Alle inzendingen over rimpelloos

zacht gleed vlak de wereld mij voorbij rust en stilte brachten in de lichte lentewind het ultiem geluksgevoel steeds dichterbij een reiger wiekte traag en zelfs de meerkoeten hadden nu geen haast poetsten veren terwijl wat eenden hun kroost de mooiste plekjes leerden een bankje lonkte met een warm uitzicht op de plas die rimpelloos…

Het water zweeg rimpelloos Even verder zag ik jou en je knikte Ik zag je glimlach in je ogen En ik dacht niets want ik kon niet denken En in mijn adem op de spiegel Stond jouw naam geschreven En het riet bewoog het water Op het timbre van je stem Tenminste één vraag die ik nooit meer hoef te stellen.…

De spiegel is onbuigzaamheid voorbij, kou en rimpelloos lijken nu hard door kunstige cosmeticaknepen verstard. Reeds rijst haar hand toornig boven het kopje uit, reeds wordt het donker, een siddering rolt als golven door de zee. Verwondering. Minder is meer, oreert zij rozenpinkig.…

De oceaan lag rimpelloos kil te wachten in een grijs gewaad - een onderdrukt verleden dat hij niet af kon leggen - de ijzeren mantel van haat.…

hoe zij vanuit het afbrokkelend heden zich des te steviger vastklampt aan lang vervlogen jaren zichtbaar op een oude foto in sepiabruine tinten boven de kast waarop ze te midden van wie haar dierbaar waren het leven nog rimpelloos toelacht, met een open blik betast en verkent hoe zij me woordeloos vertelt dat haar dagen leger en eenzamer…

Voor het eerst buiten het nu omarm ik de bomen van het bos dat ik zie omarm ik de stroming van het water dat zij drinken het water van het stille ven dat hen tot aan de voeten staat het donkere water dat hen tijdloos rimpelloos weerspiegelt de bomen dragen het bos de stilte in en het bos luistert geeft hun stilte weer in de ruimte…

Het gezicht rimpelloos uitdagend en nooit boos. Jong en sexy lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog.…

Het gezicht rimpelloos uitdagend en nooit boos. Jong en sectie. Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog.…

ik heb u gezocht mijn vriend langs steile kanten op de kreek wilgentakken en weipalen leeg water rimpelloos wachtend och arme, de strenge vorst ontnam u het schoonspringen stekelbaarsjes zaten vast in het ijs en keken met glazige ogen maar het zonneke lachte en brak het prille voorjaar, mijn geduld beloont mee een gracieuze duik kleuren…

Misschien wilde ik dat het zo zou blijven, als een lichaam dat niet verouderen mag, rimpelloos van tijd en ruimte. Op een dozijnmatige ochtend, tussen handdoek en hemd, welde onverwacht uit koele diepte een stem op, een verloren gewaand stuk papier, een vergeeld krantenknipsel als perkament van herinnering.…

Het gezicht rimpelloos Uitdagend en nooit boos Jong en sectie Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien.…

De start van deze dag verwondert is gelijk het water niet rimpelloos hoe zeg je oneindig kent eindigheid. Was de nacht een echte toekomstdenker kende zij steeds alle keren haar tijd als goed gecamoufleerde metgezel. De klanken van de wind en de regen vertolken met de ook opklimmende mist heftigheid met een vreemde opmaat.…

Ik hou van de zee in elk jaargetijde omdat ik dezelfde natuur bezit soms rustig, soms stormachtig de oppervlakte rimpelloos in de diepte kolkend wild met zoveel ongekende schatten die nu en dan komen bovendrijven voor vreemden moeilijk te begrijpen maar voor wie mij echt leert kennen die weet dat er ontelbare havens zijn groot en klein waarin…

is stervende hier, Als vuur dat dooft, De morgen Vrouw vervloekt de tijd, Tot de klok die slaat, Mannen van geschiedde dagen, Marcherend te voort, Bij het verlichtend dorp, Waar de kerktoren stomp is, Luid koor uit de hallen van de kerk, Staand op het altaar, Dodenkist, De morgen Vrouw, De Man van den dag, Het Kind zwijgt, Rimpelloos…

vliezen van handgeschept papier zodat ze spelevaren tot in de bomen als ik de zonnewende vier en haal eindelijk eens de ploeg door die akkers waarop mijn doemgedachten grazen ze houden mijn vechtlust onder de plak als stormen door mijn aders razen en wieg mij wieg mij heen en weer wuif mij als grashalmen in de delta’s van de zee tot ik rimpelloos…

Strak en rimpelloos licht nu de vlakte waar golfjes kabbelden weleer zilveren vissen sprongen over oppervlakte rietkraag golfde langs oevers van ’t meer. Bewegingloos staan nu de populieren in rijen langs de waterkant terwijl hun witte kruinen sieren stille contouren van het achterland.…

Rimpelloos doorschijnend is de hemel bloeiend. De storm zwijgt stil en lost op in niets. Ademloze woorden in de morgen weven een schitterend web. Om te vangen een ieder die bidt, danst of vecht!…

Er was geen schoner zicht over landerijen Dan onder blauwe koepel tot de horizon Bedekt met nevel beschenen door de zon Aan d’ einder staan de molens in lange rijen En op de rimpelloos spiegelende meren, Bekleed aan de oevers met ruisend wuivend riet, Waarin men weerspiegeling van vele bootjes ziet Daar was ’t voor ieder eindeloos recreëren…

Het vijverwater rimpelloos de goudvisjes nog stil onder het dauwige lis daarnaast de ontluikende roos. Plots wordt alle rust verstoord een statige reiger loerend als een tijger komt tot aan de boord en snel als een havik zijn snavel wijd open en alle visjes hopen "Laat mij het niet zijn!…

Laat mij opgaan in wolken jouw veelzijdigheid vertolken rimpelloos glad zijn door de zon uitgedaagd en ontstuimig kokend door de wind opgejaagd. Breng mij ten slotte voor een langdurige rust en ontspanning terug naar de kust. Zoek voor een zekere en veilige landing 'n steunpunt; een rots in de branding.…

De nacht, huiddiep en rimpelloos gelegd met sterrenspikkels op zijn tulen kleed baant zijn pad met staal van scherp geslecht door tunnels mensenpassen breed De dag van buiten rijmloos opgezegd draagt hoornhuid als een dure eed snijdt zich een weg door boeg en plecht als horizon het licht betreedt De avond neemt terloops de weg omhoog schurkt…

Het is het doek dat jij schildert, in jonggeboren kleuren contouren die vervagen in een vroege avondstilte pasteltinten op rimpelloos linnen woorden als beelden op het doek van zonnebloem of korenveld zo vreemd levensecht het is het doek dat stabiel een ondergrond biedt een knop in wording in simpelweg een pennenstreek leg wolken…

Vandaar dat ik in stilte prijs de schoonheid die ik zie in lage loden lucht die ongemerkt in grijze regen overgaat en rimpelloos in ‘t even grijze wad ten onder gaat. Of neem zo’n rafelige nevel mist die suggereert wat er niet is, terwijl een winter kale boom het scherpst getekend wordt bij effen grijze lucht.…

In de verduisterde kamer zitten schaduwen schuw bijeen als donkere jassen over onzichtbare lichamen verveeld spelen ze klavier en zo en een snaartje harp uit een ver verleden zijn ze gekomen nog immer rimpelloos alleen de bliksem doet ze verbleken of voor even verdwijnen ze mengen de donder met souplesse in hun slanke opus een klaroenstoot…

Rimpelloosheid lijkt niet aan de twijfel te lijden om wat eens een keer neemt in ons bestaan; zolang de bladeren nog niet doorren opent de mogelijkheid met onze fleurigheid naar buiten te gaan.…

Kijk, dat geeft hoop en toch weer nieuwe kansen: dus wensen wij van harte aan elkaar: veel heil en zegen in een rimpelloos nieuwjaar!…

Het water, in de middag zwaar en rimpelloos gelegen, is als een loden loomheid, daar wij niets in zien bewegen dan enkel, nauw verkenbaar aan wat rijzing, aan wat daling in 't oppervlak, het langzaam gaan als van ene ademhaling.…

Ach begon de dag zo rimpelloos als het gladde water waar stille zwanen slapen met hun kop diep in de veren hun lange nek gebogen zonder stress Maar deze ochtend voelt reeds zwaar als een diepe zucht die niet oplucht doch slechts berust in weer een nieuwe dag Zo dwaalt hij langs de oever rondom het kleine meer kijkend naar de stille zwanen…

opletten: vanaf Sellingen zit je op het fietspad Groot Koolwitje neem het voetpad rechts vlak vòòr de Vossenweg er staan paaltjes met een wit-gele en een witte kop even verderop een bankje aan een plas het vredigste bosven dat er ooit was alles wat stress gaf valt van je af je komt weer tot leven libellen zweven boven een strak rimpelloos…

Vidrus Fluvius kijkt niet om, glad en rimpelloos stroomt ze vandaag weer rustig vooruit, Als een rustig dorp op zondag gaat ze, geruisloos aan mij voorbij, het water raakt niet op, Vidrus Fluvius gaat nooit uit.…