Netgedichten

netgedicht (nr. 50.120):

Stille ochtendzwanen

Ach begon de dag zo rimpelloos
als het gladde water waar stille zwanen
slapen met hun kop diep in de veren
hun lange nek gebogen zonder stress

Maar deze ochtend voelt reeds zwaar
als een diepe zucht die niet oplucht
doch slechts berust in weer een nieuwe dag

Zo dwaalt hij langs de oever
rondom het kleine meer
kijkend naar de stille zwanen
hen benijdend om hun kalmte

Ze lijken even verontrust
door de dolende vreemdeling
die hun ochtendrust verstoort

Als blijkt dat die slechts kijkt
hervinden ze al weer snel
hun gracieuze harmonie
onvindbaar voor sommigen
altijd aanwezig bij anderen

Hij vervolgt tenslotte weer zijn pad
met in zijn hoofd geen zwanenzang
maar een loflied over stille zwanen