wat gemijmer leent deze veelzeggende naam zich…

glimlach verwarmt mijn hart met al haar kracht Toont het geluk van een eerste lentedag die ons voor altijd samenbracht Zichtbaar stralend in het groene gras blikken we elkaar liefdevol aan In het moment vereeuwigt als in was zie ik twee beelden samengesmolten staan Gevangen in de tijd Eenstemmige melodie Onze zielen bevrijd In pure poëzie…

Het hart klopt sneller als het gevoel binnen stroomt De zon schijnt feller als je zichtbaar droomt De woorden in de zinnen liggen in wolkenspinsels als geweven spinnen in gedroomde verzinsels Beelden zich in ogen die reageren met een schok in spetterende regenbogen op het schrijvers' blok…

De felle zon brandt diepe rimpels vervaagt jouw zoete blik getergd en somber een uitgedroogde bron verdampt in laatste snik Al zienderogen doof je uit jouw laatste hoop vervlogen mijn tranen stromen met je mee ik wens je regen op je huid…

Ik ben geen groot dichter Voel mij niet verplicht tot het dichten van een dicht Veel eerder gezwicht Ik ben geen aanstichter van nieuw literair licht Vondel en Bloem hebben mij pootje gelicht Nee, ik ben geen zwaargewicht Niet als poet, noch als dichter Maar, na het dichten van een dicht voel ik gauw drie kilo lichter…

de leraar droeg hem op Jan Hanlo voor te dragen "zo meen ik dat ook jij bent" hij kreeg een rooie kop waarom krijg je het warm? begon de leraar uit te dagen "zo meen ik dat ook jij bent" zijn wezen sloeg alarm is er een meisje uit de klas aan wie je dit wenst op te dragen? "zo meen ik dat ook jij bent" dacht je aan haar toen je dit las…

ik spring in het duister en schrijf je over alles wat ik niet weet alles dus want het gaat nu eenmaal over niet-weten vier dingen maken de sprong licht en draaglijk: 1. vanaf de maan gezien zijn we allen even groot 2. jij bent mijn medemens 3. de liefde is de eerste wet 4. de dood schrijft en streept…

Woorden Stapelen Ontwijken elkaar Zien zinnen Te maken Zinnen Gaan evolueren Woorden Individualiseren Veranderen Binnen de Bestaande context Zo kan het Dat gedichten nooit Stil staan Stil staan Stil stan Staal stin Zo kan et Dat gedichten noit Stil stoan Stil staan Snaal stit Slaan tist…

Dit is wat u nu leest: een tijdloos gedicht Het zal zo blijven staan Het overleeft als een rimpelloos gezicht Elk mens dat zal vergaan Mens, wat u hier nu leest Is vroeger door mij geschreven Uw nu is mijn later leven Of mij te ver geweest Wens ik dat ik nu weet Wat morgen voorbij zal varen? Nee, het is ons allen wreed Tijd voelen kent…

'Wat is poëzie eigenlijk?' vroeg een ander. De vraag bleef hangen in de schemering die het ouderhuis opslorpte, de vallei toedekte, aan de rivier van mijn jeugd haar glans ontnam. De duisternis viel snel op deze donkere dag voor Kerstmis.…

ik treed in het heden waar gister nog voortleeft zag daar metselaars die met woorden spraken bouwend en rijgend aan beelden in verzen en ons al dan niet met gesloten ogen de stem in onze richting lieten horen op de melodie afgestemd op de zielenfibratie van de gedichtenarbeider ik hoorde de stilte van alle medewerkers met letters vol gevulde…

ontzetting in taal bestuurde vormen lijnen van denkend worden oorsprong van zijn drink de letters in en proef de dorst van de dichter drijf met gespreide vingers op de klinker stroom waar consonanten de vingertoppen betrommelen absolute ruimte zal vanuit zijn eigen natuur zonder relatie met het externe altijd onveranderlijk en onbeweeglijk…

en jij zwom naar de overkant het water aan de lippen want de zee stond je te wijd er gleden vissen onderlangs en het besef kwam later pas ze haakten aan jouw vlinderslag er werd iets uitgedreven je ogen schenen helder maar je zag niet wat het was je vloeide naast de tijd.…

Soms kriebelt het ergens voel je een heftige drang tot kladders ophoesten de ene mens snottert mee een ander blèrt mogelijk hánd voor de mónd of laat zich preventief tegen-enten. Wat kan het schelen leuteren schijnt ook in de vingers te zitten al dan niet genetisch bepaald. Of het besmettelijk is werd nooit beschreven, alhoewel…