Alle inzendingen over rimpelloos

zie de spiegel groeien waar golfjes net nog water bloeiden verstillen zij tot ijs ingelijst door wit bevroren riet met als decor de dicht berijpte bomen koning winter is gekomen nog liggen meer en vaarten open maar de nachtvorst streelt ze dicht rimpelloos met vriezend licht…

je zingt vrolijk over pro's en contra's en wat niet meer blijven zou ik slik restjes zinnen in en met mijn wijsvinger beschilder ik je gezicht met uren die rimpelloos verliepen terwijl je handen hangen aan mijn billen sokken en slipjes glijden als liefdesletters tussen lakens ik kondig een nieuw nummer aan 't begin al gemaakt…

Zo oud niet of hun jeugd treurt in de wilgen, het water spiegelt ze nooit rimpelloos, het gladde blad en niet bladerloos, het is een dak waarover zij zich spreiden, waarop een eend in landschap weggezakt, met een gevluchte in de grond bevriend, laag water zoekt en boven water tracht een nieuwe eend te vinden die haar dient…

De wind slaapt, de herfst ontwaakt, het meer ligt er minuten lang rimpelloos bij……

De wind slaapt, de lente ontwaakt, en het meer ligt er minuten lang weer rimpelloos bij.…

Diep in mij...rust, berusting..., alsof de zee zijn golven inhoudt rimpelloos aanvaarden dat er geen rotsen zijn. Zou een Vlinder kunnen zwemmen? Zolang de wind blijft liggen zal het gaan, tot aan de overkant.…

mijn gedachten broeden in meerkoet's takkennest gruwelijk metalen kleppersnavel bij mij achter waar tijd en water rimpelloos groen uit slaan waar ik mijzelf in de stilstand voeg zie dat pluisjes blaadjes kroosjes wel degelijk tergend traag richting rechts drijven je wordt belazerd als je niet stil staat…

ik heb op water geschreven zag in blauwdruk de hand van de hemel rimpelloos tekenden wolken en zon volmaakte natuur in bewegend poseren met tedere gebaren wist ik mijn liefde voor jou te verklaren zonder de spiegel te klieven een vlaagje wind als getuige sloot af met een speels golfjeshart waarin geliefden zich naar elkaar buigen…

ijle gewichtloze stralen verzilveren de vroege morgen uit schemering gezeefd door de donkere nacht is daar de dageraad hij strekt zich uit over slapende velden dekt de gewassen toe die nog staan te dromen glijdt over water wat rimpelloos vlak de koele diepte spiegelt verzonken in rust kleurt de lucht bleek en de beemden blauw…

Zodat zij 5 keer stuitert over rimpelloos oppervlak, slechts doorbroken door kringels waar kiezel water kust. En met het wegebben van golven, plonst zij traag naar de bodem, waar, in een vloeibaar graf, zij in haar lot berust.…

hun vlucht nemen aandacht stilaan overgaat in dromerig kijken, de loop van de beek onbekend gebleven geen grenzen laat, ook geen genade aan het voorstellingsvermogen bepaalt de oorsprong om te geven het te laten stromen door diepe dalen, de schittering aan de oppervlakte, reflectie van het leven kwetsbaar in al zijn schoonheid, een rimpelloos…

zacht kabbelt water in zijn oneindige stroom murmelen golfjes het eeuwige liedje van de verloren droom waar in samenspel van wind en maan nachtspiegels ontstaan in geel weerkaatst op rimpelloos zwart vollemaans pracht maar overdag als winterzon glimt op de strak bevroren plas dan zingt het ijs en klinkt plezier helaas nog…

Ik vang jouw lach in bloesembermen terwijl stilte grote sprongen maakt over bijna rimpelloos water verdrink ik gedachteloos doch rillend gevangen in een rail van wisselstroken ademloos vouw ik thuis open en zie de laatste rimpel verdwijnen uit het zicht naar daar waar morgen niet meer bestaat maar nu kleur geeft aan uren die…

het water strakte onder striemende woorden bevroor tot ijs voor hen die ze hoorden scherp spiegelden sterren de waarheid in het zwart oppervlak dat feilloos gerechtigheid zag waar vergeving al in rietkragen ruiste verwarmde zon het doldriest onbesuisde brak langzaam het ijs smolt wrevel en ergernis in rimpelloos verdwijnen zo dat…

ik heb de lijnen zien verschijnen in je ooit rimpelloos gezicht heb ze mogen lezen jij was niet voor een strakke huid zonder verleden in samen ervaren lazen wij de jaren in hun zorgen en diep verdriet maar nooit zijn wij de ogen vergeten waar een zee van lach zijn rimpelingen gaf die de gezichten deden glimmen van vrolijkheid…

Dit is wat u nu leest: een tijdloos gedicht Het zal zo blijven staan Het overleeft als een rimpelloos gezicht Elk mens dat zal vergaan Mens, wat u hier nu leest Is vroeger door mij geschreven Uw nu is mijn later leven Of mij te ver geweest Wens ik dat ik nu weet Wat morgen voorbij zal varen?…

meer overheen past met driedubbele kin en hangborsten die tot je navel reiken en dat dat dan niet erg is omdat toch niemand meer kijkt maar ‘t zou ook anders kunnen langzaam en bijna ongemerkt met een craquelé gezicht of doorschijnend als het gevallen blad van de Ginko Biloba dat de winter overleefde terwijl bijna vanzelfsprekend rimpelloos…

die dag lag helder op de kim het water rimpelloos in hemelsblauw aan het zwerk was het ademstil op het strand een scheepje aan het getouw uit een diepe slaap ontwaakte het achterland alles kwam tot leven onder het morgenrood ook de garnalenvisser met zijn rietenmand die een slokje nam uit de klappernoot hij was uitgevaren voor zijn…

heb mijn ziel verpand aan de zee loop genietend met haar mee tot in de verte de stormvogel nadert en golven hun ankers gaan lichten opgetuigd met kuif rollen zij razend voorbij overslaande massa’s springen op tij immens is de kracht die onverwacht hoogte kiest gaten in dijken en weringen spiest tot zij rimpelloos de zon laat ondergaan…

stilte is mijn vriend ik ontmoet hem vaak maar weet niet of ik hem met mijn emoties raak hij wandelt graag net als ik geniet hij van een schitterend vergezicht in zacht geluidloos licht ook van het bos waar donkere vennetjes rimpelloos zuchten onder klarende luchten natuurlijk praat ik schatert mijn lach om mezelf te voelen in…

nog een kleine rimpeling het egaal geluk kwam pas veel later was in het diepe gedoken kwam proestend boven met schrik en de kou op mijn huid leerde na jaren rustig laveren tussen opstandige golven die mij met hun massa’s bijna bedolven tot jij verscheen met ogen en lach het water bedaarde mij de spiegel liet zien waarin geluk rimpelloos…

een naakte rots in de harde branding van het leven stond zij alleen, verlaten Toen kwam hij die leefde in de fantasie van haar nachten Hij omspon haar met woorden zo zoet Ze streelden haar droomgezicht zo zacht overspoelden haar geest met zalige extase Toen zijn aura haar aanraakte ontvouwde zich een wonderlijk geheim het rimpelloos…

ik hou de leuning vast van de parkbrug hij geeft mij zijn roest een eend zwemt en vraagt om wat brood hij klaagt omdat ik niets heb twee witte zwanen glijden weg in late zon zij zoeken warmte de lantaarn spreekt mij toe in woorden van licht maar verdomd het helpt niks Ik spreek tot de vijver die rimpelloos luistert mij zijn…

Zo roerloos, rimpelloos lijk je mij te spiegelen, terwijl de diepte van mijn Ziele-zijn verborgen ligt in de eeuwige beweeglijkheid van jouw bodem.…

Ik kijk naar de wolken in het rimpelloze water, even rimpelloos als mijn gedachten, ik denk aan niets. Zelfs dat doet pijn. Alleen ik weet waarom. Ik durf niet te denken, te bang om iets te voelen. Waarom hoor je mij niet, mijn mond roept geluidloos je naam, steeds weer, alleen jouw naam,in de stilte.…

Zwijgend staat zij aan de rand van het meer waar rimpelloos wateroppervlak verdronken zinnen laat verdwijnen in bodemloze klanken verankerd in het uiteindelijke weten Verloren in het lege nachtelijke niets terwijl het duister tranen naar de morgen stroomt overspoelen hete golven woordloos verlangen naar het onbegrensde van het minnen Fluisterend…

In het vruchtwater van mijn zuurstof, rimpelloos in mijn longen, spreidt zich een blauwe ijswolk uit van een bevroren sterven. Een pijnlijk wurgen, een ijskoud doodshemd camoufleert mijn purpergevlekte huid, donkere schaduwen in mijn hals, door een witgevroren navelstreng omklemd.…

mijn pen lijkt vaker, misschien wel liever terug te willen schrijven dan vooruit vloeit vandaag naar een luie bocht in de Oude Maas waar een kleine jongen met zijn vader zit te vissen terwijl de tijd rond de vertrouwde stek tussen de koeien in het gras weer net zo traag als toen verloopt ja, waar het simpel geluk van ooit nog rimpelloos…

waarop de orkaan geen vat krijgen kan soms is een mens iemand van weinig woorden waaraan men zich warmen kan als de ijskoude wind over de rivier je omhelzen wil soms is het schip met man en muis te behouden als men het wilde water van de zee met olie gladstrijken kan soms seint een mens een strohalm een subtiel zilveren rimpelloos…

bergen dalen als hun toppen brekend vallen in lawines steen heuvels gapen eeuwen rond vlakken rimpelloos tot grond waarover winden ongestoord zich haasten naar een nieuwe morgenstond golven brullen wittend schuim zeeën donderen hun woestheid tegen kades pieren en geel duin zand brengt rust sust eeuwige beroering en geeft stilte in de…