Alle inzendingen over rille

Om door het park te gaan lopen, de bomen met hun groene kleed te zien en ruiken en om het water te zien ná rillen van de winter, en de vogels te horen roepen en zien zo nu en dan.…

Het eerste rillen van die tak daarginds komt me bekend voor, die plotse wind stond hier niet zo lang geleden ook al en zie: hoe volmaakt valt de regen weer in herhaling. Naar beneden en altijd raak. Wat bedoelt u, andere bladeren? Waarom zijn het dan dezelfde? Hoe springen ze dan zo geroutineerd uit hun bomen?…

soms voel ik me eenzaam… zo alleen tussen vier witte muren zit ik naar de zwarte cirkeltjes te gluren die mijn halfgesloten ogen projecteren op die witte muren de seconden die dan uren duren wanneer mijn geest gaat zweven en spontaan mijn hartje laten wenen maken mij zowaar ellendig lam mijn handen rillen en zo ook mijn hart kleuren mijn…

Haar pupillen De kleur doet mij rillen van opperste extase Alles aan haar blijft verbazen Je verbeelding een boek dat je nooit uitleest Wat ontroert het meest?…

Hoe toch uw strak gelaat me rillen doet... …’k Voel me zo vreemd, – zo vreemd bevángen zijn… Uw stille stemme fleemt als zoete wijn.…

als ze ooit was, plank na plank eeuwen en dagen, de tijden zijn veranderd, de mensen niet Ik beleef hun lotgevallen, ik droom ervan, en des te meer reikt mijn hongerige lichaam naar buiten, om oog om oog arm om arm en lach om lach dichtbij elkaar te horen te ruiken en te voelen, te genieten van de warmte, te rillen…

je hebt me ontvoerd in boeien gevangen je buik is zo zacht, geplooid en met schaamte behangen ik zwicht voor je borsten in streelzacht verlangen voel hoe je opricht je huid strak gespannen ik lach naar je mond de lippen geopend fluister mijn woorden voordat je verstomt we rillen en trillen in de kleur van genieten het roze werd rood…

wachten op sneeuw die ook nu weer niet komt lampjes die branden en mijn dromen kleuren hetzelfde geschreeuw maar ik lijk wel verstomd soms rillen de handen maar ik wil niet zeuren ik heb brieven te schrijven en wensen te doen de toekomst die wenkt wacht, ik kom er aan ik kan hier niet blijven vaarwel het fatsoen door verleden doordrenkt…

heerlijke mond met tanden toe in jouw winkeltje pontificaal sta jij te shinen achter een totaal lege toonbank ook reclames en verpakkingsmateriaal zijn niet te vinden in jouw rusteloze handen op professionele toon vertel jij dat in de winkel alles te koop is juist het ongewone dat smaakt naar zoete tonen en emoties om van te rillen…

en toe de gasten binnenlaat dan voelt ze wat afstandelijke kussen ze speelt de vreugde, maar ze hoopt intussen dat iedereen zo snel als kan weer gaat het wachten is alleen nog maar op hem van wie ze vroeger nooit iets weten wou ze hunkert naar zijn fluisterende stem dan hoort ze in de slaap een schuchter kraken een windvleug doet haar rillen…

Een boompje aan een paal gebonden staat bang te rillen in de wind, en nu de storm raast door de hagen voel ik me als een eenzaam kind. Het boompje zwiept weerbarstig stilte en heel de lucht weent tranen grijs. De paal heeft wel geen wortelwaarde maar maakt het boompje aardewijs.…

Zonder bewegen, Laten rillen Voel je adem in mn nek. Zonder waarschuwen, In m'n hart Zo vol van jou 't doet me pijn. Zonder liefhebben, O zo eenzaam Wil nu nooit alleen meer zijn ...…

Mijn handen vangen altijd aan te trillen zodra ik zo’n couvertje openmaak en wat ik lees doet mij vol walging rillen terwijl ik diepe afschuwzuchten slaak. Ja, de vakantie gaat aan ons voorbij, (ik word tot op de knoken afgekloven) en dat is al de zesde keer op rij.…

Langzaam kleed je mij uit Plagend laten je lippen mij rillen Je zachte tong likt mijn huid Je lichaam nu om mij heen... Smachtend laat ik je lichaam binnen Vol genot in kreunend genieten Zacht kus je mijn borsten Je neemt mij mee in passie...…

Maar ik, wiens dagen als een vlucht van vooglen vloden, steeds onvoldaan, naar u die de een'ge Zomer zijt, mij heeft de rille Herfst zijn wrangste wijn gegoten.... Zult ge thans keren?... Mijn bezweren is te moe dat het de laatste reize om uwe liefde doe. - Misschien, misschien?...…

Ik hoor de deuren rillen en kirren in het slot. Zou jij naar binnen willen en houdt het slot zich slot? Ik hoor een stemme spreken en lispend mij omdansen ...…

en hup, daar gooiden ze een ander te creperen in je bed ik vond je terug op een tochtige plek alleen je haren leefden nog blonde pieken zwiepten in je nek maar jij was verder niets finaal gaat ook een moeder op haar bek gedaan dus met die schoon madam van wie de menselijke warmte kwam die mij als kind nog leven gaf nu sta ik naakt te rillen…

spanning creëert nood aan gezelligheid film hangt daar maar als lomp deken rond als twee lippen rond één mond op trage tenen drijf je dichter moment van lichte schrik fluisterende streling op de schaal van Richter zoals wind zonder haast water in de armen van zachte oevers blaast, en riet aan de rand doet rillen zo gleden je vingers door…

Verscholen in een la Ik zou het kunnen pakken, Als ik zit te rillen in mijn stoel. Of als het ´s avonds donker is. Maar de lade die blijft dicht. Ooit was een plekje op de bank, Daar waar het behoorde. Wachtend op jouw lijf, Zich warmend aan het dons. Het lag alleen alweer een tijdje Slordig ongebruikt te zijn.…

Onder de dekens je schuilhut bouwen, dromen van heerlijke dingen, rillen van angst voor straf tot de schimmel langs draafde. ‘s Morgens heel vroeg het bed uit, vol verwachting de trap af en steeds weer het wonder: de lege schoen en je hartenwensen vervuld.…

onbegrijpelijke mirakels waar zelfs destijds bij gebrek aan cokesnuivende popidolen Hollandse boerenmeisjes warm voor liepen plat voor gingen om maar een glimp op te kunnen vangen van die ene allesontziende, vloedsussende en nimmer aflatende dikgedraaide boerenvinger van Hansje Brinker Die vinger die boerendorpen aan zee deed huiveren deed rillen…

Néère, naakt en blank, moet schateren en rillen, Aan de oever, telkenkeer dat zij met sneeuwen voet breekt door het broos kristal van de vertrouwde vloed, Terwijl, niet ver van daar, Satyr haar jeugd bespiedt.…

het was er kil en koud, mijn liefste , ik had wel zachtjes willen huilen, maar ook dat ging voorbij, want mijn hart begon te rillen en dit was niet enkel van de kou want nu pas begon ik te beseffen, hoeveel ik van je hou!…

Kijkend uit mijn raam bedacht ik me voor even hoeveel ik al voor je voel me aan jou wil overgeven “Gelukkig” was ik ook alleen maar het lijkt allang geleden zomaar was je om mij heen zoveel voller nu mijn heden Ook al is alles nog zo pril en laat twijfel mij soms nog rillen je liefde maakt me rustig en stil ik zou niets anders meer willen…

Er vertoonden zich kloven aan het oppervlak Grauwe groeven ongekend Droog en dor ineen komend Om uit te monden in een gapende kloof Verwondingen met een niet aflatende pus De geest is verbijsterd Tijd sticht verwarring Een koude bries doet mij rillen De adem stokt Verstijft wacht ik het af De spiegel geeft geen bedrog En wanneer ik…

scheurend splijten ze de binnenkant van die buizen met hun stilgezwegen naam 'Eustachius waer bestu bleven' schreeuw ik, dat mijn huig ervan gaat rillen en mijn mond zich stom met trillingen vult het gedrum van oude noten op rust, stof zie'k nog van vellen springen, trommelt m'n vliezen aan diggelen het volume staat op zacht dat zeggen…

In de onderwereld ener grote stad, Daar huist en jaagt en tiert de boze rat, De drager hij der giftige bacillen, Die steeds van afgrijzen de mens doen rillen. Ik haat de rat, maar ik bemin de muis, Het vale diertje, dat zo fijn kan piepen, Dat vrijelijk omzwerft in mijn gastvrij huis.…

band met navelstreng kan het verhoeden O konden ze hem maar genezen om weer een normaal mens te wezen met een warm kloppend hart en plezier in het leven met al wat dierbaar en lief is om hem heen O konden ze hem maar genezen wat zou dat een opluchting wezen niet in angst te hoeven leven voor zijn kuren en grillen niet te hoeven rillen…

Mijn vriend belt me op dat het hem niet meer gaat Om het gaan maar het hachje hij zit Overspannen te rillen met krampachtig lachje ‘Echt even op’ Met de wallen als dijken rond vochtige ogen Te ver van zichzelf weg bewogen ‘Houd je taai ik kom snel bij je langs’ Ik hang op en ga rokend naar buiten Wolken zijn stil in de bodem gegleden…

De wind waait door m'n haren ik proef het zand in m'n mond en ik kijk naar de woeste golven ik sta te rillen van de kou m'n handen zijn zo onderhand bevroren maar het kan me allemaal niks schelen de golven moeten nog hoger de wind nog harder en de kou nog killer de enige die me nog wat kan schelen ben jij dat ben jij degene die er niet…