Alle inzendingen over rietkraag

de klank van kinderstemmen, zachte vogelgeluiden van zwaluwen en grutto’s, de jonge eenden die schuw langs de rietkraag zwemmen. Je bent zo dichtbij als ik naar binnenga, maar spoorloos wanneer ik in de kilte van de kamer sta.…

Tussen de stilte lispelen golfjes onder welluidend vogelgezang fluisteren rietkragen wind over land grazen koelbloedige Belgische paarden in kwelders achter de wakerdijk waden kinderen door het slijk wandelaars kijken hun ogen uit, vormen een kleurige sliert door de polder lucht ademt nodigend Rottumeroog, de waker geleidt je indachtig…

het meisje zwaait naar de overkant niets te zien, dan het gortdroge land en wat magere koeien hoe kan ’t mij boeien, dat meisje en haar hand, wat ligt er verborgen aan die andere kant waarom stel ik mij die vragen zelfs de roerdomp die ‘k plotseling zie tussen dorre rietkragen verzet geen poot in de lucht wat gevorkte vegen de vlerk…

Heb jij het ook allemaal gezien het levende van vandaag de fladderende vlindertjes en de eendjes zwemmend langs de rietkraag ? Zag jij ook de zwiepende takken en hoorde je het ruisen van de bladeren voelde jij je eigen hart kloppen in heel je lijf, door al je aderen ?…

als een natuurlijk blad vlinderen op de wind in de zwaarste storm het sneeuwklokje dat zich een weg weet te banen door de ondoordringbare aarde als de merel, de klanken, de reikwijdte van haar toverfluit verstaanbaar, vol van waarde de sierlijke schelp een symbool van vertrouwen voor wie haar treft als de rietkragen wuivend in…

En van achter de rietkraag zet je met iets van verbazing de brasem terug in de vaart. De vis slaat met zijn staart. Het zilveren pantser schiet weg, wordt niets dan het zwart van de rug. ----------------------------------- uit: 'In een zwervend licht', 1992.…

ik heb ze zien rijden stoere mannen van weleer beijsde baarden en haren blik op oneindig en meer langs berijpte rietkragen kraakte vervaarlijk het ijs spiegelde zwart dat de immense diepte aangaf het lijken wel dromen uit mijn subtropische tuin waar op beschutte plaatsen al even de lente wil zijn het sombert in deze donkere dagen…

strakblauwe lucht ontdaan van warme tierelantijnen klonk in het hoog ijle de noordooster kou herauten speelden de macht van de vorst in een uitstralend winterse nacht waar helder kraakte in het donkerzwart bevriezen van spiegels op sloten en vaarten pas toen zon de rijp deed schitteren slepen schaatsen nieuwe tonen tussen oude rietkragen…

Genietend van onbeschrijflijk ritme van wind en golvenspel naar muziek door rietkraag luisteren veroorzaakt door wuivende halmen die mij gedicht toe willen fluisteren. En de zon werpt flonkeringen als sterren over het watervlak ergens te midden van wijde velden in toomloos schoon van de natuur.…

zon staat laag rietkraag warmt sloten met een gele kant kristallen kou maakt water strakker langs de zomen verzwart in ijs een brug teveel eenden kwaken hoenders houden ijs en water los schaatser kraken stilte knisperend in vaart diep de koppen pegels in de baard noordooster schrijnt de winter over land duurt maanden voor…

Als zilvermeeuwen zich schreeuwend op het brood storten zet de glinsterende zon de rietkraag in brand. Als reusachtige zeearenden landen en elkaar begroeten kakelen hoge opgewonden klanken over het water naar de ondergaande zon.…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

De eerste zonnestralen raken het wassende water Het schitterende waterkleed laat zich spreiden Drijvend neemt het water de zonnestralen mee Langs prachtige oevers van groene weiden Het waterkleed laat zich meenemen Door geulen van mystieke rietkragen In nevelen vol sprankelende druppels Het water laat zich langzaam meedragen Stil laat ik…

Tussen de rietkragen krioelt het leven op heiïge dagen. Boven- en benedenwaarts de poel blijft de natuur immer verbazen; over dat met waterlelies overdekte voorjaars paradijs; dat kwakend, zoemend en kringelend zijn eigen weg gaat en iets van de ziel van de poelgeest verstaat.…

(Wat de Heerser van het universum vermag II) Men strekt de povere handen naar de libellen in het gras en laat de vleugels dansen boven rietkraag en moeras Men zinkt er haastig in als het leven hevig spartelt als het prooidier voedsel zoekt en het roofdier het “ speels martelt “ Het tekort aan liefde in de schalen van de…

Het is je reinste zelfverlakkerij: Slechts door een rietkraag en een plasje water en hier en daar wat pollen paarse hei, met in de ochtend vrolijk eend gesnater en in de lucht wat zilvergrijze meeuwen die door thermiek gedragen, rondjes draaien en soms de lucht verscheuren met hun schreeuwen, omdat ze schrikken van een koppel kraaien en…

Strak en rimpelloos licht nu de vlakte waar golfjes kabbelden weleer zilveren vissen sprongen over oppervlakte rietkraag golfde langs oevers van ’t meer. Bewegingloos staan nu de populieren in rijen langs de waterkant terwijl hun witte kruinen sieren stille contouren van het achterland.…

ik droom een strohalm of een rietkraag aan de vijver en daarbij de wind de zachte trilling van leven de maan is bleek vanavond je geur hangt nog boven tegels of zijn het de narcissen ik droom je lichaam hier de vogels roepen om duisternis de deur werd dichtgeslagen wolken lijken op hamers ruzie is een aanslag bomen lijken stronken…

luistervink, wat heb je me vroeg gevonden en wat ben je me al dicht genaderd laten we praten nu het nog kan woorden over oevers werpen ons koolwit aanspreken monden behoeden voor ogendonker in thuisloze sporen treden een jeneverbes verlaten op de hei harde woorden sussen voordat teelaarde onze smaak verkilt laten we ons markeren voordat rietkragen…

(een herinnering) Je denkt: was er maar sneeuw en helderheid en ijs op sloten, wolkjes uit je neus, een rietkraag, krakend landschap wijd verbreid – geen misverstand, geen enk’le keus -, spaarzame vogels, takken rijp en tijd bestaat niet. Je staat daar als een reus, trotseert de wind die door de duinen rijdt.…

Winden in de beken zingen mee het zijn de wateren die wegen het murmelen van rietkragen, het broeit in alle vragen, waarin de bronnen heimelijk zijn verzwegen met luide stem de rust vertragen, in het stroomgebied waarin we dreven, hun oorsprong we niet kennen uit een onbekende bron te drinken, ook bij nacht of ontij, elke minneteug…

Wandel langs rietkragen geniet de natuur beluister de vogels ze zingen heel puur. Je mag echt gerust wat meer moeite doen je leven past niet in andermans schoen. Thuiskomen mag je bewaken ontspan gerust in en bij jezelf geniet en leer keer op keer van dit leven in elk moment vanuit je mooie traktement.…

Kom gerust even uitrusten in de regels, de lucht is bedompt, rust op het talud, nu zelfs ook op de rietkragen bij dit water, het licht is er de zon heeft even pauze. Misschien kwam ik iets te dichtbij, sluit tijd voorlopig dozen met oudere foto's wist momenten, gesprekken vol heimwee.…

Nog verder draag ik mijn verleden het weelderige riet in waar de mandjes groeien bruinverpakte gorzen de wacht houden over elke doodgeboren lentemorgen en vroege klanken stroomopwaarts de eerste zon ontmoeten Een rapsodie in tegenlicht bewaakt de ijle dijken in de laaghangende kilte trek ik mijn rietkraag verder op buitendijks wachten…

met dank aan Gorter Die Gorter, mooi wist hij het aan te stippen: De Mei, waar groen weer uit de grond ontspruit, de karpers schieten langs de schoeiing kuit en in de rietkraag broeden waterkippen. Brutale mussen die de tuin door hippen en poezen snoepend van vers Kattekruid.…

Leeuwarden, Ljouwerd, prachtige stad goudrands gelegen, in rietkraag gehaakt behangen met kleedjes van kant gemaakt want voor suïcide was je gelukkig te plat En mochten er zich toch complexen verhogen toornen boven jouw schuingebekte Oldehoven dan pleurden de tegels uit de Donau van boven daar grauw `t vrij end krachtig af had gezogen…

Stemmen in de beken vragen mijmeren mee het zijn de wateren die ons wegen naast het zwijgen van de rietkragen, bij nacht en ontij, het broeit op alle dagen, waarin afkomst hun bronnen zijn verzwegen met heldere gong de rust vertragen, bij nacht en ontij, in de delta in het stroomgebied waarin we afdreven, de oorsprong herkennen…

zou ik als de els aan het water mogen wonen de stroming zien de zon dichtbij beleven elke lichtstraal pakken dat wat er drukt in de kleine golven laten zakken zou ik na een roerige herfst de rust van de winter de stilte van de sneeuw rustend op mijn handen verder dragen naar de wachtende wereld verscholen achter de rietkragen zou…

Zeeland, waterland, weiland met duinrand Ganzen dansen in het akkerland Lieflijke dorpen en oude stadjes Het leven is er soepel en gladjes Monumentale gevels, bruggen en grachten Een rijke historie herleeft in gedachten Kanalen, dijken, plassen en weelen Stille plekjes en vogels die kwelen Rietkragen, inlagen, schorren en slikken…

heel voorzichtig zie ik ze komen uit het struikgewas en bomen uit rietkragen en bossen ze vervullen als ieder jaar hun onbewust bijkomende taak: mij van mijn somberheid verlossen ik hoor al weer hun eerste kwettergevecht ‘t is ook een heel belangrijke zaak zoals dat ook zo vaak gaat bij ons mensen die pas verbonden zijn in de echt het plekje…