Alle inzendingen over ramen

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe daar blonk een flonkering zacht langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van…

vogels vluchten uit de stilte van het huis zelfs verborgen zwervers sluiten 't gemijmer in de ramen en 't geschrijf naar hun geliefden die het verleden vulden toen de bomen nog rechtop hun handen op de horizon legden planten verdorren vanuit alle hoeken hun geroep wordt niet meer beantwoord en zelfs de buien worden naar een botte kist gedragen…

Een lieve grijze oude vrouw; altijd wenkend door haar ramen. Wanneer ik bij haar binnen mocht, op de thee bij haar privé, leek het of je in Indonesië was. De geur van scherpe specerijen werkte daaraan mee. Veelal wat goed leek te zijn ging te snel voorbij.…

we voelden dat koele briesje over ons heen zeiden dat dit alles was wat we nodig hadden deuren en ramen werden opengezet onze zomerziel zong wrevel weg we beantwoordden elkaars vragen stil soms verleidelijk tussen de nergens eindigende lakens van de nacht maar ach, wat wisten wij van elke schakeling, spanning samen en nooit meer…

mijn ziel, ze schreeuwen om aandacht en erkenning In de stationshal luister ik uren naar het pianospel, de berichten en het ritselen van de bestemmingsborden die me geen richting wijzen voor een reis naar een betere wereld verbeterbaar met mensen zoals ik, vreemden Thuis houd ik de gordijnen gesloten de muren hebben geen ramen…

Onder 't open raam, Bladgeril; - Preev'lend stil Als een beê..., uw naam. Ginder hoog Bloemenboog... Op m'n peluw licht, - Bleke lijn, - Weemoed-schijn Van het maangezicht. 'k Ture weer Ied're keer Naar die zilv'ren stoet;... Want ik weet Liefdeleed Dat me bidden doet...…

breekbaar als glas de hemel heeft buikpijn de kots gaat over de nek de geit rent achter de kool en de schapen liggen uitgeteld de apen gedragen zich vreemd en dragen vissen naar de zee de kippen krijgen tanden en eten met de pot mee de schaduwen worden langer de schemer knipt de lamp aan de wind waait uit het zuiden door een gebroken raam…

schoenen stoepten tegels je kleedde je met zien trok het zachte groen van bomen aan een waas van blauwe lucht en dadelijk de zon misschien ineens was er het huis het raam met een gezicht dat wegdook in ontmoeten alsof het niet van mensen wist nog ging je arm omhoog in een vertwijfeld groeten je voelt ogen in de rug en zucht…

hakken tikken door de straat bomen kijken wie daar gaat gewaarschuwd door de vogels muren kaatsen terug een raam vertoont gezicht ziet haar op de rug wie is er op de loop in het ritme van haar passen de schaduw wordt nu uitvergroot ze danst op gevels het tikken is gesmoord gestopt in het geluid van remmen portieren knallen haar…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe een flonkering blonk langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van een ademloos…

De kale bomen, de zwarte takken ik zie ze voor mijn ramen staan de winterkou heeft het te pakken grijsblauw stalen luchten die overgaan. Het lage licht schijnt hier binnen reikt diep de kamer in ik schrijf er woorden, zinnen geef zo de stilte zin.…

ik voel magie in bijna bewogen gordijnen weet je daar thuis in mogelijk verschijnen je bent mysterie kijk naar je raam zie niets bewegen lees wel je naam je licht in het donker een schaduw te veel is even een domper dacht je alleen je rust in het ochtend- ontwakende huis groeit zacht met de zon in een vogel die fluit ik ken…

zuiver als het witste licht spelen kinderen met het kleine weinige in hoopvol klarende kleuren als een groot verrukkelijk geluk het huis uit het interbellum ooit in angst om het verscheurde van oorlog op het vlakke land nu een warme schuilplaats trouw genegen door de tijd opent ramen…

het raam verdeelt de jaren in uitzicht en kamer ondertussen speelt alles zich af in de schaduw van de plant haar licht soms op de voorgrond en zelden afwezig blinken sterren nog steeds in hun uithoeken al fluistert men dat de tijd zich verwijdert staat op elk moment een woordenboek klaar om de bladeren in de tuin te achterhalen die lagen…

Ik ben die vrouw die een paar passen zet en dan blijft staan in de wind op haar gezicht, mijn huid voelt de wereld nieuw, de kersenbomen deze wandeling naar de winkel op de hoek om de hoek auto's geparkeerd aan de stoep zijn al zoveel meer dan het uitzicht op de ramen rondom, de tuinen schoorstenen en wolken, de wind op mijn gezicht…

ligt een stilte in het landschap bij de grijze tuin bomen aarzelen of knoppen komen bollen schieten uit de grond er zijn kleine momenten die aan de lente doen denken maar dan is er weer de vaatwas de dweil die door de keuken moet een vloer die zal gaan glanzen er zijn wat geluiden gekomen van wandelende vreemdelingen die door het raam…

donkermetalige wolkenbanden als kaarten van dokter Hollerith ratelden dwingend rollend over ons sloegen je voordeur dicht doofden de kaarsen in de gang ik hou de verkeerde sleutel het verlangen naar een kind dat altijd weer geboren wordt er waait een raam open het gordijn gelig en rafelig als het kleed van een oude bruid ergens klinken…

Geweld en terreur; mensen en noden duizenden doden alles in rouw en verdriet krom gebogen Het mensenhart is verduisterd met kwaad dat brandt als zout in een wond Kerstmis komt eraan; mistletoe en dennengeur voor het hout gekruiste raam zien we de kaarsjes staan Het stralende licht van het kindje dat in de kribbe ligt voor een nieuwe…

de straat was gevuld met een warme opmerkelijke allure de luiken volgden ronde ramen in een robuuste setting rijtjes steunden elkaar in tijdloze verwantschap hadden dezelfde roots en de zo eigen taal als exponenten tuinen bloeiden een duurzame zomer in klimaat bestendigheid waar de leef afdruk in geur en ruimte zijn eigen muzikaal…

Gedeelde spanning achter beslagen ramen, in elkaar verzonken, kreunend elkaars namen. Je sijpelt door mijn lichaam, als een ader van dun bloed. Het maakt me stil, maar mijn god, wat voelt het toch goed...…

Soms tikt een gedicht op het raam Ik sta op en laat hem erin Een enkele keer heeft dat geen zin Ik voed hem en geef hem een naam Maar soms denk ik: ach laat maar staan Al regent het nog zo hard Vandaag ben ik boe en geen bard Hij mag naar een ander toe gaan.…

Van uit een open raam tuurt ze naar de andere bloeiende tuinen, En, Hopend en verrukt, Droomt van een nieuw geluk nog zonder een naam.…

Blauwe sproeten Op een roodgeverfde muur Best een mooie kamer Als ik er binnen gluur Mooie mensen Lopen heen en weer Schuifelend voorbij de ramen Dan weer eens een dame, Nu dan toch een heer Ik dim de lichten En aanschouw het spel Veilig vanuit mijn donkere kamer Veilig vanuit mijn donkere cel Het verlichte bestaan van de passant Verbleekt…

Wanneer licht je tuin verlaat schaduw je huis omsingelt wind tegen je voordeur slaat waar lang niet werd geklingeld Wanneer mist je raam beslaat je aarde is bevroren hagelsteen je pad bestraat waar lang geen weg van sporen Wanneer vorst je gang opgaat je kamers doet bekoelen neerslag bij je binnenslaat…

Miljoenen flonkerende sterretjes ze hebben allemaal hun eigen naam, Ik kan ze bij hun naam niet noemen maar bewonder ze vanuit mijn raam. Ik groet ze met een knipoog en wens ze een goede nacht, ze lachen even terug naar mij wanneer ik deze nachtgroet heb gebracht.…

met grote stappen voortbewegend word ik indringend aangestaard door karakterpanden met hun ramen ruiten deuren als kritische ogen de huizen en andere accommodaties volgen mij stilzwijgend tot het einde van de straat geven uiterst voelbaar commentaar over de manier van voortgaan de kerk bijvoorbeeld bromt iets onverstaanbaars de molen verderop…

Des nachts kijkt niemand uit het raam, want wie weet waar het dan kan staan en als het ooit wordt weggebracht, laat het een vuurspoor in de nacht. Het zwarte schaap staat in de sneeuw, het staat er langer dan een eeuw. - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - uit: Verzamelde Gedichten (1947)…

zie ik een flauwe lach Zoals ik je daar zie kent eenzaamheid zijn waarde verwrongen vingers van een mens een trieste vuist vol dromen gevuld met zelfbeklag Zoals ik je daar zie de knieen opgetrokken vanuit het zachte groen verschijnt een ander wezen dat om je schouders glijdt Zoals ik je daar zie met goud omfloersde lokken in een raam…

Ik laat mijn tuin nu maar met rust, want elke voetstap maakt dit winterse prentje stuk en tuur verstild uit mijn raam bewonderend en bedachtzaam. Alstublieft nu even geen dooi daarvoor is dit veel te mooi.…

anderen zullen zeggen Daar woont hij En ik die schouderophalend Het slot open doe En binnenkom in dit ergens en denk Hoe lang woon ik hier nog Hoe lang moet ik hier blijven Hoe lang zal ik ondergaan Dat dit het is Weer stoot ik mijn voet tegen De openstaande deur Waar er te veel van zijn In deze te kleine ruimte Ik kijk door het te lage raam…